Ακούγοντας χθες στο ραδιόφωνο τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, που μετακόμισε από το κόμμα Λεβέντη στο κόμμα Τσίπρα, πρώτα γέλασα αλλά ύστερα με έπιασε μια θλίψη. Σαν να ακούω έναν άνθρωπο χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον. Μια ουρανοκατέβατη σε ένα χώρο ακαταλαβίστικο, που ωστόσο της έχει εξασφαλίσει κοινωνική υπόσταση, σοβαρές οικονομικές προσόδους και εξουσία. Οχι κι άσχημα.
Αν, όσοι θεωρείτε ότι τα πρόσωπα της πολιτικής είναι πρωτίστως ιδεολόγοι, σας φαίνεται παράξενο που ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε τη συγκεκριμένη κυρία, ξυπνήστε και αναλογιστείτε ότι, στο παρελθόν, είχε δεχθεί τη Ραχήλ Μακρή ως μεταγραφή από τους ΑΝΕΛ –χωρίς να αναρωτηθεί κανείς για την ακροδεξιά πολιτική ρητορική της. Εν προκειμένω, η κυρία Μεγαλοοικονόμου, για την κυβερνητική πλειοψηφία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ψηφαλάκι στη συγκυρία, προϊόν αναλώσιμο με ημερομηνία λήξεως. Αλλά δεν είναι το μόνο προϊόν αυτού του τύπου.
Αλλωστε, σχεδόν ταυτόχρονα, το Κίνημα Αλλαγής (προσωρινός τίτλος) έβαλε στο δικό του αμπάρι ένα ανάλογο λάφυρο, τον Γιώργο Καρρά –ο οποίος θα βοηθήσει την αντιπολίτευση να αποκτήσει «ορθό πολιτικό λόγο». Ανάλογο λάφυρο έχει κατακτήσει και η ΝΔ –τον Γιάννη Καλλιάνο, η δραστηριότητα του οποίου υπέρ των ευρωπαϊκών φιλελεύθερων ιδεών αγνοείται, πράγμα όχι ευοίωνο για έναν πρώην υπεύθυνο γραφείου Τύπου.
Θυμάμαι σαν τώρα τον Βασίλη Λεβέντη, ένα πρόσωπο διαρκώς διαμαρτυρόμενο. Για πολλά χρόνια ήταν ο καθρέφτης μιας μόνιμης κουλτούρας της γκρίνιας, που από «τους υποψιασμένους» προσλαμβανόταν σαν φαρσοκωμωδία της ελληνικής πολιτικής φτώχειας. Κι όμως, η γκρίνια τον οδήγησε στη Βουλή. 186.457, ποσοστό 3,43% του εκλογικού σώματος έκρινε ότι είναι άξιος να εκφράσει τα συμφέροντα των πολιτών.
Τι έκανε στη Βουλή το Κόμμα των Κεντρώων; Τίποτα. Εφερε καμιά πρόταση ουσίας; Αρθρωσε πολιτικό λόγο; Απέκτησε διακριτή ταυτότητα; Ποσώς. Ισα ίσα, στης Βουλής τα έδρανα, χάθηκε και η κωμική αίγλη του αρχηγού. Και ο πύρινος λόγος του έγινε ένας βαρετός πολτός.
Ωστόσο, η ιστορία της ανόδου και της πτώσεως του Λεβέντη δεν στερείται εντελώς νοήματος. Μας λέει πως υπάρχουν πολίτες έτοιμοι να συνταχθούν στο πλευρό ανθρώπων, την πορεία των οποίων την καθόρισαν η προσωπική φιλοδοξία, η τύχη και η επιπολαιότητα όσων τους εμπιστεύτηκαν δημόσιο ρόλο. Αν σκεφτεί κανείς ότι στην πολιτική αυτοί οι άνθρωποι είναι πολλοί κι ότι τα αποθέματα αερολογούντων είναι πρακτικά ατελείωτα, κατανοεί κανείς γιατί το αστείο δεν είναι και τόσο αστείο.
