Απολιτίκ προσέγγιση

Ωραία, το κάναμε το συλλαλητήριο, εκτονωθήκαμε (που λέει ο λόγος…) και τώρα, όπως δήλωσε και ο πρόεδρος Αλέξης (χθες στο «Εθνος»), δεν έγινε και τίποτε αν συμφωνηθεί μια σύνθετη ονομασία για το κρατίδιο και σε αυτή συμπεριλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία. Αλλωστε, όπως τόνισε, και ο ίδιος είναι μισός Μακεδόνας (η μαμά του κατάγεται από τη Χρυσούπολη Καβάλας ή κάπου εκεί γύρω). Τόσο απλά, τόσο παστρικά, τόσο υπέροχα. Δεν πάει να χτυπιόντουσαν οι άλλοι χθες το μεσημέρι γύρω από τον Πύργο το Λευκό με εκείνα τα απίθανα, εντελώς κιτς συνθήματα, τα οποία φώναζαν στεντορεία τη φωνή; Ο Τσίπρας είναι μισός Ηπειρώτης, μισός Μακεδόνας, αλλά δεν τον ενοχλεί καθόλου. Δεν αισθάνεται δηλαδή την ανάγκη να δηλώσει ότι μέσα του υπερισχύει η μία ή η άλλη καταγωγή έναντι της άλλης. Οχι. Οπότε αν τους άλλους τούς ονομάσουν Νέα, Πάνω, κάτω και πλαγίως, Μακεδονία, δεν τρέχει απολύτως τίποτε.

Νομίζω ότι ουδέποτε έχω ακούσει πιο απολιτίκ προσέγγιση επί του θέματος –ανεξάρτητα από τι πιστεύω ότι πρέπει να γίνει. Και είμαι και εξ ολοκλήρου… Ηπειρώτης!

Το δεύτερο που θέλω να επισημάνω επί του θέματος και ακούγοντας το πλήθος των ανοησιών που ορισμένοι εκ των ομιλητών στο συλλαλητήριο εκτόξευσαν επί των κεφαλών των συγκεντρωμένων και των δικών μας (λιγότερο) που τους παρακολουθήσαμε από δελτία ειδήσεων (η κρατική ΕΡΤ3 έπαιζε… «Κυριακή στο χωριό»!) είναι το εξής: κάνεις τέτοιου είδους συγκεντρώσεις όταν είναι να δημιουργήσεις πολιτικό γεγονός για έναν σκοπό. Αυτό που έγινε χθες δεν μπορεί να λογίζεται ως τέτοιο.

Ηταν καταφανώς μικρότερο από το συλλαλητήριο του 1992, το οποίο επέβαλε και την πολιτική απόφαση στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη –να μην προχωρήσει στην επίλυση του προβλήματος.

Το χθεσινό πλήθος που αναμετρήθηκε με τη συγκέντρωση του 1992, στην ουσία άναψε, νομίζω, πράσινο φως στον Αλέξη Τσίπρα να προχωρήσει στη λύση, με «Μακεδονία» μέσα και με όλες τις τιμές.

Δεν θα υποκύψω στον πειρασμό να μιλήσω για νούμερα, ούτε 200.000 ήταν, ούτε 400.000, φυσικά. Αλλά ήταν και παπάδες, και φιλάνθρωπες κυράδες, και κοράκια, και εργολάβοι κ.λπ. Και ακροδεξιές οργανώσεις μέσα, και ΝουΔού στα μουλωχτά, κόσμος και κοσμάκης. Πολιτικό γεγονός δεν ήταν.

Για να ξέρουμε τι λέμε και για να μην παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας –μεταξύ τους, εγώ όχι.

Επίσης ένα άλλο πράγμα που δεν έχω καταλάβει είναι η ιερή οργή γιατί ο ένας είπε αυτό ή ο άλλος είπε εκείνο. Την ιερή οργή ας πούμε κατά του αμερικανού διαπραγματευτή Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος είπε μερικές αλήθειες για τους Σκοπιανούς και την ιστορική τους παρουσία στην περιοχή. Τι να κάνουμε, μια δουλειά κάνει και αυτός, με κάποιον τρόπο πρέπει να τους κρατήσει «ζεστούς» στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Επίσης αυτό που δεν λέει ευθέως, αλλά το υπαινίσσεται ο άνθρωπος, είναι ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ονοματίσει κάποιον άλλο και να έχει και την απαίτηση ο άλλος να αποδεχθεί και να υιοθετήσει την ονοματοδοσία που του έδωσε ο πρώτος. Και είναι φαντάζομαι αυτό που οδήγησε κάπου 150 χώρες έως τώρα, από τις 200 που διαθέτει ο κόσμος, να αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία»…

Τούτων δοθέντων δεν μπορώ να παραγνωρίσω την άποψη του αγνώστου μου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κυρίου Χρυσόστομου, ο οποίος και αυτός έχει λόγο στις εξωτερικές σχέσεις της Ελλάδας, όπως άλλωστε και ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας συνάδελφός του Ιερώνυμος. Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με το τι λέει ο Νίμιτς θα ήταν πιο παραγωγικό ώς και ωφέλιμο να εστιάσουμε στο σοβαρό αυτής της ιστορίας: ότι κάνει εξωτερική πολιτική όποιος θέλει, εκτός εκείνων που θα έπρεπε.

