Κρυφτούλι
Διάβασα και εγώ τη διάψευση του προέδρου Κώστα (Καραμανλή) στο δημοσίευμα της “Κυριακάτικης Ελευθερίας”, αλλά πριν διάφοροι οργίλοι τύποι σπεύσουν να την πέσουν στην καλή εφημερίδα, και την συνάδελφό μου Κοραή που υπέγραφε το κομμάτι, δεν ρωτάνε καλύτερα τον πρόεδρο να μας πει την άποψή του και για το τι έγινε στο Βουκουρέστι το 2008, και για το τι πιστεύει ο ίδιος για το “μακεδονικό”;
Επιτέλους, αντί να κρύβεται πίσω από συνεργάτες, πηγές, κύκλους, ομόκεντρους ή παράλληλους, γωνίες, τρίγωνα, τετράγωνα, τραπέζια, παραλληλόγραμμα, ας μας πει ο άνθρωπος τι λέει κι αυτός επί του θέματος. Επωνύμως. Μπροστά στις κάμερες ή πίσω από τα μικρόφωνα.
Η “παπάντζα” δεν μιλάω επωνύμως, αλλά μιλάω μέσω τρίτων, ας τελειώσει κάποτε. Εγώ ξέρω πως βλέπει κόσμο, και λέει διάφορα. Μόνο τον κυβερνητικό συνεταίρο του Τσίπρα, παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις του τελευταίου δεν δέχεται, και πολύ καλά κάνει. Γιατί ο άλλος, πνιγμένος όπως νιώθει, προσπαθεί από κάπου να κρατηθεί.
Αυτόν δεν τον δέχεται. Αλλά άλλους τους βλέπει. Και τους μιλάει. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι περνούν καθημερινά από το γραφείο του στην Παναγή Κυριακού, κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Οπως πέρασε και η Κοραή και σταματώ εδώ…
Δραπέτης
Αλλά φταίνε και οι δικοί μου.Οι δημοσιογράφοι. Που κρέμονται από τα χείλη του, πότε θα μιλήσει ο άλαλος, μη χάσουν κάτι από αυτά που θα εκστομίσει. Αφού ο τύπος τούς χρησιμοποιεί κατά τρόπο ελεεινό, γιατί δέχονται να παίξουν το παιχνίδι του; Γιατί γίνονται υποχείριά του; Επί των ημερών του καταστράφηκε η χώρα, υπάρχουν γραπτά κείμενα, υπάρχουν μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της εποχής, υπάρχουν αδιάψευστα στοιχεία. Και υπάρχει και ένα ολόκληρο παρασκήνιο για το τι έκανε, και κυρίως τι δεν έπραξε από αυτά που όφειλε να κάνει, και ορισμένοι συνάδελφοί μου δέχονται να μεταφέρουν στα μέσα τους χρησμούς του, τα μισόλογα, τις αναφορές, είπε αυτό αλλά εννοούσε εκείνο, ενώ στην πραγματικότητα ίσχυε το άλλο –βλακείες!
Βαριές ευθύνες
Θα διηγηθώ τώρα κάτι το οποίο εσχάτως πληροφορήθηκα και αφορά τις βαριές του ευθύνες για τη διάλυση της χώρας, την καταστροφή της. Συνέβη προ 4ετίας. Επισκέπτεται την Αθήνα ο πρόεδρος Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ για μια διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής και ο πρόεδρος Αντώνης (Σαμαράς) από κοινού με τον πρόεδρο Βαγγέλη (Βενιζέλο) αποφασίζουν να του κάνουν ένα τραπέζι με θέα την Ακρόπολη. Στον 8ο όροφο του ξενοδοχείου King’s George στην Πλατεία Συντάγματος.
Προσκαλούν και τον επίτροπο Αβραμόπουλο για να υπάρχει στο τραπέζι μια κάποια ευρωπαϊκή αύρα –να μην αισθάνεται και ο υψηλός προσκεκλημένος τους αποξενωμένος. Το δείπνο έχει μενού με πολλά και διάφορα πιάτα, αλλά πάνω απ’ όλα έχει πολιτική. Κάποια στιγμή η συζήτηση φτάνει στις ευθύνες της κρίσης –ακόμη είναι νωπά τα Μνημόνια, οι κοινωνικές αντιδράσεις, η εθνική κατάθλιψη, η καταστροφή που είναι παρούσα παντού.
