Καταμέτρηση made in Italy

Μέγα ερώτημα με βασανίζει από προχθές βράδυ, και χθες όλη μέρα έτεινε με γεωμετρική πρόοδο εντεινόμενο: πόσος κόσμος συγκεντρώθηκε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το Μακεδονικό; Αν πιστέψουμε τον ηρωικό όσο και μπαρουτοκαπνισμένο στρατηγό Φραγκούλη Φράγκο, ο οποίος ήταν κεντρικός ομιλητής στη συγκέντρωση της Κυριακής, οι συγκεντρωμένοι ήταν περί τις 800.000 άτομα. Προλαβαίνω την απορία ορισμένων δύσπιστων εξ υμών για να αναφέρω ότι όχι δεν τους μέτρησε ο στρατηγός παρά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Να μιλάει από του βήματος και να μετράει; Γίνεται; Δεν γίνεται. Ο στρατηγός, το αποκάλυψε ο ίδιος, το πληροφορήθηκε από τη RAI Uno. Τι μας αποδεικνύει αυτό; Οτι, πρώτον, ο στρατηγός είναι πολυμαθέστατος –ομιλεί και την ιταλική. Δεύτερον, ότι έχει πολύπλευρη πληροφόρηση. Και τρίτον και σοβαρότερο, κατά τη γνώμη μου, δεν αρκείται στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, παρακολουθεί και ξένα, όπως τη RAI.

Τρομερό;

Και δεν έχουμε δει ακόμη τίποτε από τον στρατηγό. Αυτό καταλαβαίνω. Τον παρακολούθησα και εγώ, με τη σειρά μου, χθες στον Σκάι, και έχω την αίσθηση ότι την έχει δεχθεί, κατακούτελα δε, και αυτός, την πετριά του πολιτικού. Από τα μισόλογα και τις απαντήσεις του είδους “ναι μεν αλλά” έβγαινε αβίαστα το συμπέρασμα ότι το λαμπρό πλήθος της Κυριακής κινητοποίησε την εσωτερική φλόγα του στρατηγού Φράγκου, και ίσως μετά και τη συγκέντρωση των Αθηνών που προγραμματίζεται για τις 4 Φεβρουαρίου (Σύνταγμα ή Πεδίο του Αρεως) να το επιχειρήσει το απονενοημένο διάβημα –της καθόδου στην πολιτική.

Κατ’ εμέ αυτά που έλεγε, ότι εάν δεχθεί πρόταση για να ηγηθεί κάποιου κόμματος θα σφυγμομετρήσει την κατάσταση, δεν ήταν παρά το πρελούδιο μιας απόφασης η οποία είναι από καιρό ειλημμένη.

Φυσικά είπε ότι δεν (το) φοβάται –πράγμα που το θεωρώ απολύτως λογικό –τι στρατηγός θα ήταν αν φοβόταν. Επίσης ότι δεν είναι και ρίψασπις –για τον ίδιο λόγο. Στρατηγός και ρίψασπις δεν μπορεί να συμβαδίσουν.

Με αυτά ως δεδομένα, υποθέτω ότι μπορούμε να τον καλωσορίσουμε στη θαυμαστή πανίδα του ελληνικού πολιτικού κόσμου…

Ακατέργαστος –ήταν προφανές προχθές –δεξιός πολιτικός λόγος, κορόνες βγαλμένες από τα βάθη της πιο σκληρής εθνικοπατριωτικής Δεξιάς, και ύφος το οποίο προδίδει τις στρατιωτικές καταβολές του –τι άλλο χρειάζεται για να ηγηθεί ενός (καρα)δεξιού κόμματος;

Το θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό. Κοινό μυστικό είναι ότι ένα τέτοιο κόμμα στα δεξιά της ΝουΔου θα ήταν ανάχωμα στις ψήφους που χάνει το κόμμα του Καμμένου, και θα του έκανε μεγάλη ζημιά του προέδρου Κυριάκου στις εκλογές.

Χθες το μεσημέρι μου τηλεφώνησε φίλος μου αναλυτής για να μου τονίσει ότι ένα τέτοιο κόμμα παραμένει διακαής στόχος του κυρίου Ιβάν Σαββίδη –μόνο που δεν έχει αποφασίσει ποιον θα στηρίξει ως επικεφαλής του. Τον Αποστόλη “Τζίτζι” για τους φίλους Τζιτζικώστα ή τον στρατηγό Φράγκο. Θα είναι, μου είπε, κάτι αντίστοιχο με τη Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, που είχε δημιουργήσει, σημειώνω εγώ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στη Βόρεια Ιταλία ένας ακροδεξιός κύριος ονόματι Ουμπέρτο Μπόσι και η ιδεολογία της περικλειόταν στο τρίγωνο «φεντεραλισμός, ευρωσκεπτικισμός, τοπικισμός».