Τυχαίο; Καθόλου! Αυτοί είμαστε, αυτά μας πρέπουν και δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για τίποτε…

Ευκαιρίας δοθείσης, και μετά τα όσα συνέβησαν την Παρασκευή, όταν είχαμε κλείσει ως στήλη, διαμαρτύρομαι εντόνως (κανείς δεν με έχει εξουσιοδοτήσει, διευκρινίζω, από μόνος μου το κάνω) διότι ο Πρωθυπουργός ενώ ενημέρωσε καταλεπτώς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για τις εξελίξεις στο Σκοπιανό, δεν ενημέρωσε ωσαύτως:

n τον νούντσιο του Πάπα στην Αθήνα, προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας εν Ελλάδι, ποιμενάρχη μερικών χιλιάδων καθολικών το θρήσκευμα, συμπατριωτών μας

– τον μουφτή της Ξάνθης και τον μουφτή της Κομοτηνής, οι οποίοι επίσης άρχουν του ποιμνίου των χιλιάδων ελλήνων μουσουλμάνων

– τον εφημέριο της Εκκλησίας των προτεσταντών

– τον επίσκοπο των εν Ελλάδι Κοπτών το θρήσκευμα.

Συνιστά παράλειψη σοβαρή αυτό και ελπίζω ότι τις επόμενες ημέρες θα εξαλειφθεί αυτή η απαράδεκτη διάκριση.

Το αυτό ισχύει και για τον Πρόεδρο Προκόπη (της Δημοκρατίας). Αφού δέχθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για να τον ενημερώσει επί των θέσεων της Εκκλησίας για το Σκοπιανό, δεν πρέπει να καλέσει και όλους τους προαναφερόμενους να τον ενημερώσουν; Για να έχει μια ολοκληρωμένη άποψη περί του τι πιστεύουν επί του θέματος οι επί γης εκπρόσωποι του Πανάγαθου…

(Για την ενημέρωση των κομμάτων επί των διαπραγματεύσεων δεν εγείρω κανένα ζήτημα, εξ όσων αντιλαμβάνομαι δεν τους ενδιαφέρει κιόλας. Αν τους ενδιέφερε, νομίζω ότι μπορούσαν να προκαλέσουν, ως ελάχιστο, μια συζήτηση στη Βουλή για το Σκοπιανό, αλλά προφανώς περί άλλα τυρβάζουν αυτό τον καιρό…)

Επί του Σκοπιανού είχα χθες το πρωί μια μικρής διάρκειας τηλεφωνική επικοινωνία με τον λατρεμένο Θόδωρο Πάγκαλο, του οποίου ο λόγος κατατάσσεται αυτοδικαίως στην κατηγορία «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».

Κατ’ αυτόν, «από τις προτάσεις Νίμιτς διαφαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθεί η κυβέρνηση των Σκοπίων μια ονομασία που θα τους επιβληθεί. Πιστεύω ότι αν το δεχθούν θα καταρρεύσουν. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι εντελώς απαράδεκτο να επιβάλλεις σε κάποιον το πώς θα ονομάζεται. Εγώ ας πούμε αύριο μπορώ να πάω στον δήμο και να δηλώσω ότι αλλάζω το όνομά μου και του λοιπού θα ονομάζομαι Γεώργιος Παπαχρήστος. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε πληροφορώ. Θα υπήρχε αν επέλεγα να ονομάζομαι Υφαντής Αλλαντικά. Αν το όνομά μου δηλαδή παρέπεμπε σε εμπορική δραστηριότητα.

Το δεύτερο. Αν αυτοί δεν ονομάζονται Μακεδόνες, θα είναι απλώς Βούλγαροι. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς λόγος να διευρύνουμε, με δική μας πρωτοβουλία, τα σύνορά μας με τη Βουλγαρία και να τους φέρουμε σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα».

Πάγκαλος for ever…

Τέλος επιθυμώ να δώσω ένα τέλος σε διάφορες ανοησίες που άκουσα να διακινούνται από των ερτζιανών περί του κυρίου Νίμιτς, του ειδικού διαπραγματευτή για το Σκοπιανό. Βλαξ συνάδελφός μου, τον οποίο δεν θα κατονομάσω, εξαπέλυε την Παρασκευή μύδρους κατά του Νίμιτς, ότι επίτηδες παρατείνει επί τόσα χρόνια τη διαπραγμάτευση για να «τσεπώνει τα εκατομμυριάκια» και «να τον πληρώνουμε εμείς τα κορόιδα».

Δεν τον πληρώνουμε, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Ο άνθρωπος είναι διπλωμάτης καριέρας στον ΟΗΕ, από τον ΟΗΕ αμείβεται γι’ αυτή τη δουλειά και σε ό,τι μας αφορά μάς κοστίζει κάτι εκ της συνολικής εισφοράς που καταβάλλει η χώρα στον διεθνή οργανισμό για τη συμμετοχή της σε αυτόν. Ούτε δολάριο παραπάνω. Το ίδιο και ο πρέσβης κύριος Βασιλάκης, ο εκπρόσωπός μας στη διαπραγμάτευση. Ο άνθρωπος είναι ο πρεσβευτής της χώρας στον ΟΗΕ και μεταξύ των καθηκόντων του είναι και αυτή της εκπροσώπησης της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση.

Για να ξέρουμε τι λέμε…