Η πρώτη σεζόν ολοκληρώνεται έχοντας σπάσει κάθε ρεκόρ τηλεθέασης. Λογικό, με έναν τέτοιο απίστευτο, βγαλμένο μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, πρωταγωνιστή, που έχει αναγάγει το ψέμα, την πρόκληση και τον λαϊκισμό σε (κυβερνητική) τέχνη, και με ένα σενάριο που έκανε το βιτριολικό «House of Cards» να μοιάζει παρωχημένο. Ο Ντόναλντ Τραμπ κλείνει σήμερα έναν χρόνο στον Λευκό Οίκο. Πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι τις ατελείωτες ύβρεις θα ακολουθήσει αναπόφευκτα η νέμεσις, ότι ο Τραμπ στις ενδιάμεσες εκλογές, τον Νοέμβριο, δεν θα χάσει απλώς τον έλεγχο του Κογκρέσου, αλλά επιπλέον θα παραπεμφθεί με το ερώτημα της καθαίρεσης –τόσο δριμύ θα είναι το κατηγορητήριο του ειδικού εισαγγελέα Ρόμπερτ Μιούλερ μόλις ολοκληρωθεί η έρευνά του για την εμπλοκή της Ρωσίας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016. Οπως όμως επισημαίνει στους «Financial Times» ο Εντουαρντ Λιους, οι φιλόσοφοι μας διδάσκουν να διαχωρίζουμε την πραγματικότητα από την επιθυμία.

Πράγματι, κανείς άλλος αμερικανός πρόεδρος δεν έχει ολοκληρώσει την πρώτη του θητεία με τόσο χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας. Από την άλλη πλευρά, τα ποσοστά του Τραμπ έχουν παραμείνει ουσιαστικά αμετακίνητα τους τελευταίους έντεκα μήνες: έχασε περίπου δέκα μονάδες κατά τον πρώτο μήνα της θητείας του και έκτοτε, η δημοτικότητά του κυμαίνεται μεταξύ 35%-40%. Είναι επίσης αλήθεια πως ο Τραμπ προκαλεί συχνά απελπισία ακόμα και στο ίδιο του το κόμμα: κανείς δεν έχει ξεχάσει εκείνον τον Ρεπουμπλικανό γερουσιαστή από το Τενεσί, τον Μπομπ Κόρκερ, που χαρακτήρισε τον Λευκό Οίκο «παιδικό σταθμό ενηλίκων» και προειδοποίησε πως ο αμερικανός πρόεδρος μπορεί να πυροδοτήσει τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουσιαστικά, όμως, και όπως φάνηκε από τον τρόπο με τον οποίο πέρασε η φορολογική του μεταρρύθμιση τον περασμένο μήνα, ο Τραμπ έχει πλέον τον απόλυτο έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.

Ακόμα και αν αφήσουμε στην άκρη την πλέον λαϊκιστική πτέρυγα του εκλογικού του σώματος, αν εστιάσουμε απλά στους παραδοσιακούς συντηρητικούς ψηφοφόρους της αμερικανικής Δεξιάς, που δεν ενθουσιάστηκαν ποτέ με τον Τραμπ αλλά τον ψήφισαν προκειμένου να φράξουν τον δρόμο στη Χίλαρι, θα δούμε πως πιστώνουν στον αμερικανό πρόεδρο τρεις μεγάλες, στα μάτια τους, επιτυχίες: τον διορισμό ενός συντηρητικού δικαστή στο Ανώτατο Δικαστήριο, την απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή και, πάνω από όλα ενδεχομένως, την οικονομία. Οι αγορές αγαπούν τις απορρυθμίσεις και τις μειώσεις φόρων που πέρασαν πρόσφατα από το Κογκρέσο. Ο Dow Jones μόλις έσπασε το ρεκόρ των 26.000 μονάδων. Πολλοί εκτιμούν βέβαια πως αυτή η οικονομική ενίσχυση θα είναι βραχύβια και θα ωφελήσει μόνο τους πλουσιότερους. Αλλά οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν τα σημερινά συναισθήματα των ψηφοφόρων. Οσο για τους Δημοκρατικούς, αυτοί μοιάζει να έχουν ποντάρει όλες τους τις μάρκες στον Ρόμπερτ Μιούλερ. Ομως ακόμα και στο καλύτερο για εκείνους (και όχι μόνο) σενάριο, θα χρειάζονταν τη συνεργασία πολλών Ρεπουμπλικανών προκειμένου να ξεκινήσει μια διαδικασία καθαίρεσης του προέδρου.

Ο Τραμπ δουλεύει για τους εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας, σημειώνει στη «Le Monde» ο Αλέν Φρασόν. Καμία από τις ομιλίες του δεν την υπερασπίζεται. Κάθε νέα του παρεκτροπή πρέπει να ενθουσιάζει τον Πούτιν, τον Σι, τον Ορμπαν, τον Κατσίνσκι. Κατ’ αυτή την έννοια, είναι ιστορικά σημαντικός. Καταλαμβάνει τον Λευκό Οίκο σε μια περίοδο όπου ο δημοκρατικός – φιλελεύθερος τρόπος διακυβέρνησης χάνει έδαφος εδώ και αρκετά χρόνια. Το παράδειγμα που δίνει μπορεί να επιταχύνει αυτή την τάση. Οι κίνδυνοι είναι πράγματι μεγάλοι. Αλλά η δεύτερη σεζόν της σειράς «Ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο» δύσκολα θα διακοπεί απότομα με ταπεινωτική έξοδο του πρωταγωνιστή.

Τελευταία Νέα