Στα εθνικά θέματα απαιτείται η μέγιστη συναίνεση. Είναι άλλο πράγμα όμως η συναίνεση και άλλο οι πολιτικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται στο όνομά της. Είναι άλλο να αναζητείται η διαμόρφωση μιας εθνικής γραμμής και άλλο να επιχειρείται ο επιμερισμός της κυβερνητικής ευθύνης ή του πολιτικού κόστους.
Δυστυχώς και στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ η κυβέρνηση επιδίωξε πρωτίστως το πολιτικό όφελος και δευτερευόντως τη στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επέλεξε μια τακτική από την οποία προσδοκούσε να διχάσει την αντιπολίτευση ώστε να υποβαθμιστούν παράλληλα τα φάλτσα του κυβερνητικού του εταίρου. Το αποτέλεσμα ήταν να μην οικοδομηθεί ποτέ εκείνο το μίνιμουμ εμπιστοσύνης που είναι απαραίτητο για τη δημιουργία συναίνεσης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Η σπέκουλα που επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση δημιούργησε καχυποψία στην αντιπολίτευση.
Ο Πρωθυπουργός επιμένει στην τακτική του κέρδους για τον ίδιο και της ζημίας για όλους τους άλλους. Επιμένει να μην αναζητά στηρίγματα αλλά συνενόχους. Απολύτως φυσιολογικά, η αντιπολίτευση εμφανίζεται απρόθυμη να του προσφέρει άλλοθι –είτε με κατ’ ιδίαν συναντήσεις είτε με τη σύγκληση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Είναι αλήθεια ότι στα εθνικά ζητήματα απαιτείται η μέγιστη συναίνεση. Είναι εξίσου αλήθεια όμως ότι μια κυβέρνηση απαιτείται να έχει σαφή και ενιαία θέση στο θέμα που διαπραγματεύεται. Να έχει ειλικρινή στάση απέναντι στην αντιπολίτευση. Και να κάνει καθαρές κουβέντες.
