«Η αναγνώριση είναι και ώθηση και τροχοπέδη»

Μέχρι να πάρει η κοινή μουσική παράσταση μορφή, η ίδια αγωνιούσε για το πώς ο δικός της μουσικός κόσμος θα «συναντούσε» εκείνον του Φοίβου Δεληβοριά. Πλέον η Μαρίνα Σάττι με το συγκρότημά της Fonέs στήνει μια «γέφυρα» τραγουδιών από τα Βαλκάνια ως την παλιά Αμερική κι από την Αραβία ως τη μεσαιωνική Γαλλία. Με αφορμή αυτήν τη «συνάντηση» αποκαλύπτει πώς αντιλαμβάνεται την επιτυχία της, ποια είναι τα όνειρά της, αλλά και τι θα ρωτούσε μια μάντισσα. Αναφορά στο ομότιτλο κομμάτι που την εκτόξευσε με όρους viral στο Διαδίκτυο (πάνω από 30.000.000 views στο YouTube), ακολουθώντας τη φόρα που είχε το προηγούμενο βιντεοκλίπ: μια διασκευή τού «Θα σπάσω κούπες» με 10 εκατ. views. Κι ύστερα ήρθε η συμμετοχή στον πετυχημένο «Ερωτόκριτο» της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής, σε σύνθεση του Δημήτρη Μαραμή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου.

Εχω εντοπίσει ένα θέμα στον εαυτό μου τελευταία που θα ‘θελα να το διορθώσω. Πάντα θεωρούσα ότι αποκτώ μόνο για μένα τις συνεργασίες και τα ταξίδια που κάνω, τις σχέσεις και τις εμπειρίες. Και όχι για να τα βροντοφωνάξω και να πάρω βραβείο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάνω και στο άλλο άκρο και να τα κρύβω. Σε σχέση μ’ αυτά που έχω επικοινωνήσει, λοιπόν, προς τα έξω θεωρώ ότι μια χαρά αναγνώριση έχω πάρει –δεν έχω κανένα απωθημένο. Ο,τι δίνεις, παίρνεις. Κι όσο περισσότερο δώσω τόσο περισσότερο θα πάρω. Δεν οφείλει κανείς να ξέρει και να καταλαβαίνει από μόνος του τι κάνω ή τι σκέφτομαι αν δεν το επικοινωνήσω.

Νομίζω ότι ο καθένας πάντα βλέπει αυτό που μπορεί να δει και κάνει τις δικές του ερμηνείες βάσει αυτού που καταλαβαίνει. Οταν έφτιαχνα το βίντεο της «Μάντισσας», είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου θέματα πιο κοινωνικά, δεν το κρύβω. Γι’ αυτό και επελέγησαν η συγκεκριμένη τοποθεσία, τα συγκεκριμένα κορίτσια, η συγκεκριμένη ένδυση και ο συγκεκριμένος τρόπος γυρίσματος. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι κάποιος δεν θα μπορούσε να το δει –μέσα από μια δεύτερη ανάγνωση –ως ένα ευχάριστο βίντεο με δροσερά κορίτσια που χορεύουν στον δρόμο. Κι αυτό στις μέρες μας είναι πολύ χρήσιμο, πίστεψέ με. Και πάλι όμως θα έρθω σ’ αυτό που σου ‘λεγα πριν. Είναι δική μου δουλειά να επικοινωνήσω αυτό που είμαι κι αυτό που σκέφτομαι ώστε να συστηθώ και να προσελκύσω «φίλους» που μπορεί να ταυτίζονται με τις ανησυχίες μου. Σίγουρα το viral κάνει πάντα τόση φασαρία που ακόμα κι αν θέλεις να ακούσεις αυτές τις ανησυχίες, τελικά η φασαρία μπορεί να τις «καβαλήσει».

Νομίζω και τα δύο. Σαφώς μπορεί να σε φέρει κοντά σε ανθρώπους που μπορούν να σε βοηθήσουν. Να βρεις αυτό που σου ταιριάζει και να χτίσεις αυτό που ονειρεύεσαι. Αλλά σίγουρα μπορεί και να σε απομακρύνει από αυτό που στ’ αλήθεια είσαι εσύ.

