Τα μαζικά κινήματα ή οι συγκεντρώσεις σχεδόν πάντα κεφαλαιοποιούνται πολιτικά από δυνάμεις. Ακόμη κι αν δεν τα οργανώνουν αυτές, συχνά τα εκταμιεύουν. Οι Αγανακτισμένοι ξεκίνησαν ως υπέρβαση των κομμάτων, ως έμπρακτη διαμαρτυρία για το παλιό πολιτικό σύστημα. Μέσα από πολλά επίπεδα, το τότε διαρκές κίνημα έφτασε να λαμβάνει πιο σαφή χαρακτηριστικά, να απομακρύνεται από το αρχικό θολό και ουδέτερο απολιτίκ χρώμα, να τέμνεται με απεργιακό κίνημα. Σε τέτοιες συνθήκες ήταν ζήτημα χρόνου να το πάρει πάνω της η Αριστερά, τουλάχιστον στην κάτω Πλατεία και προφανώς όχι η Αριστερά του ΚΚΕ.

Δεν γέννησαν όμως οι Αγανακτισμένοι τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ο δεύτερος ήταν η κυρίαρχη δύναμη σε αυτούς. Hταν ωστόσο η πιο εύληπτη πολιτικά δύναμη. Η πιο ρεαλιστική για εκείνα τα μέτρα. Το κυβερνητικό πρόγραμμα ήταν λίγο μετά το επιστέγασμα μιας ηγεμονίας που περιείχε έξυπνα τη ρήξη με τον συμβιβασμό, από το κείμενο του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης ακόμη. Αυτά όλα, σε συνθήκες ταξικής πόλωσης, θυμού του κόσμου για τα μέτρα λιτότητας και για τον τιμωρητισμό των δανειστών. Καθόλου τυχαίο πως μετά το 2014 όποιος επιχείρησε να αναβιώσει το κίνημα των Αγανακτισμένων απέτυχε παταγωδώς. Η δυσαρέσκεια είχε ενσωματωθεί στην πρόταση Τσίπρα. Να κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ευγνωμονεί το σύστημα τον νεότερο έλληνα Πρωθυπουργό.

Η αυριανή συγκέντρωση για το Μακεδονικό σε Θεσσαλονίκη δεν είναι μέρος ενός κινήματος. Είναι περισσότερο η προσπάθεια να ξαναπιαστεί το νήμα με το μακρινό 1992. Μόνο που έχουν μεσολαβήσει ευτυχώς το 2008 και το Βουκουρέστι του Καραμανλή. Και επίσης, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι των συνειδήσεων από την εποχή που οι Ελληνες τραγούδαγαν με ταμπούρλα «Μακεδονία ξακουστή». Το θέμα εξάλλου δεν είναι εθνικό, θα μπορούσε κανείς να πει. Είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής. Το συλλαλητήριο δεν έχει καν τη θεσμική νομιμοποίηση του Ιερώνυμου, μια κίνηση που ενθάρρυνε ο ίδιος ο Τσίπρας ευφυώς, αφήνοντας την αυριανή ημέρα στα χέρια άλλων κύκλων και όχι της επίσημης ιεραρχίας. Μια ματιά σε μερικούς ομιλητές του, μόνο σε σκέψεις μπορεί να σε βάλει. Είναι τουλάχιστον παράξενο πως στα μόνα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα που συμμετέχουν επίσημα ανήκει και η Νέα Δημοκρατία –το έτερο είναι η Ενωση Κεντρώων. Σε τι ακριβώς συμβάλλει ένα συλλαλητήριο γραμμής ’92 και πίσω; Το ακόμη πιο παράδοξο είναι πως όσοι θα συμμετάσχουν δεν αποτελούν δυνητικά ενσωματώσιμη δεξαμενή για το κόμμα του Μοσχάτου. Πιο πολύ προθάλαμος ενός νέου κόμματος μοιάζουν –με ολίγη και από ΑΝΕΛ προφανώς. Στην πολιτική, τα μετέωρα βήματα κοστίζουν.