Οι δικοί μας αρχίζουν να ρίχνουν διάφορα “τροχιοδεικτικά”, αλλά ο πρόεδρος Γιούνκερ είναι κάθετος:
–Ο Καραμανλής, αυτός ευθύνεται. Τον είχαμε προειδοποιήσει ήδη από το 2007 ότι η χώρα σας κινδυνεύει. Κέρδισε τις εκλογές, με τη δέσμευση σε εμάς ότι θα πάρει μέτρα. Δεν έλαβε κανένα μέτρο. Τον προειδοποιήσαμε και άλλες φορές, με αποκορύφωμα την επιστολή του Απριλίου του 2009. Δεν έκανε τίποτε. Οσες φορές ήρθε στα συμβούλια, όλο ψεύτικα στοιχεία παρουσίαζε. Και το ίδιο και οι υπουργοί του. Αυτός έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Αυτά είπε ο πρόεδρος Γιούνκερ, και ύστερα έπεσε σιωπή στο τραπέζι. Εστρεψαν και οι τέσσερις το βλέμμα στη φωτισμένη Ακρόπολη και ήπιαν στην υγειά μας…
«Ιερές» αντιδράσεις
Δεν θα περάσει καλά μεθαύριο Παρασκευή ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας Ιερώνυμος, πληροφορούμαι. Οι αντιδράσεις των μητροπολιτών για την υποβοηθητική στον πρόεδρο Τσίπρα στάση του γενικά και στο Σκοπιανό ειδικότερα είναι τόσο έντονες, που βλέπω την Αγιότητά του να υποφέρει.
Ο φίλος μου, ο πατήρ Γεώργιος ο εκ Θεσσαλονίκης, με ενημέρωσε τηλεφωνικά χθες ότι “εξαναγκάστηκε (ο Αρχιεπίσκοπος) να συγκαλέσει τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο μετά τη δημόσια παρέμβαση του δικού μας (όπου δικός του, ο μητροπολίτης Ανθιμος), ο οποίος αυτονομήθηκε και το έδειξε την Κυριακή”.
Εγώ πάλι λέω, και το είπα και του πατέρα Γεωργίου, ότι ο Αρχιεπίσκοπος, που είναι μεγάλη μανούλα στους χειρισμούς, συγκαλεί τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο να συμμαζέψει κάπως το πράγμα ενόψει του συλλαλητηρίου της επόμενης Κυριακής το οποίο πάει να ξεχειλώσει εντελώς με απρόβλεπτες συνέπειες και για τον ίδιο.
Ο στρατηγός
Παίζεται η παρουσία του μητροπολίτη Σεραφείμ (Γέροντα την ευχή), αλλά όχι του στρατηγού Φράγκου Φραγκούλη, ο οποίος είδε χθες το όνομά του … σύνθημα σε εφημερίδα. “Είναι τρελός ο στρατηγός;” αναρωτιόταν μες στην καλή χαρά η “Ελεύθερη Ωρα” που επιτέλους βρέθηκε και ένας στρατηγός ύστερα από τόσα χρόνια λειψανδρίας –πάνω κάτω 50…
Εγώ αυτό το σύνθημα είχα να το ακούσω από πιτσιρικάς που πήγαινα στη Λεωφόρο και το φώναζε η εξέδρα στον Δομάζο “είναι τρελός, είναι τρελός ο στρατηγός”!
Αλλος πάλι, φίλος μου αυτός, θυμήθηκε τον… Ζαμπέτα. Ναι τον Γιώργο Ζαμπέτα, ο οποίος εν έτει 1977, ήτοι προ 40ετίας, είχε γράψει τραγούδι με τίτλο “Ο Φραγκούλης” –άκου τώρα! Ψάχνω στο Διαδίκτυο να δω τι υπάρχει και πέφτω πάνω στο τραγούδι γραμμένο σε στίχους, λέει, ενός κυρίου Νίκου Μπακογιάννη (του ηθοποιού αδελφού Παύλου Μπακογιάννη; Αγνωστο). Αλλά δεν εξυμνούσε στρατηγό ούτε λοχία. Σε μερακλή, δεξιοτέχνη, μπουζουξή αναφέρεται. Αντιγράφω, σχετικά:
«Ο Λύσανδρος κι ο Μπάμπουλης παρέα με τον Κούλη
αποβραδίς αράζανε στο στέκι του Φραγκούλη,
Φραγκούλης παίζει μπαγλαμά, Φραγκούλης τραγουδάει
κι ίσα με δέκα γειτονιές ο κόσμος ξαγρυπνάει».
Διπλή άρνηση
Ο πρόεδρος Τσίπρας εξετάζει, ακούω, σοβαρά το ενδεχόμενο να καλέσει τους αρχηγούς των κομμάτων άμα τη επιστροφή του από το Νταβός για να τους ενημερώσει επί των εξελίξεων στο Σκοπιανό.
Βρίσκω θαυμάσια την πρωτοβουλία –να βάλει τα κόμματα και τους επικεφαλής τους σε δεύτερη μοίρα έναντι των παπάδων, αλλά δεν βλέπω μεγάλη επιτυχία στο εγχείρημα αυτό. Αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες που κυκλοφορούν, δυο τουλάχιστον εκ των πολιτικών αρχηγών, οι πιο ουσιαστικοί, δεν πρόκειται να ανταποκριθούν στο κάλεσμα. Δεν θέλουν να του δώσουν, λέει, το άλλοθι της γνώσης και της δήθεν συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων.
Δεν βρίσκω τίποτε κακό σε αυτή τη στάση. Ετσι κι αλλιώς, με όσα έχουν προηγηθεί, δεν βλέπω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιου είδους συνεννόηση…
