Ενας λαβύρινθος από νερό, σκόρπιες λέξεις και μαυροφορεμένες γυναίκες. Το βλέμμα τους άλλοτε καρφωμένο σε πατώματα καμωμένα από περίτεχνα και πολύχρωμα πλακάκια. Αλλοτε στραμμένο προς τον ουρανό, σαν να αναζητούν κάτι, να ικετεύουν για βοήθεια. Αλλες με πόδια γυμνά κι άλλες όχι, όλες μόνες τους. Στέκονται, περιμένουν, βυθίζονται στις σκέψεις τους, επιστρέφουν στην εμβρυακή στάση. Μοναδική τους συντροφιά λέξεις σκόρπιες που δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το νόημά τους καθώς είναι γραμμένες σε γλώσσες άλλοτε εύκολα κι άλλοτε πιο δύσκολα αναγνωρίσιμες.
Είναι οι πρωταγωνίστριες της ολοκαίνουριας δουλειάς της εικαστικού Ελενας Παπαδημητρίου, η οποία επιλέγει να αφήσει πίσω της τις αστραφτερές επιφάνειες του μετάλλου και τις ζεστές αποχρώσεις του ξύλου για να δοκιμάσει ένα νέο κεφάλαιο όπου πάνω στον καμβά της χωρούν πέρα από χρώματα ακρυλικά, μελάνια, λάδια, βερνίκια εφυαλωμένο γυαλί και άμμος. Και είναι εκείνες που συνθέτουν τη νέα της ζωγραφική εγκατάσταση υπό τον τίτλο «Σαμπίρ», που παρουσιάζει για πρώτη φορά στην γκαλερί Σκουφά σε επιμέλεια της Λουίζας Καραπιδάκη.
Ποιες είναι αυτές οι γυναίκες; «Είναι οι γυναίκες που ζουν στις χώρες της Μεσογείου. Πρόσφυγες; Ικέτιδες; Μπορείτε να τις δείτε όπως θέλετε. Εκείνο που τις ενώνει είναι μια κοινή προσευχή που απλώνεται από έργο σε έργο. Μια προσευχή για να κρατήσει γαλήνια τη θάλασσα, για αγάπη, για ειρήνη, για ένα καλύτερο αύριο. Είναι ενιαία και ταυτόχρονα θρυμματισμένη στις 23 γλώσσες που μιλιούνται γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου, ως μια υπόμνηση της χαμένης γλώσσας σαμπίρ, που χρησιμοποιούνταν για αιώνες στα λιμάνια, μια γλώσσα που λειτουργούσε ως μια άλλη εσπεράντο» εξηγεί στο «Νσυν» η Ελενα Παπαδημητρίου.
