Στον «Ωκεανό» της σκηνοθεσίας

Είναι ο υπεύθυνος για τον σχεδιασμό φωτισμού σε 300 θεατρικές και μουσικές παραγωγές από το 1996 μέχρι σήμερα επιδεικνύοντας πρωτότυπη δουλειά και καλλιτεχνική αρτιότητα. Αλλωστε, έμαθε να συμβάλλει με ουσιαστικό τρόπο στην καλλιτεχνική αξία του εκάστοτε έργου, δουλεύοντας στο ξεκίνημα της επαγγελματικής του πορείας δίπλα στη βραβευμένη με Emmy σχεδιάστρια φωτισμών Ελευθερία Ντεκώ. Τώρα ο Σάκης Μπιρμπίλης έρχεται να σταθεί ο ίδιος κάτω από τους προβολείς που στήνει, κάνοντας το πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα με την παράσταση «Ωκεανός» του Αλεσάντρο Μπαρίκο που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

«Η πρόκληση είναι η βαθιά επιθυμία να πραγματώσω μια πολυετή εμμονή και ένα όνειρο που γεννήθηκε διαβάζοντας το μυθιστόρημα “Ωκεανός” του Αλεσάντρο Μπαρίκο. Δεν πρόκειται μόνο για μια σκηνοθεσία, αλλά για μια ευχάριστη εμπειρία που με θέτει εκτός των ορίων της καθημερινής ενασχόλησής μου ως φωτιστή. Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί περισσότερο το τέλος ενός οράματος, παρά κάποια άλλη αρχή. Η στενή σχέση και η διαρκής συνεργασία με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και το Θέατρο του Νέου Κόσμου μού επέτρεψε να παρουσιάσω την ιδέα μου» αναφέρει ο νέος σκηνοθέτης.

Αξιοποιώντας την εμπειρία του από τα θέατρα και την πρότερη εργασία του με τα φώτα, ο Μπιρμπίλης στήνει τώρα το δικό του έργο, εκφράζοντας τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. «Η τεχνική των μέσων του θεάτρου, η αντίληψη της μεγάλης εικόνας και η έκφραση μέσω των φωτισμών δημιουργούν έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, ο οποίος πολλές φορές είναι πιο περίπλοκος απ’ ό,τι χρειάζεται. Επιπλέον, αν φύγουμε από τη δραματουργία του φωτός, το φως είναι ένα εφέ που μπορεί εύκολα να παραπλανήσει. Στη συγκεκριμένη δουλειά προσπάθησα, όσο ήταν δυνατό, να απομακρυνθώ από τον τρόπο σκέψης μου ως σχεδιαστής φωτισμών και να ασχοληθώ με τα υπόλοιπα θεατρικά μέσα» τονίζει ο Μπιρμπίλης.

ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΣΧΕΔΙΑ. Από την παράσταση περνούν πολλές παράλληλες ιστορίες που αφορούν την πορεία μιας ακυβέρνητης σχεδίας στη μέση του ωκεανού, την παράλογη μονομαχία ανάμεσα σε δύο άνδρες, το όνειρο ενός άνδρα να φτάσει στην αλήθεια και την αντίδραση ενός ηλικιωμένου που την αντίκρισε μπροστά του. Και όλα αυτά τα ερμηνεύει ένας μόνο ηθοποιός: η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη. «Στην εισαγωγή της παράστασης, μια θεότητα της “Ιλιάδας” έρχεται στη σκηνή για να μας μεταφέρει όλες αυτές τις παράλληλες ιστορίες. Στη συνέχεια, η θεότητα αυτή μεταμορφώνεται στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες και ο καθένας από αυτούς στους υπόλοιπους ρόλους της αφήγησής του. Σαν μια ρίζα που αναπτύσσεται και διακλαδώνεται» επισημαίνει ο δημιουργός.

Ισως το πιο ιδιαίτερο στοιχείο στις ιστορίες είναι η ανθρώπινη διάσταση των 147 επιβατών της ακυβέρνητης σχεδίας που αναδεικνύεται ανάμεσα στην πείνα, στα φαντάσματα και στη νύχτα που καλούνται να αντιμετωπίσουν. «Η εικόνα αυτή παραπέμπει σε οτιδήποτε ταξιδεύει οδηγημένα ή ανεξέλεγκτα στον χώρο και στον χρόνο. Η σχεδία μπορεί να θεαθεί ως ένα στρώμα κρεβατιού όπου ο άνθρωπος γεννιέται, ονειρεύεται και πεθαίνει, μέχρι την κοινωνία που διαμορφώνεται και περιβάλλει την οποιαδήποτε συνύπαρξη. Σε ένα πιο μεγάλο μέγεθος εικόνας, ο πλανήτης Γη μοιάζει με μια σχεδία που ταξιδεύει αενάως στο Σύμπαν – ωκεανό. Από την άλλη, σήμερα ακούμε και βλέπουμε γύρω μας να ταξιδεύουν πολλές παρόμοιες σχεδίες, “όπου πάνω της οι ζωντανοί περιφέρονται ένας ένας, καθένας με τον δικό του τρόπο, τα δικά του φαντάσματα… για να επιβιώσουν σιωπηλά, με απάνθρωπη υπομονή και απάνθρωπη αιτία”» καταλήγει ο Μπιρμπίλης.