Το μάτι πέφτει στο παρκέ κατά τη διάρκεια του ματς Ολυμπιακού – Μακάμπι την περασμένη Τρίτη το βράδυ στο ΣΕΦ. Η δωδεκάδα του Ολυμπιακού περιλαμβάνει τους γνωστούς έμπειρους παίκτες. Αλλοι δεν βρίσκονται σε τοπ φόρμα και άλλοι θεωρούνται καταπονημένοι από τα συνεχή ματς μιας εξοντωτικής διοργάνωσης. Ποιος λείπει;
Τολιόπουλος
Ναι, ο ηλικίας 22 ετών παίκτης δεν είναι ο καλύτερος που κυκλοφορεί στην πιάτσα, ούτε προβλέπεται να κάνει ακόμη τη διαφορά στον Ολυμπιακό, ωστόσο δυσκολεύεται να βρει τον δρόμο του και χρόνο συμμετοχής. Τις πταίει; Ο ίδιος ή οι επιλογές των προπονητών; Ο Τολιόπουλος, αν θέλουμε να το γενικεύσουμε, ανήκει σε μια κατηγορία παικτών που πάνε από το καλό στο καλύτερο ως μέλη εθνικών ομάδων, εξασφαλίζουν μεταγραφή για τα ψηλά, αλλά εκεί λες και πέφτουν σε τοίχο! Σε λίγες και σπάνιες περιπτώσεις μεταμορφώνονται σε πρωταγωνιστές.
Μποχωρίδης
Μπορούμε, άλλωστε, να κοιτάξουμε και το παράδειγμα του Λευτέρη Μποχωρίδη. Ο τόσο ικανός αριστερόχειρας γκαρντ, ύστερα από τρεις σεζόν στον Παναθηναϊκό που ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη και τον Αρη. Λες και ξανάνιωσε! Μάλιστα, στη Νέα Σμύρνη ήταν καταλύτης εξελίξεων και μια όαση στο παρκέ. Το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη έναν ποιοτικό παίκτη όπως είναι ο ηλικίας 24 ετών άσος, τον οποίο καθοδηγεί ο (γνώστης της θέσης) Παναγιώτης Γιαννάκης.
Κόνιαρης
Ασφαλώς υφίστανται και άλλες περιπτώσεις. Ο Αντώνης Κόνιαρης (20) επίσης κατέβηκε με όνειρα χίλια στον Παναθηναϊκό, δεν απέδωσε όσο θα ανέμεναν ή σύμφωνα με τις προδιαγραφές του και γύρισε στον ΠΑΟΚ με απώτερο στόχο να σώσει την καριέρα του ή αν προτιμάτε να κάνει επανεκκίνηση.
Χαραλαμπόπουλος
Οσο για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο (21), ναι μεν αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης στο Ευρωμπάσκετ Νέων, ωστόσο και αυτός για να αναπνεύσει (αγωνιστικά) ανηφόρισε στην Πυλαία και ξαφνικά κερδίζει χρόνο και βάζει παραπάνω πόντους. Για να μην πούμε για τον (σέντερ) Καρρά, που άρεσε σε ορισμένους στα καλοκαιρινά ματς της μικρής Εθνικής, εξασφάλισε μεταγραφή από τον Δούκα στον ΠΑΟΚ και τώρα αναζητεί ταυτότητα.
Τι συμπέρασμα συνάγεται από όλα τα ανωτέρω; Το σκαλοπάτι ανάμεσα στο Γιούροκαπ και την Ευρωλίγκα είναι αληθινά μεγάλο. Οπως αντίστοιχα μεγάλο είναι αυτό που χωρίζει τις διοργανώσεις των μικρών εθνικών ομάδων του καλοκαιριού με τις απαιτήσεις των ισχυρών, που θέλουν όχι μόνο ταλέντο αλλά και γερό στομάχι. Χρειάζεται καρδιά για να γίνει κάποιος παίκτης ολκής. Και παράλληλα, για να δούμε και την άλλη πλευρά του φεγγαριού, απαιτείται να τους περιβάλουν κάποιοι με εμπιστοσύνη, να τους ρίξουν στα βαθιά και να κολυμπήσουν. Μέχρι πότε, άλλωστε, τους 20άρηδες ή όσους βρίσκονται πάνω-κάτω σε αυτή την ηλικία θα τους αντιμετωπίζουμε ως ταλέντα με προδιαγραφές; Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει…