Ο,τι επί Ανδρέα Παπανδρέου προσδιοριζόταν ως γεωγραφική οριοθέτηση του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, αποβαίνει σήμερα γραμμή μείζονος ελληνοτουρκικής αντιπαραθέσεως. Εκκινώντας από Θράκη, περνώντας από Καστελλόριζο και απολήγοντας στην Κύπρο. Κι αιτία δεν είναι αυτή τη φορά το Κυπριακό καθεαυτό αλλά περισσότερο η αναδυόμενη οσμή των υδρογονανθράκων και η συναρτημένη προς τα εν δυνάμει κοιτάσματα οριοθέτηση ΑΟΖ. Την οποία πάγια φοβικά σύνδρομα απέτρεπαν. Κι ενώ μπορεί σήμερα να τονίζεται αμεσότερα η εν προκειμένω σημασία Θράκης – Β. Αιγαίου – Κύπρου αλλά: Κομβική συντεταγμένη θ’ αποβεί το Καστελλόριζο. Κι όχι γιατί μεσολαβεί γεωγραφικά σ’ αυτή τη νοητή εθνική γραμμή, αλλά γιατί σ’ αυτό συγκλίνουν τα όρια –κι επομένως τα συμφέροντα –τεσσάρων χωρών ως προς τον τελικό προσδιορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών τους Ζωνών. Δηλαδή Ελλάδος, Κύπρου κι Αιγύπτου. Συν φυσικά της Τουρκίας. Που στην προκειμένη περίπτωση, ενεργεί περίπου ως «μοναχικός λύκος». Με σαφώς πειρατικές νοοτροπίες και ανάλογες συμπεριφορές. Που διέπονται από επικίνδυνα σύνδρομα μεγαλοϊδεατισμού κι εκδηλώνονται με σαφώς επιθετικές διαθέσεις. Το βέβαιο δεδομένο σχετικά με αυτή την παράμετρο των ανατολικομεσογειακών γεωπολιτικών αναδιατάξεων είναι ότι: Ως προς τους τρεις άλλους ενδιαφερομένους (Αθήνα – Κάιρο – Λευκωσία) όχι μόνο «τα έχουν βρει», αλλά ήδη δρομολογούν συμφωνίες ευρείας στρατηγικής συνεργασίας. Παρενθετικά όμως να υπενθυμίσουμε ότι: Για λόγους διαφορετικούς από τους νυν, το Καστελλόριζο μπήκε στο τραπέζι των «ανταλλαγμάτων» για λύση Κυπριακού. Με τον Γεώργιο Παπανδρέου ν’ αρθρώνει με ιστορική ευστοχία πως: «Η Ελλάς ουδέν ζητεί. Διατί να δώσει; Η Τουρκία ουδέν δίδει. Διατί να λάβει;». Διαβιβάζοντας έτσι προς συμμαχικά κέντρα ότι δεν συζητά και δεν εκχωρεί με τίποτε τίποτα! Κι εν προκειμένω το Καστελλόριζο, είτε ως γεωγραφική συνιστώσα, είτε ως κυριαρχικό πυλώνα. Εκτοτε βέβαια «κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι». Τα δεδομένα έχουν εν πολλοίς ανατραπεί με την τουρκική επιδρομή στην Κύπρο. Με την οποία η Αγκυρα τελικά όχι απλώς «έλαβε», αλλά βιαίως κατέλαβε την μισή Κύπρο. Με την διαφορά ότι: Η Κύπρος είναι πλέον ευρωπαϊκό έδαφος. Των Κατεχομένων μάλιστα διαλαμβανομένων. Με τις ακτές των ν’ αποτελούν το ακραίο προς ανατολάς σύνορο της ΕΕ. Παρ’ όλ’ αυτά όμως η Ιστορία με δικές της δυναμικές και γενικότερα οι περιφερειακές μετεξελίξεις επαναφέρουν τα ίδια προβλήματα, με άλλες όμως προδιαγραφές. Και σε άλλη βάση. Προδιαγραφές που συνάπτονται προς τα εύφλεκτα κοιτάσματα του φυσικού αερίου και τις συναρτώμενες υποσχετικές ευρύτερων ενεργειακών προοπτικών. Οπόταν και όσα υπήρχαν ως γεωπολιτικές διαφορές και αναπαραγόμενες αιγαιωτικές τριβές, προσλαμβάνουν άλλη διάσταση. Και νέα δυναμική.

Που αυτή τη στιγμή επενεργεί ως καταλύτης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Με την Αγκυρα: όχι απλώς και αορίστως να υπαινίσσεται βλέψεις και ν’ αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε συστάδες βραχονησίδων, αλλά να διεκδικεί ανοικτά ζωτικό θαλάσσιο χώρο! Γιατί όμως η όντως ιδιαίτερη αναφορά μας στο Καστελλόριζο; Διότι: Σε περίπτωση που παρ’ ευχήν οι τουρκικές στρατηγικές ευδοκιμήσουν, αυτομάτως η θαλάσσια συνοχή Ελλάδος – Κύπρου διασπάται. Και πέραν από την άλωση των ανατολικών αιγαιωτικών πυλώνων, η Κύπρος θα έχει κατά τρόπο ουσιαστικό αποκοπεί. Ενώ η επιβολή τουρκικής ΑΟΖ στο ύψος του ακραίου αυτού νησιωτικού ορίου θα διαφοροποιήσει άρδην τις προαγόμενες αυτή τη στιγμή ενεργειακές στρατηγικές από τις εμπλεκόμενες χώρες.

Τελευταία Νέα