Τι είναι η Θεσσαλονίκη του Πρωθυπουργού; Μην είναι τα κουλούρια της σε πρώτο πλάνο κι ένα σαντούρι που τραγουδάει τον καημό της; Μην είναι η μπουγάτσα της, οι μύθοι, οι «άνθρωποι και η φιλοσοφία τους», όπως λέει το βιντεάκι για το Γραφείο του Πρωθυπουργού που μόλις κυκλοφόρησε; Αλήθεια, πόσες λεζάντες προμαθησιακού επιπέδου χρειάζονται για αμπαλάζ; «Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά. Τώρα έχει περισσότερα». Μην το πολυκουράζουμε, κυρίες και κύριοι της επικοινωνιακής νομενκλατούρας. Κάτω από τη βάση και περάστε για αναβαθμολόγηση μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Αφού δεν είχαν λόγια ευχάριστα να πουν, καλύτερα να μη μας έλεγαν κανένα. Αντιθέτως, η επικοινωνιακή ορμή έπεσε στα ανέξοδα κλισέ για τη Θεσσαλονίκη και δεν άφησε ούτε ένα ανεκμετάλλευτο. Από τα «τραγούδια» της μέχρι την επέκταση του μετρό στις δυτικές συνοικίες. Διευκρίνιση για μετοίκους, αλλοχωρίτες και αποδέλοιπους ταξιδευτές: στη Θεσσαλονίκη ακόμη δεν το είδανε, αλλά μετρό το βαφτίσανε.
Εντυπωσιάζει πάντως αυτή η ευκολία για να ξορκίσουν το προφανές: την έλλειψη βασικής στρατηγικής για την πόλη. Αν πιστέψουμε τις κειμενολεζάντες, πρόκειται για τη Θεσσαλονίκη της αφόρητης νοσταλγίας, τοποθετημένη κάπου μεταξύ ανατολίτικων αναμνήσεων, κρατικιστικών φαντασιώσεων («η απο-ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών») και μιας θολής ανάγκης για φυγή προς τα μπρος.
Το βιντεάκι των 97 δευτερολέπτων είναι μια μικρογραφία ενός πολιτικού αδιεξόδου: της «μη πολιτικής». Οπου δεν υπάρχει συγκροτημένο πρόγραμμα, καλείται η επικοινωνία να διαχειριστεί το έλλειμμα. Μπορεί να μην υπάρχει μετρό, αλλά μπορεί να υπάρξει βίντεο που επαγγέλλεται το μετρό. Μπορεί η «διπλωματική αναβάθμιση» της πόλης να προσκρούει στην ονοματολογία για το Μακεδονικό, αλλά οι λέξεις θα γεννήσουν την πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα ακόμη αφόρητο δείγμα εκλαϊκευμένης κοινοτοπίας, μπας και γοητευτεί το μέγα πλήθος που λέγεται «λαός». Στη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη λειτουργία του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη μπορεί να μην υπάρχουν μετρήσιμα έργα και ημέρες. Ε, τότε αρκούν η μπουγάτσα και τα θεάματα.
