«Τρία χρόνια περάσανε δίχως να σ’ ανταμώσω / τρία χρόνια περάσανε, τι μεγάλος καημός» λέει παμπάλαιο τραγουδάκι του Νίκου Γούναρη. Θα το τραγουδούν σήμερα αρκετοί ψηφοφόροι, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και κάποιοι από τους βουλευτές και τους υπουργούς. Οι λίγοι δηλαδή που πραγματικά πίστευαν πριν από τρία χρόνια πως το κόμμα τους μπορούσε να φέρει τη μεγάλη ριζοσπαστική αλλαγή –οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία στελεχών και μελών, είχαν πλήρη συνείδηση πως όλα όσα έλεγε το κόμμα και ο αρχηγός του δεν ήσαν παρά δημεγερτικές λέξεις που έφερναν ψήφους.
Τρία χρόνια περάσανε χωρίς να ανταμώσουν τη ριζοσπαστική αλλαγή που περίμεναν. Η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε να την επιτύχει το πρώτο εξάμηνο του 2015 αλλά και ώς πέρυσι, όταν ζούσαμε την αγωνία της «δεύτερης αξιολόγησης». Ευτυχώς, υποχρεώθηκε τελικά να συνομολογήσει ότι –σε αντίθεση με τα πιστεύω της ριζοσπαστικής Αριστεράς –την πραγματικότητα δεν τη διαμορφώνουν μόνο οι δημαγωγικές λέξεις αλλά και οι αριθμοί: οι ισχυρισμοί περί «κυριαρχίας» και «δημοκρατίας» δεν μπορούν να αλλάξουν τους αριθμούς του χρέους. Η ριζοσπαστική Αριστερά –μεταξύ αυτών και οι καημένοι του ΣΥΡΙΖΑ που ονειρεύονταν τη μεγάλη αλλαγή- όταν φωνάζει «πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι», θεωρεί ότι όλα είναι κοινωνική κατασκευή, όλα είναι ρητορική που μπορούμε να την αλλάξουμε και να αλλάξει ο κόσμος –όπως κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι επειδή πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής, την αποκτούν κιόλας.
Οι ριζοσπάστες, με μεγάλο καημό, παρακολουθούν το άλλοτε εύγλωττο κόμμα τους να μεταλλάσσεται σε υπηρέτη των αριθμών, πρωτίστως του αριθμού των ψήφων που θα το κρατήσουν στην εξουσία. Βεβαίως, αυτό αποτελεί πρόοδο σε σχέση με παλιότερες εποχές που οι ριζοσπάστες αριστεροί πίστευαν πως μόνο με τη βία κερδίζεται η εξουσία –όσοι υποστηρίζουν ότι «κυβερνάμε αλλά δεν έχουμε την εξουσία» μάλλον αυτό πιστεύουν ακόμα. Κατά τα άλλα όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τη μεγάλη παράδοση του ελληνικού πολιτικού συστήματος: πλήρης περιφρόνηση για τις ανάγκες και την κατάσταση της κοινωνίας των πολιτών μπροστά στην κομματική ανάγκη κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας.
Η κοινωνία αντιμετωπίζεται ως μεγάλος αριθμός πληβείων που θα κερδηθούν με φιλοδωρήματα –διεφθαρμένων πληβείων, αφού εξαγοράζονται. Η δημοκρατία εξευτελίζεται σε αριθμοκρατία: η δημοκρατία είναι «εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών» αποφάνθηκε πέρυσι ο Πρωθυπουργός. Ητοι, της θέλησης του ιδίου, αφού αυτός εκπροσωπεί τους δωροδοκηθέντες πληβείους.
Τρία χρόνια περάσανε και διαπιστώνουμε, ακόμα και οι συριζαίοι, πως κανένα απολύτως βήμα προόδου δεν υπήρξε: η κυβέρνηση απλώς διαχειρίζεται τους αριθμούς που η ίδια έκανε χειρότερους και τη νοιάζει μόνο να κερδίσει το αριθμοκρατικό εκλογικό παιχνίδι.
Τελευταία Νέα