Είναι γνωστό ότι είμαι ταγμένος στο πλευρό των ανθρώπων που προοδεύουν. Αυτών που έχουν τη φιλοδοξία μέσα τους, άσβεστη φλόγα να τους κινητοποιεί και να τους παροτρύνει να επιχειρούν κάθε φορά το βήμα παραπάνω. Το βήμα παραπέρα. Που δεν μένουν στατικοί, ούτε επαναπαύονται στην επιτυχία και συμβιώνουν με αυτή.
Και η ζωή γύρω μας, μας δίνει συνεχώς, και ευτυχώς θα σημειώσω, περιπτώσεις αυτής της κατηγορίας ανθρώπων, οι οποίοι μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους.
Στο πλαίσιο των όσων εξέθεσα προηγουμένως, θα αναφερθώ σήμερα στην περίπτωση του Νίκου του Παππά. Τι έκανε ο Νίκος ο Παππάς τον Οκτώβριο του 2016, όταν ο πρόεδρος Αλέξης τον εξωπέταξε από το Μέγαρο Μαξίμου, όπως πετούσε η γιαγιά μου την τρίχα από το ζυμάρι (δεν κυριολεκτώ αυτή τη στιγμή, μια παροιμιώδη έκφραση την οποία χρησιμοποιούν συχνά στην εύανδρο αναφέρω);
Εκατσε να κλαίει τη μοίρα του, που έγινε ο υπουργός του τίποτα; Που του ανατέθηκε ως υπουργείο μια Γενική Γραμματεία (ψηφιακής πολιτικής) και ούτε καν ολόκληρη; Οχιιιι. Είπε, εγώ αυτή τη Γραμματεία θα την απογειώσω. Θα της δώσω υπόσταση, περιεχόμενο, αντικείμενο. Και την απογείωσε. Καθέτως! Στο Διάστημα.
Χρειάστηκε βεβαίως να ταξιδέψει ώς την άκρη της γης (ποιος δεν θυμάται το κοπιώδες ταξίδι στη Γαλλική Γουιάνα, για την εκτόξευση του δορυφόρου της Hellas sat;) προκειμένου να το επιτύχει, και είμαι βέβαιος ότι θα το επαναλάμβανε, ακόμη και αν χρειαζόταν να πάει στο Κανάβεραλ της ΝΑSΑ ή το Μπαϊκονούρ του Καζακστάν –τέτοιο πάθος.
Αλλά έρχεται η ώρα της ανταμοιβής –πληροφορούμαι εγκύρως. Η είδηση που υποσχέθηκα και δεσμεύθηκα να αναφέρω σήμερα είναι πως ο πρόεδρος Αλέξης, εντυπωσιασμένος από όλα αυτά, σχεδιάζει να αναθέσει στον δραστήριο συνεργάτη του παραγωγικό υπουργείο. Πιο παραγωγικό δεν γίνεται. Συγκεκριμένα το υπουργείο Ανάπτυξης, προκειμένου να «τρέξει» τις επενδύσεις, καθώς όπως είναι γνωστό αλλόφρονες επενδυτές με τους φακέλους των επενδύσεων ανά χείρας, κάνουν ουρά αυτή την ώρα στον προθάλαμο της κυβέρνησης, πεπεισμένοι από τα «καθαρής εξόδου» της χώρας από την κρίση.
Και με δεδομένο ότι ο χώρος της οικονομίας, και ειδικότερα των ανθρώπων της, δεν του είναι καθόλου άγνωστος, αντιθέτως, ένα έχω να αναφέρω: (θα) πρόκειται για τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση!
Καταγγελία του αέρα
Λόγω στενότητας χώρου –τι να σου κάνει και μια σελίδα… ημερησίως –δεν είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με διάφορα υπέροχα που εκτυλίχθηκαν κατά την προχθεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (στη διάρκεια της οποίας, το διέπραξα και αυτό, κάλεσα στο τηλέφωνο σημαίνον στέλεχος του κόμματος, και ο άνθρωπος βγήκε από την αίθουσα για να μου απαντήσει, για να μην αντιληφθούν οι γύρω με ποιον συνομιλούσε –θα ήταν εντελώς ανθυγιεινό γι’ αυτόν…).
