Εχει σημασία στην πολιτική πού πάει κανείς. Αλλά έχει και σημασία από πού έρχεται. Εχουν σημασία οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ευδοκίμησε το περιβάλλον της υποδοχής, το φως που είδε και μπήκε. Εχει σημασία, με άλλα λόγια, εάν η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου είδε το φως το αληθινό στο πρόσωπο του Βασίλη Λεβέντη. Αν η έμπνευσή της, ή ο πολιτικός της έρωτας, κυοφορήθηκε σε εκείνες τις ατελείωτες ώρες που ο πρώην αρχηγός της εκτόξευε κατάρες από τη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος.
Για να εκτιμηθεί το βάρος της Μεγαλοοικονόμου στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα πρέπει να εκτιμηθεί το πρώην κόμμα της. Να υπολογισθεί ότι η Ενωση Κεντρώων βρέθηκε από το τηλεοπτικό λυκόφως στο κοινοβουλευτικό σύμπαν επειδή η απογοήτευση και η οργή για τα παραδοσιακά κόμματα, αυτά που θεωρήθηκαν υπεύθυνα για την κρίση, έδωσαν στην πολιτική γραφικότητα μια υπεραξία που εκείνη δεν την άφησε να πάει χαμένη. Ο Λεβέντης δεν είδε φως και μπήκε –άρπαξε την ευκαιρία που περίμενε όλα εκείνα τα χρόνια της τηλεοπτικής του ερήμου στο στούντιο από τα μαλλιά. Με όσους είχε και όπως τους είχε. Με όσους είχαν δει το φως το τηλεοπτικών του προβολέων.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ξένη η πολιτική γραφικότητα. Δέχθηκε στους κόλπους του μπόλικη από αυτήν όταν ως κόμμα του 4% υποχρεώθηκε να στελεχώσει το ξαφνικό οίδημα του 30% και βάλε. Από αυτήν την άποψη, η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου δεν θα έχει πρόβλημα προσαρμογής. Το πρόβλημα είναι στην ερμηνεία, στη θριαμβολογία ότι οι 153 έγιναν 154. Λες και είναι απλώς νούμερα.
