Αναζήτηση
Εξάμηνο – φωτιά χαρακτηρίζει ο νέος πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ Αρης Ξενόφος το επόμενο διάστημα για τις αποκρατικοποιήσεις, γι’ αυτό και προαναγγέλλει το τέλος των παρατάσεων στους διαγωνισμούς.
Σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» δεν αποκλείει αντιδράσεις όταν θα έρθει η ώρα εμβληματικών εταιρειών, όπως οι εταιρείες ύδρευσης και η ΔΕΗ, ωστόσο ελπίζει να μην επικρατήσουν αντιλήψεις που μας γυρίζουν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80.
Βλέπει τις ιδιωτικοποιήσεις ως το καύσιμο που λείπει από την οικονομία, ενώ θεωρεί ότι έχουν εσφαλμένα δαιμονοποιηθεί σε μερίδα της κοινωνίας, πολλώ δε μάλλον όταν κάποιες αφορούν κρατικές επιχειρήσεις με ανεπαρκή διαχείριση και ίσως παραβατικές πρακτικές.
Σύμφωνα με το φετινό πρόγραμμα, το ΤΑΙΠΕΔ θα πρέπει να τρέχει τις αποκρατικοποιήσεις με ρυθμούς ενός διαγωνισμού κάθε μήνα. Είναι εφικτό;
Σίγουρα το πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι γραμμικό αλλά ναι, είναι ιδιαίτερα βαρύ, μιλάμε για ένα εξάμηνο – φωτιά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το μήνυμα που σταδιακά μεταδίδουμε στην αγορά είναι ότι η συνήθης προσδοκία χρονικών παρατάσεων στους διαγωνισμούς δεν θα είναι πλέον ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Παράταση θα δίνεται μόνο εφόσον ωφελεί τον ανταγωνισμό και άρα το προσδοκώμενο τίμημα και θα είναι η ελάχιστη δυνατή. Επίσης θα διερευνούμε τα περιθώρια, ώστε οι εγκριτικές ενέργειες που απαιτούνται να γίνονται παράλληλα και όχι σειριακά, προκειμένου να εξοικονομούμε χρόνο όταν μπορούμε.
Πώς αντιλαμβάνεστε, ωστόσο, εσείς τις αποκρατικοποιήσεις από μια κυβέρνηση που τις υλοποιεί από ανάγκη, επειδή τις έχει ψηφίσει;
Καταρχήν η λέξη «αποκρατικοποίηση» έχει εσφαλμένα δαιμονοποιηθεί στην αντίληψη μερίδας του κόσμου ως έννοια συνυφασμένη με αυτή της στείρας πώλησης, της απώλειας πλούτου, της συρρίκνωσης, της απώλειας εργασίας, της ανασφάλειας. Αντιλήψεις που περισσότερο μας επιστρέφουν στη δεκαετία του ’70 και του ’80, και που αναπόφευκτα καλλιεργούνται όταν κανείς δικαιολογημένα πλέον παίρνει την απόφαση να παρέμβει σε κρατικές επιχειρήσεις με ανεπαρκή διαχείριση και ίσως παραβατικές πρακτικές. Για εμένα η αποκρατικοποίηση είναι ένα εγχείρημα ταυτόσημο με την άντληση νέων επενδυτικών κεφαλαίων, την καινοτομία, την εξωστρέφεια, τη διαφάνεια. Είναι το «καύσιμο» που χρειάζεται η Ελλάδα για να ανακτήσει το χαμένο έδαφος έπειτα από μια μακρά ύφεση. Και το ερώτημα «τι γυρνάει στην κοινωνία και στον λαό» πρέπει να κυριαρχεί στις αποφάσεις μας.
Κάποιες από αυτές, πάντως, όπως οι εταιρείες ύδρευσης και η ΔΕΗ, αγγίζουν ευαίσθητες χορδές στον ΣΥΡΙΖΑ. Αναμένετε ενδοκυβερνητικές – εσωκομματικές αντιδράσεις;
Αναπόφευκτα όταν μιλάμε για περιουσιακά στοιχεία που συνδέονται με αγαθά κοινωνικής φύσης, όπως το νερό και το ρεύμα, εγείρονται αντιδράσεις. Ωστόσο θα πρέπει να γίνει αντιληπτό π. χ. για την περίπτωση των νερών ότι έχουμε ένα παλαιό δίκτυο, με σημαντικές απώλειες και διαρροές (τριπλάσιες έναντι του ευρωπαϊκού μέσου όρου), χωρίς την υποδομή διαχείρισης πόρων άλλων χωρών, στοιχεία που επιβαρύνουν το τιμολόγιο και τον έλληνα φορολογούμενο.
