Ορισμένοι όροι και έννοιες στην Ελλάδα εκφέρονται και χρησιμοποιούνται άκοπα, μέχρι ο φορέας τους να βιώσει την πύρινη πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ένα μέρος των δημοσιολόγων και των σκληρών νεοφιλελεύθερων αναπαράγει την περικοπή των δημόσιων δαπανών ως μια σχεδόν αναγκαία προϋπόθεση για την εξυγίανση των δημοσιονομικών. Μια λογική «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι» για κάτι που φαντάζει αόρατο ή απλώς αντικατοπτρίζει μια άσκηση επί χάρτου. Ολα αυτά βέβαια μέχρι να περάσεις την πύλη δημόσιου νοσοκομείου. Μέχρι να δεις την αγωνία στα επείγοντα. Τη μάχη στα νυχτέρια. Μέχρι να καταλάβεις τον αγώνα που δίνει το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων, το υψηλό επίπεδο γιατρών και νοσηλευτών αλλά και προσωπικού των ασθενοφόρων ή τους τραυματιοφορείς.
Αυτόν ακριβώς τον κόσμο που εργάζεται με πενιχρές αποδοχές και που αυτοθυσιαστικά διαχειρίζεται το δράμα εκατοντάδων ανθρώπων που περνούν μια μέρα ή μια νύχτα την πόρτα του νοσοκομείου, η ψυχρή λογική του άγριου καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού βλέπει ως εύκολες δαπάνες που πρέπει να μειώσουμε. Βλέπει ως μεταβλητή στα οικονομικά που πρέπει να συμπιέσουμε ή να υποτάξουμε βήμα βήμα σε μια λογική κέρδους και επιχειρηματικότητας. Κι όμως, αν κάτι χρειάζεται σήμερα το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, είναι η ενδυνάμωσή του. Είναι οι καλύψεις σε προσωπικό. Δεν είναι η αποψίλωσή του. Για παράδειγμα, έχει συντελεστεί από την παρούσα κυβέρνηση μια εξαιρετικά θετική τομή: οι ανασφάλιστοι, οι άνεργοι, δικαιούνται περίθαλψη. Αυτό μπορεί να μην το καταλαβαίνουν ορισμένοι αν δεν έχουν αντικρίσει στο διπλανό κρεβάτι συγγενικούς τους προσώπου έναν άνεργο που δεν χρειάζεται να πληρώσει. Μια κοινωνία κρίνεται από την εργασία, την παιδεία, την υγεία της. Στα πρώτα δύο, τα έχουμε κάνει μαντάρα. Μαθητευόμενοι μάγοι του καπιταλισμού έχουν καταστήσει σχεδόν πολυτέλεια την πλήρη εργασία.
Η δε παιδεία επίσης παλεύει στις συμπληγάδες των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, μακριά από τις ανάγκες της κοινωνίας. Ας υπερασπιστούμε τη δημόσια υγεία για όλους. Η κοινωνική συνοχή περνάει και από εδώ. Ας μην ξεχνάμε επιπροσθέτως πως σήμερα ο νεοέλληνας εξαντλείται από δυσβάστακτους φόρους. Πληρώνει ακριβά το κράτος. Το ελάχιστο που οφείλει να κάνει το τελευταίο είναι να του επιστρέψει ένα επίπεδο ζωής. Κάτι ακόμη: ο τρόπος που μια κοινωνία αντιμετωπίζει το σύστημα Υγείας της, εν πολλοίς καθρεφτίζει και το επίπεδο αλληλεγγύης της. Μια κοινωνία εξατομικευμένη, με πανάκριβα νοσοκομεία και φάρμακα για τους λίγους και με απαξιωμένες δομές (κέντρα υγείας και νοσοκομεία) για τους πολλούς είναι μια κοινωνία χωρίς μέλλον. Είναι μια σκληρά ταξική κοινωνία που αναπόφευκτα θα οδηγηθεί και σε μεγάλες συγκρούσεις.
Τελευταία Νέα