Ευτυχώς που ζούμε ξέγνοιαστα, χωρίς προβλήματα σε αυτό τον τόπο κι έχουμε τη Βουλή ως χόμπι για να περνάει ευχάριστα η ώρα μας. Δεν καιγόμαστε για κάτι, όλα λυμένα τα ‘χουμε, περισσεύει η χαρά, ξεχειλάει η ευμάρεια. Οπότε δεν ταράζεσαι, δεν σου βγαίνει αυτό το «αχμάναμ» όταν τους βλέπεις να νομοθετούν: άλλωστε όλα αυτά θα εφαρμοστούν στη Σουαζιλάνδη, όχι εδώ.
Μερικοί από τους καλύτερους μου φίλους είναι Σουαζιλανδοί (αρκεί να το κάνουν στο κρεβάτι τους), γι’ αυτό αγχώθηκα λίγο με το πολυνομοσχέδιο. Μέχρι που είδα ότι θα το στηρίξει η κυρία Μεγαλοκονόμου κι ησύχασα. Διότι δεν το στήριξε απλώς. Εγραψε ερωτικό ραβασάκι στον Σύριζα. Χάρηκε ο Σύριζας, περάσανε βέρες και μετά στρίβειν διά του αρραβώνος. Ο Σύριζας όχι η Μεγαλοκονόμου.
Κι επειδή η Ενωση Κεντρώων είναι χουβαρντού και σκορπίζει τους βουλευτές σαν μαρουλόφυλλα, να ευχηθούμε καλή σταδιοδρομία στον κ. Καρρά που προσχώρησε στη Φώφη –για να το πούμε απλά. Η Μεγαλοκονόμου στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Καρράς στο ΚΙΝΑΛ, ο Λεβέντης να δούμε πού θα προσχωρήσει στο τέλος.
Δεν είμαι ρατσίστρια αλλά πολυνομοσχέδια, πολυεργαλεία, πολυμίξερ δεν τα εμπιστεύομαι, χαλάνε με την πρώτη. Θα ξεχάσω εγώ το πολυμηχάνημα που έκοβε τα αγγούρια καρδούλες και με τη δεύτερη φορά το πέταξα;
Δεν είναι να βασίζεσαι γενικά. Ισως γι’ αυτό ακούμπησα ψυχικά πάνω στην κυρία Μεγαλοκονόμου. Δεν ξέρω, έχει κάτι που σου εμπνέει εμπιστοσύνη, την βλέπεις και λες όπα βρήκα ώμο να κλάψω. Για να το ψηφίζει, το ψυχολόγησε το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο κι είδε πως έχει ελπίδες να προκριθεί στο επόμενο Μουντιάλ. Ας έχουμε λίγη εμπιστοσύνη στο γούστο της. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Προσωπικά το αγαπημένο μου σημείο στο πολυνομοσχέδιο είναι για τα καζίνα. Εκεί νομίζω κορυφώνεται το δράμα (γνώμη μου πάντα γιατί η τέχνη είναι υποκειμενική). Ειδικά με αγγίζει το σημείο που όταν ο παίκτης χάνει, το καζίνο μπορεί να τον δανείσει επί τόπου.
Εγώ αυτό το βρίσκω όλα τα λεφτά –του παίκτη. Δεν τον αφήνουν έτσι, δεν του γυρίζουν την πλάτη, δεν έχουν αυτό το πού σε είδα πού σε ξέρω το απρόσωπο. Αντίθετα τον περιθάλπουν, του στέκονται, ακουμπούν με στοργή στο πρόβλημά του. Πόσα σου λείπουν παλικάρι μου, εδώ εμείς θα σε συντρέξουμε, όσο έχεις εμένα μη φοβάσαι κανέναν, της αγάπης τα φρένα έχουν σπάσει για σένα. Κι έτσι τον σπρώχνουν πιο βαθιά στον τόκο, πιο βαθιά στην υποθήκη, πιο βαθιά στο χρέος.
Πιο βαθιά. Τελεία.
Ξέρουμε τι θα πουν: «μόνος του επιλέγει, δεν του βάζουμε εμείς το μαχαίρι στο λαιμό». Αν όμως τα λέει καλά ο Ντοστογέφσκι, ο φανατικός τζογαδόρος μπροστά στην τσόχα δεν βλέπει τίποτα. Λεφτά, σπίτια, ανάγκες, οικογένειες χάνονται μπροστά σε μια ζαριά, σ’ ένα χαρτί της τράπουλας.
Συνεπώς, τι κάνει ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος με ανθρώπινο πρόσωπο που σέβεται τον εαυτό του; Νομιμοποιεί το δικαίωμα του καζίνου να δώσει τη χαριστική βολή σε έναν άρρωστο άνθρωπο. Γιατί άρρωστος είναι ο άνθρωπος που εξακολουθεί να τζογάρει υποθηκεύοντας το σπίτι του και τις ζωές των παιδιών του.
Και γιατί αυτό να ενοχλήσει την (όποια) κυρία Μεγαλοκονόμου; Εδώ δεν ενόχλησε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Που το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς τελευταία τούς πέφτει βαρύ στο στομάχι.
Γι’ αυτό το διαλύουν με μαγειρική σόδα. Για να καταπίνεται πιο εύκολα.