Ηταν το αγαπημένο μου παιδικό ανάγνωσμα. «Οι περιπέτειες του μικρού Θωμά Εντισον» που ασχολιόταν με τα δευτερεύοντα επιτεύγματα του μεγαλύτερου, ίσως, εφευρέτη όλων των εποχών. Νεαρός ακόμη ο Εντισον, πήγαινε στο σπίτι ενός κοριτσιού που πολύ του άρεσε. Είχε αγοράσει γλυκά, αλλά τον έπιασε καταρρακτώδης βροχή και τα γλυκά έγιναν πολτός. Ετσι, το πολυμήχανο μυαλό του τον οδήγησε στην ανακάλυψη της… λαδόκολλας. Δεν πά’ να έχει ανακαλύψει τα πάντα. Στην προσωπική μου μυθολογία έχει κατοχυρωθεί ως ο εφευρέτης της λαδόκολλας. Οπως μνημονεύω εκείνον τον Σουηδό που πριν από εκατό χρόνια επινόησε το φερμουάρ, όποτε αναλογίζομαι πόσος χρόνος εξοικονομείται τώρα που οι άνθρωποι ανεβοκατεβάζουν φερμουάρ, αντί να μπαινοβγάζουν κουμπιά σε κουμπότρυπες. Τρελό τον έλεγαν αρχικά όπως και τον ούγγρο δημοσιογράφο που τη δεκαετία του 1930 κατασκεύασε το πρώτο στυλό διαρκείας. Ή τον αμερικανό ψάλτη που, για να μη χάνει τις σελίδες στο Ευαγγέλιο, εφηύρε τα χαρτάκια post it, τα οποία αρχικά εκτιμήθηκαν ως εντελώς άχρηστα. Οπως και τους τεχνίτες του οίκου Cartier που στο ξεκίνημα του 20ού αιώνα έφτιαξαν το πρώτο ρολόι χειρός. «Ποιος θα κοιτάζει την ώρα στον καρπό του;» ειρωνεύονταν οι δημοσιογράφοι. Σήμερα, όλους αυτούς θα τους έλεγαν startuppers.
Πριν από κάμποσα χρόνια τρελό θα έλεγαν και τον Σταύρο Τσομπανίδη αν εξηγούσε πώς προσπαθεί να αξιοποιήσει τα φύκια που συσσωρεύονται στις παραλίες μας. Ευτυχώς για εκείνον όμως, σήμερα πλέον βραβεύεται διεθνώς. Και ευτυχώς για εμάς, διότι υπάρχουν ακόμη στη χώρα μας νέα παιδιά, μεγαλωμένα μέσα στην κρίση, που δεν προσπαθούν να βολευτούν κάτω από τον πήχη που, συστηματικά, κατεβάζει η κυβέρνηση. Οι ιδέες του Σταύρου και των προαναφερομένων μπορεί να μην αλλάζουν την ιστορία της επιστήμης. Αλλάζουν όμως την καθημερινότητά μας και γράφουν ιστορίες ζωής.
Τελευταία Νέα