«Αφαιρώ συνεχώς το περιττό»

«Λένε για τη Ζακλίν ότι είναι υπερβολική. Είναι! Αλλά το λατρεύω αυτό. Αν δεν παίξει έτσι στα 22 της χρόνια, πότε θα παίξει;». Η Ελλη Πασπαλά δανείζεται τα λόγια του άγγλου μαέστρου σερ Τζον Μπαρμπιρόλι (1899-1970), όταν του ζήτησαν την άποψή του για τη Ζακλίν ντι Πρε (αγγλίδα βιολοντσελίστρια με καταγωγή από τη Νορμανδία), εξηγώντας πως μόνο τα νιάτα μπορούν να φτάνουν στα όρια. Ο χρόνος αφαιρεί τα περιττά «στολίδια» και δείχνει τον τρόπο της απλότητας και της ουσίας. «Αυτό επιζητούμε όλοι. Είναι ιδιαίτερα όμως ευεργετικό για εκείνους που εκφράζονται μέσα από κάποιο είδος τέχνης και φυσικά το τραγούδι. Κοιτάζοντας πίσω βλέπω ότι αφαίρεσα στην ερμηνεία μου ό,τι ήταν περιττό. Προσπαθώ να τραγουδώ μέσα από πιο λιτούς δρόμους. Τα νιάτα σηκώνουν την υπερβολή –παντού -, αλλά ο χρόνος μετατρέπει την υπερβολή σε γραφικότητα». Την ίδια στιγμή, η ερμηνεύτρια επισημαίνει ότι η πειθαρχία του μυαλού μπορεί να είναι αειθαλής.

Η Ελλη Πασπαλά καταφεύγει ξανά στην επιλογή του παραδείγματος –και μάλιστα από την πρόσφατη συνεργασία της με τη Μαρία Φαραντούρη στην αίθουσα «Παρνασσός» (οι προγραμματισμένες παραστάσεις έγιναν sold out και προστέθηκαν επιπλέον ημερομηνίες). «Τη βλέπω και μου υπενθυμίζει ποιο είναι το μυστικό της αέναης εφηβείας. Γιατί η Μαρία αυτό είναι. Εχει συνεχώς την αγωνία της επόμενης στιγμής και προετοιμάζεται για αυτή. Μα τι άλλο μπορεί να σε κρατήσει σε εγρήγορση νεότητας; Η ερμηνεία της φέρει το βάρος των εμπειριών της, ενώ λάμπει από τις επιθυμίες της και τα όνειρά της. Αυτό διατηρεί τη φρεσκάδα της: το όνειρο και η προσπάθεια, η προετοιμασία, για να πραγματοποιηθεί». Ο χρόνος έχει μετακινήσει τις θέσεις της για τη ζωή και την τέχνη της. Υπάρχουν όμως και κάποιες στέρεες θέσεις. «Για πάρα πολλά χρόνια πίστευαν ότι ήμουν πάρα πολύ πλούσια γιατί δεν εμφανιζόμουν συχνά. Ελεγα “όχι” σε πράγματα που δεν αγαπούσα γιατί απλώς δεν μπορούσα να τα κάνω. Μου στοίχιζε ψυχικά. Προτιμούσα να μου στοιχίζει οικονομικά. Ποιος ορίζει το καλό και το κακό στην τέχνη; Είναι μεγάλη κουβέντα που προσπαθούν να λύσουν οι άνθρωποι. Είναι θέμα αισθητικής, προσωπικού γούστου που διαμορφώνεται από την παιδεία και την καλλιέργεια. Ενα τραγούδι για να έχει το στίγμα της καλλιτεχνίας πρέπει να εμπεριέχει την ποίηση, το κάλλος, την ειλικρίνεια, το αυθεντικό. Να επικοινωνεί κάτι που είναι πέρα από την καθημερινότητά μας, και ας έχει αναφορές σε αυτήν. Αρκεί να τη “μεταφέρει” με πνευματικότητα και ποιητικότητα».