Κατά τη συνεδρίαση αυτή λοιπόν, ο πρόεδρος Αλέξης προέβη σε βαρυσήμαντη καταγγελία. Είπε συγκεκριμένα ότι «υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες δεν επιθυμούν να πετύχει η χώρα» –εννοώντας στην προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση. Δεν τις κατονόμασε τις πολιτικές δυνάμεις, φοβούμενος προφανώς τις διαρροές. Αφησε ένα μυστήριο να πλανάται.
Αλλά ποιες μπορεί να είναι αυτές οι δυνάμεις; Η ΝουΔού στην οποία πηγαίνει αθελήτως η σκέψη του καθενός, δεν μπορεί να είναι. Θα ήταν βλακώδες και ως απλή υπόθεση εργασίας, η αξιωματική αντιπολίτευση που προπορεύεται σημαντικά του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν με διψήφια νούμερα να μη θέλει να πετύχει η προσπάθεια. Αν τα καταφέρουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτό αυτομάτως θα σημάνει πολύ λιγότερα προβλήματα κατά τη δική τους διακυβέρνηση.
Οταν όλοι πιστεύουν, και ο πρόεδρος Αλέξης επίσης, ότι εξαιτίας (του βουνού) των προβλημάτων που θα κληρονομήσει ο πρόεδρος Κυριάκος θα οδηγηθεί σύντομα σε αδιέξοδο, και θα πάμε σε έξι, οκτώ, δέκα μήνες, σε μια υπέροχη δεξιά παρένθεση, αντιλαμβάνεται κανείς –εύκολα –ότι η (βαριά) καταγγελία Τσίπρα ανήκει στην κατηγορία «να ‘χαμε να λέγαμε και να ‘χουμε να πούμε».
Συλλαλητήριο-πονοκέφαλος
Στο μεταξύ παρακολουθώ, με αμείωτο ενδιαφέρον πρέπει να πω, την προσπάθεια του προέδρου Κυριάκου να ελιχθεί ανάμεσα στους βαρόνους και τις βαρονίες που εγκαταβιούν στη ΝουΔού, και ειλικρινά τον λυπάμαι τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει αυτό που γίνεται στη ΝουΔού αυτή την περίοδο. Παράδειγμα το «μακεδονικό». Εκεί που λογικά τα προβλήματα θα έπρεπε να τα είχαν στην κυβέρνηση εξαιτίας αφενός της στάσης των ΑΝΕΛ και αφετέρου της διαγραφόμενης εθνικής ήττας στο πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων, με έναν μαγικό τρόπο το πρόβλημα μετατέθηκε στον χώρο της δεξιάς παράταξης.
Λ.χ. το συλλαλητήριο της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη. Παρά τις αρχικές προσπάθειες που είχε καταβάλει το γραφείο του προέδρου Κυριάκου να μη μετάσχουν σε αυτό βουλευτές της ΝουΔού, η επιμονή ενός αριθμού «μακεδονομάχων» βουλευτών κυρίως της Κεντρικής Μακεδονίας να παραστούν, τελικά εξανάγκασε τον πρόεδρο να δώσει, με κρύα καρδιά, το ΟΚ να παρευρεθούν σε μια εκδήλωση στην οποία το πάνω χέρι θα έχουν οι ακροδεξιές, εθνικιστικές οργανώσεις.
Επικράτησε, μου ελέχθη, η άποψη «να μη χαρίσουν την εκδήλωση στους ακροδεξιούς», διότι σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να τεθεί θέμα κομματικής πειθαρχίας.
