Ούτως ή άλλως εξελισσόταν σε φούσκα. Αλλά με την εθνικιστική μαγιά του συλλαλητηρίου, τα τοιχώματα του «Μακεδονικού» έφτασαν στο όριο των αντοχών του. Ετσι που το μόνο που μένει να φανεί είναι εάν απλώς θα ξεφουσκώσει ή εάν θα σκάσει όπως σκάνε όλες οι φούσκες: με έναν δυνατό κρότο.
Δύσκολα μπορεί κανείς να κάνει προβλέψεις για κάτι που αρχικά φούσκωσε υπερβολικά από την προσδοκία της λύσης που καλλιέργησε το Μαξίμου και τώρα κινδυνεύει να σκάσει από την ισχύ της αντίδρασης των «μακεδονομάχων». Εύκολα καταλαβαίνει, όμως, ότι είναι και πάλι το Μαξίμου που πρέπει να απασφαλίσει την βαλβίδα εκτόνωσης. Οτι είναι ο ίδιος ο Τσίπρας που πρέπει να κατεβάσει τον πήχη εκεί όπου είχε βρει πριν πιστέψει ότι σε μια μνημονιακή δυστοπία, για την οποία ευθύνεται και ο ίδιος, η λύση στο θέμα της ονόματος θα μπορούσε να εγγραφεί ως εθνική επιτυχία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρασύρεται ο Αλέξης Τσίπρας από την αυτοπεποίθησή του. Δεν είναι η πρώτη φορά που υποτίμησε το τέρας που είχε απέναντί του, ούτε η πρώτη που η αυτοπεποίθησή του θα αρχίζει να κλονίζεται μέχρι να γίνει θρύψαλα. Αν πριν από τρία χρόνια, τυφλωμένος από το άστρο του, δεν είδε ότι η απειλή της εξόδου από το ευρώ ήταν κάτι που πολλοί εύχονταν στην Ευρώπη, ότι ουσιαστικά έστρεφε το όπλο στον κρόταφό του, τώρα δεν μπόρεσε να δει ότι στα Βαλκάνια αυτό που χωρίζει την εθνική επιτυχία από την εθνική προδοσία είναι μια λεπτή γραμμή.
Θα ξεφουσκώσει η φούσκα ή θα σκάσει; Στην πρώτη περίπτωση θα επιστρέψουμε εκεί όπου ήμασταν, στη μνημονιακή μας δυστοπία. Στη δεύτερη, όμως, η δυστοπία θα πασαλειφτεί με ισχυρές δόσεις εθνικιστικής υστερίας. Ενας τέτοιος κρότος δεν είναι μόνο δυνατός. Είναι και τοξικός.
