Ευαίσθητη επικράτεια οι ΗΠΑ. Στο όνομα της ελευθερίας των πολιτών τους δημιουργούνται συχνά θλιβερές παρεξηγήσεις με απρόβλεπτες παρεκτροπές. Οπως γίνεται αυτή τη στιγμή με τη διαμαρτυρία #MeToo στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , αλλά και στις επιφάνειες των κόκκινων χαλιών που αυτόν τον μήνα λόγω βραβείων στρώνονται σχεδόν κάθε εβδομάδα στην περιοχή του σκανδάλου Γουάινστιν γύρω από το Χόλιγουντ. Αν και προσπάθησαν οι Ευρωπαίες femmes fatales (Ντενέβ κ.ά.) να εξισορροπήσουν τις μαινάδες του αμερικανικού νεοφεμινισμού προβάλλοντας ένα σύνθημα του είδους «κάντε φλερτ και όχι πόλεμο για να παραμείνετε αυτεξούσιες», η πιο ζυγισμένη άποψη γράφτηκε από έναν άνθρωπο που βλέπει τη ζωή και τις ερωτικές της διακυμάνσεις διαφορετικά. Και μάλλον συνολικά. Είναι ο ισπανικής καταγωγής θεωρητικός και φιλόσοφος Πολ Μπ. Πρεσιάδο. Στο πρόσφατο παρελθόν υπέγραφε τα ακαδημαϊκά του κείμενα ως Μπεατρίς Πρεσιάδο. Ηταν γυναίκα, η οποία σεξουαλικά προσδιοριζόταν ως λεσβία και στη συνέχεια αποφάσισε με τη συνδρομή της φαρμακοτεχνολογίας να αλλάξει φύλο και να μεταλλαχθεί σε άνδρα. Και την περασμένη εβδομάδα ο Πολ Μπ. Πρεσιάδο με την ανοιχτή επιστολή του που δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα «Libération» αναφέρθηκε στην «γκροτέσκο αισθητική της ετεροσεξουαλικότητας».
Ο Πρεσιάδο αυτοσυστήνεται ως τρανς. «Δεν είμαι άνδρας που ανήκει στην κυρίαρχη τάξη άσκησης της αρσενικής ηγεμονίας. Δεν ομιλώ πλέον ως γυναίκα, αφού εκούσια και συνειδητά εγκατέλειψα αυτή τη μορφή πολιτικής και κοινωνικής ενσάρκωσης. Δεν μπορώ να μιλήσω ως ομοφυλόφιλος αλλά ούτε ως ετεροφυλόφιλος, αν και γνωρίζω και κατοικώ στις δύο πλευρές. Αλλά ως αποστάτης του είδους και φυγάς της σεξουαλικότητας».
Ο σωματικά μεταλλαγμένος φιλόσοφος επισημαίνει ότι το σώμα θα είναι στο εξής το πεδίο μίας πολύχρονης μάχης. Μια περιοχή διεκδίκησης στην οποία σήμερα οι ετερόφυλοι άνδρες, κατά παράδοση εξουσιαστές, δέχονται τα κραυγαλέα μηνύματα που πολλές γυναικείες φωνές διαδίδουν από το twitter. Oμως το σώμα, λέει ο Πρεσιάδο, για να είναι ελεύθερο ώστε να μην υπάρχει μόνο ως μηχανισμός αναπαραγωγής, θα πρέπει να αφεθεί στην επιθυμία και στη ζωή. Στην απόλαυση και όχι στον έλεγχο της εξουσίας. Ο Πρεσιάδο, από την πλευρά ενός «άλλου», προσδοκά τη στιγμή που η σεξουαλικότητα όλων θα είναι ένα θέατρο της πολιτικής εντός του οποίου η πλοκή θα υπαγορεύεται από την επιθυμία και όχι την ανατομία.
Ο φιλόσοφος κάνει λοιπόν εισαγωγή στην αλλαγή παραδείγματος. Ευαγγελίζεται μία νοοτροπία που έως ότου γίνει αντιληπτή είναι βέβαιο ότι θα μεσολαβήσουν πολλά επεισόδια κοινωνικής σαπουνόπερας. Πολλές ανταλλαγές λεκτικών πυρών και πολυάριθμες περιγραφές κακόγουστου ηδονοβλεπτικού χαρακτήρα. Είναι επίσης σίγουρο ότι αναγνώστες και χρήστες του Ιντερνετ θα είναι τα άμαχα θύματα αυτής της εμπόλεμης ζώνης καθώς θα διαβάζουν και θα ακούνε για χειρονομίες και αγγίγματα στα οποία θα απουσιάζει το προσωπικό τους βίωμα. Ωστόσο χρειάζεται και λίγο «σκοτεινιά» για να διαγράφεται το σώμα πιο όμορφο. Αρκεί να παραμείνει το παιχνίδι των φωτοσκιάσεων σε ανεπαίσθητους, υπόκωφους τόνους.