Οπως και αν έχει το πράγμα, γνώμη μου είναι πως και μόνο η παρουσία τους θα αποτελέσει, είτε έτσι, είτε αλλιώς, ένα (σοβαρό, σοβαρότατο) πρόβλημα γι’ αυτόν…
Ο «ανήσυχος» στρατηγός
Για το συλλαλητήριο της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Κάνα δυο δικοί μου που είναι στα πράγματα της πόλης, και με τους οποίους συνομίλησα χθες, μου ανέφεραν ότι παρά την κινητοποίηση που έχουν κάνει ακροδεξιές οργανώσεις, εκκλησιαστικοί κύκλοι (όχι ο δεσπότης Ανθιμος) και διάφοροι παράγοντες που ακροβατούν ανάμεσα στην ορθόδοξη Δεξιά και τη βαρέως τύπου Δεξιά, η συγκέντρωση σε καμία των περιπτώσεων δεν θα προσομοιάζει με τα παλλαϊκά συλλαλητήρια του 1992.
Μένει να δούμε αν οι εκτιμήσεις θα επαληθευθούν από την πραγματικότητα και έως τότε εισηγούμαι να ρίξουμε μια ματιά στο προφίλ ενός εκ των ομιλητών της συγκέντρωσης. Αναφέρομαι στον στρατηγό εν αποστρατεία Φραγκούλη Φράγκο, ο οποίος έναν καιρό έπαιζε δυνατά για αρχηγός ενός κόμματος, φυσικά δεξιού, και ακόμη φυσικότερα πιο δεξιού από τη ΝουΔού.
Θέλει λόμπι
Ο στρατηγός που αποστρατεύθηκε το 2011 επί πρωθυπουργίας Γιώργου (Παπανδρέου) και υπουργίας Πάνου Μπεγλίτη (θα είχε ενδιαφέρον κάποια στιγμή ένας εκ των δύο ή και οι δύο μαζί, κανένα πρόβλημα, να ανέφεραν τους λόγους της αποστρατείας του…) έχει δημιουργήσει έναν φορέα τον οποίο έχει ονομάσει «Το κοινό των απανταχού Ελλήνων».
Σε μια προκήρυξη που εξέδωσε τον Ιανουάριο πέρυσι, ανέφερε σχετικά ότι «Προσβλέπουμε στην ελεύθερη, ακηδεμόνευτη, δημιουργική Ελλάδα, που πάντοτε είχε ως φάρο και καθοδηγητή τις διαχρονικές ηθικές αξίες και αρχές της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού.
Λίγοι Ελληνες δύνανται να πετύχουν πολλά…
Το κοινό ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ δύνανται να πετύχουν τα πάντα».
Και σε άλλο σημείο: «Η επιτυχία της ενιαίας αυτής έκφρασης απαιτεί τη δημιουργία, επιτέλους, ενός Σύγχρονου Ελληνικού Λόμπι, όπου η Ελληνορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία να αποτελεί την κύρια έκφρασή του».
Υποθέτω ότι δεν υπάρχουν πολλές απορίες για την υφή του εγχειρήματος…
Γαλάζιο ακροατήριο;
Εμφανίζεται γενικά «ανήσυχος» για την τύχη της χώρας, και στα κείμενά του μπορεί κανείς να βρει εκτιμήσεις του είδους: «Είναι επιτακτική ανάγκη που η πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, πράγματι κινδυνεύει με αφανισμό (δεν είναι σχήμα λόγου) και όχι από ξένα στρατεύματα, αλλά από Πολιτικές που σχεδιάζονται σε ξένα κέντρα με συγκεκριμένους στόχους Αποελληνοποίησης των πάντων».
Φυσικά σε κάθε ευκαιρία καταγγέλλει τις πολιτικές δυνάμεις, πότε ότι είναι «ντροπή τους που δεν έχουν οριοθετήσει ακόμη την ΑΟΖ» και πότε ότι δεν υπερασπίζονται την εθνική περιουσία ή τα δικαιώματα των Ελλήνων. Αυτός λοιπόν ο κ. Φράγκος την Κυριακή θα έχει βήμα και ακροατήριο να εκθέσει τις απόψεις του με αφορμή το «μακεδονικό».
Ποιοι βουλευτές της ΝουΔού θα πάνε να τον ακούσουν; Διερωτώμαι, αλήθεια…
Τελευταία Νέα