Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οταν διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι διανύουν χιλιόμετρα και πορεύονται αξημέρωτα για να διαδηλώσουν κάτι συμβαίνει και κάτι σημαίνει.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Συμβαίνει άραγε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι «στοιχεία φανατισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας» (κυβέρνηση), «νοσταλγοί της χούντας» (Πολάκης) ή μήπως «χρυσαυγίτες και φασίστες» («Εφημερίδα των Συντακτών»);

Υποθέτω ότι ανάμεσά τους υπήρχαν από όλα. Και ακροδεξιοί και εθνικιστές. Και γραφικοί και σαλεμένοι. Και θεούσες. Και δημοκράτες και δεξιοί και κεντρώοι. Ακόμη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πλήθος όμως ξεπερνά τα επιμέρους. Και χρειάζεται να είσαι διπλά σαλεμένος για να διακρίνεις τους ακροδεξιούς –που ασφαλώς υπάρχουν…

Και τι σημαίνει αυτό που συμβαίνει;

Οτι κάτι το συλλαλητήριο, κάτι οι δημοσκοπήσεις, η απομόνωση της κυβέρνησης είναι τέτοια που δύσκολα θα πάει παρακάτω η υπόθεση. Σχόλασε ο γάμος.

Κρίμα αλλά φταίνε. Οταν σε τέτοιο θέμα δεν προκρίνουν την εθνική συνεννόηση αλλά ψάχνουν πώς θα τη φέρουν στους υπόλοιπους, όλα πληρώνονται.

Κι εθνική συνεννόηση δεν σημαίνει να τρέχεις νύχτα στον Αρχιεπίσκοπο ούτε να πουλάς τζάμπα μαγκιά.

Σημαίνει ότι προχωράς σε συνομιλίες με την αντιπολίτευση, διαμορφώνεις μια εθνική γραμμή μαζί της, ρίχνεις γέφυρες συνεννόησης με τους δικούς σου και μετά βγαίνεις στο ξέφωτο με τους άλλους.

Η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα από αυτά.

Ακόμη και τώρα που προσγειώνεται ανώμαλα αντί να σώσει την παρτίδα προσπαθεί να σώσει το τομάρι της. Ελπίζει, λέει, μήπως φτιαχτεί κάποιο κόμμα «δεξιά του Μητσοτάκη» να του κόψει κατιτί.

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται!

Θα μου επιτρέψετε μια προσωπική εξομολόγηση –δεν το συνηθίζω…

Το 1992 ήμουν νέος δημοσιογράφος και το κύμα του Μακεδονικού με αιφνιδίασε. Δεν το κατάλαβα, δεν το είδα να έρχεται κι ούτε το περίμενα.

Μέσα στον ορθολογισμό μου, την παιδεία και τις παραστάσεις μου νόμιζα ότι όλοι σκέφτονται όπως εγώ κι υπέθετα πως τα υπόλοιπα ήταν «περασμένα, ξεχασμένα».

Αποδείχτηκε λάθος.

Αλλά τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα. Εμαθα λοιπόν ότι ο ψυχισμός των ανθρώπων, η συγκίνηση και η φόρτισή τους ιδίως σε ζητήματα ταυτότητας είναι αυτόνομες πολιτικές μεταβλητές.

Χρειάζονται μεγάλη προσοχή κι ευαισθησία διότι δεν προβλέπονται, δεν ελέγχονται και δεν προεξοφλούνται.

Αλλοι δυστυχώς δεν πήραν το μάθημα. Κι οδεύουμε ενδεχομένως σε μια εμπλοκή διότι πολλοί παθαίνουν χωρίς να μαθαίνουν. Προεξόφλησαν αντιδράσεις με επιπολαιότητα κι έδρασαν για φτηνούς μικροκομματικούς λόγους.

Τώρα ψάχνουν τους ακροδεξιούς, τους γραφικούς και τους φασίστες.

Κολοκύθια τούμπανα!

«Ανοησία» το λένε, παιδιά. «Ανοησία». Και δυστυχώς στον πραγματικό κόσμο οι ανοησίες πληρώνονται!

Τελευταία Νέα