Υπερβολικό το βρήκα. Εντάξει, να θέλει ο κύριος Ιβάν να στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ, Τσίπρα κ.λπ. πλαγιοκοπώντας τη ΝουΔού, αλλά όχι και με “Λέγκα του Βορρά”…

Κάτι πιο light ίσως…

Επανέρχομαι στην αρχή. Μπορεί όπως λέγεται να μη μετράει το… μέγεθος αλλά εμένα με απασχολεί. Το μέγεθος. Της συγκέντρωσης, εξηγώ. Και δεν ξέρω τι να πιστέψω. Τον αντιπρόεδρο Αδωνη, που ισχυρίζεται ότι ήταν 500.000 οι συγκεντρωμένοι (τον τσάκισε τον στρατηγό ο Αδωνης) ή την πρόεδρο (της καρδιάς μας) Ζωή που διατείνεται ότι ήταν “εκατοντάδες χιλιάδες” τα άτoμα που παραβρέθηκαν. Η πρόεδρος δεν ήταν παρούσα στο συλλαλητήριο, είχε άλλες υποχρεώσεις, αλλά ήταν ένας άλλος πρόεδρος, ο περίφημος Φαήλος (Κρανιδιώτης), που μιμούμενος τον αντιπρόεδρο Αδωνη, τούς αναβίβασε σε μισό εκατομμύριο επίσης.

Για τις επιμετρήσεις των συνάδελφων μου στον Τύπο, έχω να πω ότι κυμάνθηκαν μεταξύ του ασαφούς “εκατοντάδες χιλιάδες” («Ελεύθερος Τύπος» και «Δημοκρατία») μέχρι τους 500.000 της «Ελεύθερης Ωρας» και 250.000 της «Εστίας». Για την ιστορία και μόνο αναφέρω ότι ούτε χθες η ΕΛ.ΑΣ. άλλαξε τις εκτιμήσεις της που έκαναν λόγο για 90.000 συγκεντρωμένους. Και να τονίσω ότι είτε 90.000 ήταν είτε 500.000, προφανώς ήταν μικρότερο το συλλαλητήριο σε σχέση με εκείνο του 1992. Αλλά προφανέστατα επίσης, ό,τι και να λέει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να το απαξιώσει, η συγκέντρωση της Κυριακής πέτυχε κάτι σημαντικό που τους διαφεύγει (ή υποδύονται ότι τους διαφεύγει):

n ένωσε, έστω και για λίγο (θα φανεί αν έχει διάρκεια), την κατακερματισμένη από πολλών ετών Δεξιά.

Και δεν ξέρω αν ήταν δίκαιο και έγινε πράξη, εκτιμώ όμως ότι αυτό ήταν ένα προσωπικό (πιο προσωπικό δεν γίνεται) έργο Τσίπρα! Αποκλειστικά…

Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται, για να είναι και πιο κατανοητό: όλη η προσπάθεια των προηγούμενων μηνών να πληγεί εκ των ένδον ο πρόεδρος Κυριάκος με αφορμή το Σκοπιανό και τη δήθεν προβληματική στάση του απέναντι στο ζήτημα πήγε περίπατο. Οχι γιατί εκείνος έκανε μια δήλωση το βράδυ της Κυριακής. Αλλά γιατί η Δεξιά επανενωθηκε στο πεζοδρόμιο. Βρήκε σημείο αναφοράς στο Μακεδονικό και ξαναβρέθηκαν έτσι στην ίδια πλευρά και ορθόδοξοι δεξιοί, και κεντροδεξιοί, και ακροδεξιοί.

Αυτό εννοώ ως έργο Τσίπρα εγώ.

Εντελώς αλλού ‘ντ’ αλλού ο υπουργός ΨΗΤΠΕ ή ΨΗΠΤΕ Παππάς, ούτε που κατάλαβε τίποτε από όσα έγιναν την Κυριακή, με αφορμή το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, και την έπεσε, κατά τα ειωθότα στον πρόεδρο Κυριάκο μέσω twitter:

“Ναι ή όχι στη σύνθετη ονομασία για την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας; Απλό, επίμονο και καθαρό ερώτημα. Λοιπόν κ. @kmitsotakis;».

Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι. Κατάφεραν να δημιουργήσουν στη Δεξιά ένα πεδίο συνεννόησης για να ξαναβρεθούν όλοι οι “πατριώτες” μαζί, και εκείνος επιμένει να ρωτάει τον Μητσοτάκη για το αν τα Σκόπια θα πρέπει να έχουν απλή ή σύνθετη ονομασία.

Συνεχίστε παλικάρια μου, μια χαρά το πάτε, να ξαναβγούμε στους δρόμους με το σύνθημα “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά”!…

Η πρόεδρος Ζωή, όπως προανέφερα, δεν παρέστη στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, και ορθώς έπραξε, θα τονίσω. Την έπεσε όμως άσχημα, πολύ άσχημα, για μια εισέτι φορά, στον πρόεδρο Αλέξη με βαριές εκφράσεις, δείγμα ότι αυτός ο έρωτας θα πάει ώς το τέλος.

Αντιγράφω, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, μικρό απόσπασμα της δηλώσεως τής εριτίμου προέδρου, ικανό όμως να αποδείξει του λόγου το αληθές (περί των αισθημάτων που τρέφει πλέον για τον πρόεδρο Αλέξη): τάσσεται “με όσους (εκ των συγκεντρωθέντων στη Θεσσαλονίκη) εξέφρασαν την αληθινή αγωνία όλων μας για την χώρα μας, που παραδίδεται κομμάτι – κομμάτι από τους προδότες».

Ούτε ψύλλος στον κόρφο του προέδρου Αλέξη. Μέχρι και ρόλο δημοσίου κατηγόρου την βλέπω να διεκδικεί σε (πιθανή) δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο…