Πριν από ένα χρόνο, τον είδαμε να ανοίγει τον χορό μετά την ορκωμοσία του με το τραγούδι «My Way» του Frank Sinatra. Μάλλον έπρεπε να καταλάβουμε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ήθελε να μας στείλει μήνυμα ότι θα ακολουθήσει τον δικό του δρόμο και θα άλλαζε τη σχέση μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σήμερα, ο μεγάλος κτηματομεσίτης διοικεί τον Λευκό Οίκο σαν ελέφαντας σε κατάστημα προϊόντων πορσελάνης. Μέσα σε δώδεκα μήνες κατάφερε να καταργήσει συμφωνίες που ίσχυαν εδώ και 70 χρόνια, με αναφορές από την άμυνα και την κλιματική αλλαγή ώς τη Μέση Ανατολή και το εμπόριο.
Το «πνεύμα», παντού, ίδιο: περάσαμε, σε λίγους μήνες, από την εξωτερική πολιτική της αναζήτησης συναίνεσης, του Μπαράκ Ομπάμα, σε εκείνη του τελεσιγράφου. Από την πολυμερή προσέγγιση μεγάλων διεθνών ζητημάτων, στη μονομερή. Η Ουάσιγκτον, πλέον, μιλά για τα δικαιώματα της Αμερικής, αλλά ξεχνά τις υποχρεώσεις.
Βέβαια, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Τραμπ τόλμησε –όχι πάντα με επιτυχία –να ασχοληθεί και με «λεπτά» μέτωπα, όπως τον πόλεμο ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος (στη Βόρεια Συρία) ή την επανατοποθέτηση απέναντι στα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας, ορίζοντας άλλους στρατηγικούς εταίρους στην περιοχή.
Ωστόσο, ο κανόνας είναι ότι έσπασε την αλυσίδα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος απέφυγε με χαρτί γιατρού να υπηρετήσει στον Πόλεμο του Βιετνάμ, μιλάει σήμερα σαν «Στρατιώτης» του Ψυχρού Πολέμου, με μια μανιχαϊστική αντίληψη του κόσμου. Ανοίγει μέτωπα παντού και κλονίζει τη διατλαντική συμμαχία για να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα, μετατρέποντάς την σε περιστασιακούς συνασπισμούς. Αναγκαστικά, έτσι, μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ΗΠΑ, υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, απομονώνονται. Αν συνεχισθεί αυτή η πολιτική, μακροπρόθεσμα, η Ουάσιγκτον θα μετατραπεί σε αρχιτέκτονα της δικής της παρακμής. Είναι επικίνδυνο, και πολύ σοβαρό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται να θέλουν να ανατρέψουν το επί δεκαετίες σύνθημά τους: να γίνονται σεβαστές στους άλλους χωρίς φόβο.