Αν σκεφτεί ο ίδιος ποιος είναι και τι θέλει να πει και όχι τι μπορεί να περιμένουν οι άλλοι από εκείνον.

Ολοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη για αγάπη κι αποδοχή. Ασχολήθηκα με τη μουσική επειδή με συγκινούσε κι επειδή έτσι κατάφερα να συγκεντρώσω το ασυγκέντρωτο μυαλό μου. Ελλειψη αγάπης, νομίζω, αισθανόμαστε όταν εμείς οι ίδιοι δεν αγαπήσουμε έστω και λίγο τον εαυτό μας.

Προφανώς αναδεικνύει αυτούς με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί. Το θέμα είναι αν θα ‘πρεπε να συνδεόμαστε με αυτό που μας είναι γνώριμο και βολικό ή αν θα ‘πρεπε να τολμήσουμε να δώσουμε χώρο στο «καινούργιο» ακόμα κι αν ενοχληθούμε λίγο. Φαντάζομαι πως καμία αλλαγή δεν είναι εύκολη. Εγώ έχω ανάγκη για το «καινούργιο» σε όλα τα επίπεδα. Το «παλιό» το έχουμε δει, το έχουμε ακούσει, το έχουμε γευτεί και ξέρουμε μέχρι πού μπορεί να μας πάει.

Κατά τη γνώμη μου –και χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία των ερμηνευτών -, νομίζω πως οι δημιουργοί είναι αυτοί που πάντα αφήνουν μια παρακαταθήκη. Σίγουρα οι ερμηνευτές βοηθούν στο να αποδοθεί ένα έργο και λειτουργούν ως φορείς μετάδοσης μηνυμάτων. Αλλά ενώ όλοι μας μιλάμε ακόμα για τον Ευριπίδη και τον Μότσαρτ, σου ‘ρχεται στο μυαλό κανένας ερμηνευτής της τότε εποχής; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε πρώτη φάση χρειαζόμαστε καινούργιες ιδέες και σε δεύτερη ανθρώπους να τις επικοινωνήσουν.

Και πάλι θα πω ότι όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και οι καλλιτέχνες θα ήταν καλό να έχουν τα μάτια και τα αφτιά τους ανοιχτά. Κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και συνεπώς χρειάζεται να είναι κάποιος ενημερωμένος ώστε να μπορεί να είναι μάχιμος. Πρέπει να ανανεώνεται και η σκέψη μας σε όλα τα επίπεδα ώστε να μπορούμε να είμαστε ενεργά μέλη τού συνεχώς εξελισσόμενου ζωντανού οργανισμού που λέγεται κοινωνία.

Δεν νιώθω τραγουδίστρια και ούτε ζω και σκέφτομαι έτσι στην καθημερινότητά μου. Απλώς τραγουδάω κάποια από τα πράγματα που φτιάχνω. Και σίγουρα φτιάχνω πολύ περισσότερα απ’ αυτά που τραγουδάω.

Μεγάλωσα.

Στην προσπάθειά μας να ενσωματωθούμε ομαλά στο περιβάλλον μας, έχουμε την τάση να ακολουθούμε μόδες. Οταν μεγάλωνα, νόμιζα ότι ήταν κουλ να ακολουθείς μόδες. Να ακούς Black Sabbath ή Eminem, να πίνεις κόκα κόλα, να φοράς σκισμένα τζιν και κουκούλα ή τεράστια παντελόνια που κρέμονται μέχρι το πάτωμα. Ε, όλα αυτά από πού είναι εμπνευσμένα; Από τα έγκατα της Ανατολής; Καλώς ή κακώς, η Δύση είχε τα λεφτά και τα μέσα να δημιουργήσει μόδες. Οπότε μεγαλώνοντας –και κυρίως την περίοδο που σπούδαζα στην Αμερική –άρχισα να γουστάρω πιο πολύ να ακούγομαι «ανατολική» γιατί εκεί έβρισκα πιο πολύ τον εαυτό μου. Κι εν τω μεταξύ ακόμα ντύνομαι με σκισμένα τζιν και κουκούλα…

Να μη χάσω τον εαυτό μου. Αυτό είναι το μόνο που μας μένει!