Η αξιοποίηση για την οποία συζητάμε έρχεται να τα διορθώσει αυτά και να προσφέρει στον καταναλωτή ένα αναβαθμισμένο ποιοτικά προϊόν σε ανταγωνιστική τιμή. Αλλωστε η κοινωνία είναι πιο ώριμη απ’ ο, τι στο παρελθόν. Εχει αντιληφθεί ότι χωρίς νέα κεφάλαια, επενδύσεις και εξωστρέφεια, το αεροπλάνο της ανάπτυξης δεν πρόκειται να πάρει ύψος. Τα χειροπιαστά πλέον αποτελέσματα των επενδύσεων στο λιμάνι του Πειραιά και στα περιφερειακά αεροδρόμια συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτής της πιο ώριμης αντίληψης.
Ποιες επομένως από τις φετινές ιδιωτικοποιήσεις θεωρείτε πιο κρίσιμες και γιατί;
Το πρόγραμμα αξιοποίησης της περιουσίας που διαχειριζόμαστε είναι στο σύνολό του κρίσιμο, αφενός λόγω της στήριξης που μπορεί να παράσχει στην ανάπτυξη, αφετέρου λόγω της βελτίωσης της διαπραγματευτικής ικανότητας της χώρας απέναντι στους εταίρους μας. Οσον αφορά τα επιμέρους περιουσιακά στοιχεία, ξεχωρίζω για παράδειγμα την Εγνατία Οδό και τα λιμάνια Αλεξανδρούπολης και Ηγουμενίτσας, τα οποία γεωγραφικά βρίσκονται στις απολήξεις της. Και αυτό καθώς οι οδικές μεταφορές μεταξύ Ανατολής και Δύσης μέσω Εγνατίας τροφοδοτούν τα λιμάνια και η εμπορευματική κίνηση των λιμένων τροφοδοτεί πίσω την Εγνατία. Δεν βλέπουμε τα παραπάνω μεμονωμένα, αλλά ως ένα αναπτυξιακό τόξο που δύναται να δώσει μια σημαντική πνοή στη Βόρεια Ελλάδα. Ειδικά στα λιμάνια, τις επόμενες βδομάδες ξεκινάμε τη διαδικασία επιλογής συμβούλων ώστε να ακολουθήσουν αμέσως μετά οι πρώτοι διαγωνισμοί παραχώρησης. Ανάλογη είναι η προσέγγισή μας στον χώρο της ενέργειας, ενώ θα ήταν παράλειψή μου να μην υπογραμμίσω την κρισιμότητα του Ελληνικού, ως ναυαρχίδας του συνολικού μας προγράμματος.
Ποια είναι τα βασικά σενάρια για το 35% των ΕΛΠΕ, το 65% της ΔΕΠΑ, το 17% της ΔΕΗ, το 11% της ΕΥΔΑΠ και το 23% της ΕΥΑΘ;
Αν και οι συζητήσεις με τους συμβούλους μας είναι σε εξέλιξη, εντούτοις με εξαίρεση τη ΔΕΠΑ, το γεγονός ότι όλες οι άλλες εταιρείες είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αθηνών, μπορεί να αποτελέσει έναν κοινό παρανομαστή στον σχεδιασμό μας. Με το 17% της ΔΕΗ, αν δεν κλείσει πρώτα το ζήτημα πώλησης των λιγνιτικών μονάδων, δεν προχωράμε σε διαγωνισμό.
Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Να απεγκλωβιστούμε από τον κρατισμό
Το καλοκαίρι ολοκληρώνεται το τρίτο δανειακό πρόγραμμα της χώρας.Ποιο πρέπει να είναι το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της;
Δυστυχώς εξακολουθούμε να λειτουργούμε μέσα σε ένα φτωχό ανταγωνιστικό περιβάλλον με εξαντλητική φορολογία, ένα Δημόσιο που δεν έχει καταφέρει ακόμη να αντιληφθεί ως κυρίαρχη ευθύνη του την εξυπηρέτηση του έλληνα πολίτη, μια γραφειοκρατική δομή που τραυματίζει κάθε καινοτόμα προσπάθεια, ένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης πολυδαίδαλο.
Ταυτόχρονα όμως το DNA του Ελληνα, εφόσον απεγκλωβιστεί από ιδεοληψίες και κρατισμό, θα αποτελέσει το πλέον ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της χώρας.
Σε αυτή τη βάση λοιπόν έχουν τα εχέγγυα να αναδείξουμε την Ελλάδα ως κυρίαρχο διαμετακομιστικό και ενεργειακό κόμβο, να κτίσουμε τουριστικές – νοσοκομειακές υποδομές που θα προσελκύσουν την τρίτη ηλικία της Βόρειας Ευρώπης, να δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη ναυπηγοεπισκευαστική βάση στη Μεσόγειο και να καταστήσουμε την Ελλάδα πρώτη επιλογή στον θαλάσσιο τουρισμό.
