Είπα φέτος να τα παρατήσω, ύστερα από δέκα χρόνια προπονήσεων, σκέφτηκα ότι έχω κουραστεί. Απογοητεύτηκα από τους χρόνους, την κόπωση και τις στερήσεις. Τρέχοντας τον πέμπτο μου Μαραθώνιο ένιωσα ένα αίσθημα απογοήτευσης. Ο χρόνος έτρεχε, το σώμα δυσφορούσε, οι μύες είχαν κουραστεί. Σκέφτηκα να εγκαταλείψω. Ο στόχος είχε χαθεί για φέτος, τόσοι μήνες προπονήσεων χαμένοι. Ηταν το 33ο χλμ., η σκέψη της εγκατάλειψης γινόταν όλο και ποιο έντονη: «τι κάνω τώρα εδώ; Δεν πάω καλύτερα σπιτάκι μου;». Τότε άκουσα πίσω μου μια άγνωστη φωνή να εκφράζει με λόγια τις σκέψεις μου: «παιδιά, δεν μπορώ άλλο πια, σταματάω». «Γεωργία, τώρα θα σταματήσεις;», ακούστηκε μια άλλη φωνή δίπλα της. «Ε μα ναι, να εγκαταλείψεις στο 33;» γύρισα και της είπα αντανακλαστικά. Πήγα κοντά, της έδωσα 2-3 κρακεράκια και τότε ξύπνησα. Πριν από ένα λεπτό εγώ ήμουν αυτός που ήθελε να φύγει και να τώρα εγώ ο ίδιος παρότρυνα μια άγνωστη Γεωργία να συνεχίσει. Πήρα δυναμη, έσφιξα τα δόντια. Η σκέψη της εγκατάλειψης είχε φύγει οριστικά. Σκεφτόμουν μόνο τον τερματισμό και όσους με περίμεναν στο Καλλιμάρμαρο.
Μάθημα 1ο: Οσο το σώμα σου το επιτρέπει στον Μαραθώνιο, δεν εγκαταλείπεις. Οι επόμενες ώρες ήταν αλλόκοτες. Ολοι μου έδιναν συγχαρητήρια, μα εγώ ένιωθα άσχημα. Για άλλους ήμουν νικητής, εγώ θρηνούσα για τα λεπτά που δεν κατάφερα να κλέψω στο χρονόμετρο. Αναμετρήθηκα ξανά με αυτή τη σκέψη. Μήπως μέχρι εδώ μπορώ να φτάσω; Οταν έμεινα μόνος, μπόρεσα να το δω καθαρότερα. Γιατί τρέχουμε λοιπόν όλοι εμείς; Σίγουρα, το να ξεπερνάς τον εαυτό σου κάθε φορά είναι ένα τεράστιο δέλεαρ. Είναι όμως μόνο αυτό; Μου ήρθε στο μυαλό αυτό που συχνά λένε μεταξύ τους οι δρομείς. Ο Μαραθώνιος είναι η προετοιμασία. Αυτό το αγνοούν όλοι όσοι δεν δει έχουν στη ζωή τους μαραθωνοδρόμους. Είναι μέρες προπονήσεων κάτω από τον καυτό ήλιο, εκατοντάδες πρωινά ξυπνήματα, ατελείωτες ώρες κόπωσης και προσπάθειας. Είναι μέρες άγχους και αγωνίας, θα καταφέρω να φτάσω μέχρι τον Μαραθώνιο; Αν αρρωστήσω, αν τραυματιστώ, αν κάτι συμβεί, ένα σωρό αν. Θυμήθηκα πόσο ανυπομονώ κάθε φορά μέχρι να έρθει η μεγάλη μέρα. Την ανυπομονησία να τον τρέξω. Και τότε είδα τον εαυτό μου στο μέλλον. Ανάμεσα σε αυτούς που γέρασαν τρέχοντας. Που ελάχιστά τους νοιάζει το χρονόμετρο, που εύχονται κυρίως να μπορέσουν να τον τερματίσουν. Και τότε ευχήθηκα και για μένα το ίδιο. Να είμαι υγιής και να μπορώ να τρέχω.
Μάθημα 2ο: Ο Μαραθώνιος δεν είναι μόνο τα 42.195 μέτρα που τρέχεις. Ο Μαραθώνιος είναι τρόπος ζωής, το τρέξιμο είναι τρόπος ζωής. Και μέσα σε αυτό υπάρχουν όλα. Χαρές, λύπες, στερήσεις, απολαύσεις. Υπάρχει και κάτι ακόμα πιο σημαντικό από τους χρόνους, είναι η παρέα, οι συναθλητές που μοιραζόμαστε στις προπονήσεις την τελευταία γουλιά νερού. Είναι τ’ αστεία που λέμε στα λονγκ ραν, οι φιλίες που γεννιούνται, είναι όλοι οι «συντρέχτες» μου, η Σοφία, ο Νάκης, ο Γιώργος, ο Παναγιώτης, η Δέσποινα, ο Χρήστος. Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία φτιάχνεις έναν άξονα πάνω στον οποίο δομείς τον χρόνο σου, τις δυνάμεις σου, ψυχικές και σωματικές και τέλος τους στόχους σου. Οσο η ζωή σου το επιτρέπει μπορείς να κρατήσεις τα αποθέματα της ψυχικής σου αντοχής αστείρευτα. Εγώ λοιπόν είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Εσείς;
Ο Περικλής Τσουκαλάς είναι φυσικός. Τον τελευταίο του Μαραθώνιο τον αφιέρωσε στις κόρες του, Γεωργία και Δανάη. Το ίδιο και όλους τους υπόλοιπους που θα έρθουν
