Στη μια πλευρά του Ατλαντικού, ο Ντόναλντ Τραμπ γιορτάζει σήμερα τον έναν χρόνο από την ανάληψη της εξουσίας. Στο διάστημα αυτό διέψευσε όσους προέβλεπαν μια αμερικανική εκδοχή της kolotoumba: ακύρωσε το Obamacare, απέσυρε την Αμερική από τη συμφωνία για το κλίμα, τίναξε στον αέρα τη συμφωνία με το Ιράν, κλιμάκωσε την ένταση με τη Βόρεια Κορέα, τσακώθηκε με τους πιο στενούς του συμβούλους, έσπειρε τη διχόνοια και τον φανατισμό, έλαβε μέτρα κατά των μεταναστών, προκάλεσε ανησυχίες για τη διανοητική του κατάσταση και είπε πάνω από 2.000 ψέματα (τα μετράει μεθοδικά η «Washington Post»). Αλλά είναι ακόμα στη θέση του, εν μέρει χάρις στην καλή κατάσταση της οικονομίας. Και οι ελπίδες των Δημοκρατικών ότι τον Νοέμβριο θα κερδίσουν τον έλεγχο του Κογκρέσου και θα του απαγγείλουν κατηγορία δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα γίνουν πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Εμανουέλ Μακρόν και η Ανγκελα Μέρκελ υπόσχονται να διαψεύσουν κι αυτοί τις Κασσάνδρες και να μεταρρυθμίσουν την ευρωζώνη. Οι πορείες τους τον τελευταίο καιρό είναι αντίθετες: ο πρώτος πραγματοποιεί στροφή προς τα δεξιά και η δεύτερη προς τα αριστερά. Οι πλούσιοι είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι των μεταρρυθμίσεων του Μακρόν, έγραφε την περασμένη Δευτέρα η «Μοντ», επικαλούμενη μια μελέτη του γαλλικού Παρατηρητηρίου οικονομικών συγκυριών: το πιο φτωχό 5% των Γάλλων θα δει φέτος τα εισοδήματά του να μειώνονται κατά 0,6% (60 ευρώ ανά νοικοκυριό), ενώ το πιο πλούσιο 5% θα παρατηρήσει αύξηση κατά 1,6% (1.730 ευρώ ανά νοικοκυριό).
Αλλά οι φτωχοί δεν είναι οι μόνοι χαμένοι. «Η πολιτική σας στο Μεταναστευτικό αντίκειται στον ανθρωπισμό που κηρύσσετε», γράφουν διανοούμενοι και συνδικαλιστές σε ανοιχτή τους επιστολή προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. «Είστε ο ίδιος άνθρωπος που είχε υποσχεθεί ότι δεν θα κοιμάται πια κανείς στους δρόμους και στα δάση; Είστε ο ίδιος που έβγαζε το καπέλο στην Ανγκελα Μέρκελ, λέγοντας ότι με το να υποδεχθεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες έσωσε τη συλλογική αξιοπρέπεια της Ευρώπης;».
Η γερμανίδα καγκελάριος κινδυνεύει τώρα να χάσει την εξουσία εξαιτίας εκείνης της επιλογής. Η θέση της δεν είναι πλέον συνάρτηση της δικής της πολιτικής και των δικών της συμμαχιών, αλλά της απόφασης που θα λάβει αύριο το συνέδριο του SPD: αν το επιχείρημα του αρχηγού της νεολαίας ότι το συμφέρον του κόμματος προέχει έναντι εκείνου της χώρας πείσει τους συνέδρους, η χώρα θα πάει σε νέες εκλογές και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει περαιτέρω ενίσχυση των ευρωσκεπτικιστών.
Ισως λοιπόν ο κυνισμός είναι το γνώρισμα της εποχής. Ισως γι’ αυτό συγκινεί τόσο πολύ η ταινία «Πιο Σκοτεινή Ωρα»: επειδή ο ιδεαλισμός του Τσόρτσιλ μοιάζει να μην έχει καμιά θέση στην Ευρώπη του Brexit και στην Αμερική του Τραμπ. Ισως έτσι εξηγείται η τόσο μεγάλη προσμονή για την καινούργια ταινία του Τάσου Μπουλμέτη. Το 1968 του Μάη, της Ανοιξης της Πράγας και της κατάκτησης του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά. Για να παραφράσουμε τον Τρόντζο, χάνουμε γιατί δεν μπορούμε να νικήσουμε.
Τελευταία Νέα