Ετσι που πάει, σε λίγο καιρό η ερώτηση θα είναι απολύτως αναμενόμενη και εθιμοτυπική. «Εσείς τι θα κάνετε την Πανσέληνο;». Οπως λέμε, τι θα κάνετε την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα ή πού θα πάτε διακοπές. Στην άκρη της γλώσσας το έχω να απαντήσω «γιουβαρλάκια! Για να ταιριάζουν με το σχήμα του φεγγαριού», αλλά ας όψονται τα καινούργια ήθη. Αλήθεια, τι κάναμε την Πανσέληνο πριν από μερικά χρόνια, όταν δεν είχαμε κοινωνικοποιηθεί στα στο Διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια, όταν η υπερπληροφόρηση και η συμμετοχή σε αυτήν δεν είχε αναχθεί όχι μόνο σε επικοινωνιακή αλλά και σε υπαρξιακή αξία. Τίποτα δεν κάναμε. Αντε να σηκώναμε ψηλά το κεφάλι, να λέγαμε «ε, ρε, μια φεγγαράδα απόψε» και να συνεχίζαμε στα επί της Γης. Μόνο τα παιδιά και οι ερωτευμένοι ασχολούνταν περισσότερο με τα «ολόγιομα φεγγάρια». Και οι ποιητές. Σε όλες τις κλίμακες. (Θυμάμαι εξέχοντα λαϊκό στιχουργό να μου λέει πριν από μερικά χρόνια: «Οταν κολλάω, πετάω μέσα δυο τρία φεγγάρια και ο στίχος τσουλάει ζάντα»).
Και μετά ήρθε το ποστάρισμα. Και η μιντιακή υπεραξία της Πανσελήνου. Το μπλε, το κόκκινο, το κίτρινο φεγγάρι, το κοντινό, το μακρινό, το καλό, το κακό και το άσχημο. Μόνο που στο facebook και στο Ιnstagram ίδια φαίνονται όλα. Ενα μικρούτσικο, στρογγυλούτσικο σχήμα στον ουρανό, ό,τι πιάνει η κάμερα του κινητού. Ικανό όμως να κάνει την ημέρα της αυγουστιάτικης Πανσελήνου αυτήν με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στα δίκτυα διεθνώς και να μεταβάλει τους χρήστες σε Δρυίδες Πανοραμίξ. Και την Ελένη Βιτάλη με το «Ισως φταίνε τα φεγγάρια» σε ιέρεια της βραδιάς. Δεν φταίνε τα φεγγάρια όμως. Η ανάγκη μας για άλλοθι μέθεξης είναι που τα στρογγυλεύει, τα μεγαλώνει, τα φωτίζει. Ιερή κι αυτή όσο και η «θεά Σελήνη».
