Η λέξη δεν είναι και η πολιτικά πιο ορθή, αφού περιγράφει μια επικίνδυνη, ανίατη και αρκετά συχνή πάθηση. Είναι αλήθεια όμως ότι ο Γιώργος Κουμουτσάκος έχει δίκιο: όταν ο Μάθιου Νίμιτς έρθει τις επόμενες ημέρες στην Αθήνα, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την πολιτική σχιζοφρένεια στους κόλπους της κυβέρνησης. Ο ένας εταίρος υποστηρίζει τη λύση, ο άλλος την καταδικάζει. Κι εκείνος που την υποστηρίζει, αντί να προσπαθήσει να συνετίσει τον άλλο, τα βάζει με την αντιπολίτευση.
Το κακό όμως για τον τομεάρχη Εξωτερικών της ΝΔ είναι ότι από την ίδια ασθένεια, σε βαρύτερη μάλιστα μορφή, πάσχει και το κόμμα του. Ο πρόεδρος υποστηρίζει την εθνική γραμμή όπως χαράχθηκε το 2008 στο Βουκουρέστι, δηλαδή «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις». Και ο αντιπρόεδρος εκστασιάζεται με μια συγκέντρωση που προειδοποιεί τους «γυφτοσκοπιανούς» –έτσι τους αποκάλεσε ο βασικός ομιλητής –να μη βλέπουν ούτε στον ύπνο τους τη λέξη «Μακεδονία».
Ο Αδωνις Γεωργιάδης έχει περάσει από διάφορα στάδια. Κάποτε περνούσε τις μέρες του πετώντας αντισημιτικά υπονοούμενα από την τηλεοπτική του εκπομπή. Υστερα εξελέγη βουλευτής με τον ΛΑΟΣ. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε υφυπουργός στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Και μετά ανέλαβε το υπουργείο Υγείας επί Σαμαρά. Θα έλεγε κανείς ότι με την πάροδο του χρόνου ωρίμαζε. Εντός ή εκτός εισαγωγικών, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς.
Αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται. Ο Αδωνις είναι φωνακλάς, παρορμητικός και απρόβλεπτος. «Το συλλαλητήριο είχε 500.000 κόσμο», βεβαίωσε με σιγουριά στον Σκάι, παρόλο που ο ίδιος δεν ήταν παρών. Επίσης, πώς να το πούμε με μια πολιτικά ορθή λέξη, είναι και κάπως εθνοκεντρικός. «Δεν θα ζητάμε άδεια από τον κ. Ζάεφ και από τον κάθε κ. Ζάεφ», έγραψε, «για να αγαπάμε τον Αλέξανδρο και να τιμούμε την Ιστορία μας». Τέθηκε πράγματι τέτοιο θέμα από τον γυφτογείτονα;
Η Νέα Δημοκρατία έχει κάθε λόγο να κατηγορεί την κυβέρνηση για τον τρόπο με τον οποίο άνοιξε και διαχειρίστηκε το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να ανοίγει μέτωπο εναντίον της μετριοπαθούς κυβέρνησης των Σκοπίων και να προσπαθεί να προσεταιριστεί τη «μεγάλη λαϊκή διαμαρτυρία» που αποδεικνύει την «ιδιαίτερα μεγάλη ευαισθησία της κοινωνίας», υπάρχει τεράστια απόσταση. Ιση, ας πούμε, με την απόσταση ανάμεσα στην αντιπολίτευση και τον εθνικισμό. Ή, έστω, τον εθνοκεντρισμό.
«Η αλαζονεία όλων εκείνων που πιστεύουν ότι εμείς κατέχουμε την αλήθεια και μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τους άλλους λαούς δεν είναι παρά έκφραση ημιμάθειας και ανασφάλειας απέναντι στο καινούργιο», γράφει ο Κώστας Σημίτης στο βιβλίο του «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα 1996 – 2004». Ας μην παρεξηγηθεί όμως ο Αδωνις, το ΠΑΣΟΚ εννοούσε ο πρώην πρωθυπουργός, όχι εκείνον. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά.
