Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο πάρτι των γενεθλίων του για να καταλάβει πόσο κέφι έχει ο εορτάζων γενικώς για τη ζωή. Πόσο συμφιλιωμένος είναι με το παρελθόν του και πόσο αισιόδοξος απέναντι στο μέλλον. Ή, από την άλλη, πόσο θέλει να ξεχάσει εκείνα που πέρασαν και πόσο φοβάται αυτά που θα έρθουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ασφαλώς να πεθάνει. Τουλάχιστον συλλογικά, δεν έχει εμφανίσει καν συμπτώματα κατάθλιψης. Είναι όμως σαφές ότι το αντικαταθλιπτικό του, η ουσία που συντηρεί την ψυχολογική του διάθεση, είναι η εξουσία, η αίσθηση της ισχύος. Και από τα κεράκια που δεν έσβησε για τα τρίτα του γενέθλια στη διακυβέρνηση, είναι φανερό ότι αυτό που θέλει να ξεχαστεί είναι το αντιμνημονιακό του παρελθόν.

Ντρέπονται οι συριζαίοι γι’ αυτό που ήταν; Οχι ακριβώς. Εκείνοι που δεν πρέπει να θυμηθούν είναι όλοι οι υπόλοιποι, αυτό που πρέπει να ξεχαστεί είναι ο απολογισμός μιας μεταμόρφωσης. Να σκεπαστεί με τη λήθη το γεγονός ότι ένα κόμμα που θα καταργούσε τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο υπέγραψε ακόμη ένα, ότι παραδόθηκαν στη βάσανο των αξιολογήσεων εκείνοι που θα έκαναν τους δανειστές να μας παρακαλούν να μας δανείσουν, ότι η μάχη κατά της διαπλοκής δόθηκε με όπλο μια νέα διαπλοκή ή ότι η λαφυραγώγηση του κράτους έδωσε τη θέση της σε μια άλλη λαφυραγωγία.

Για να μην καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, θα πρέπει αυτό που ήταν τότε να φαντάζει σαν πολιτική προϊστορία. Να χάνεται στα βάθη μιας παρελθοντικής παράκρουσης, τόσο που σήμερα να αντηχούν παράξενα οι πάνω και κάτω πλατείες, οι γερμανοτσολιάδες, οι Κουίσλινγκ και η «Μάνταμ Μέρκελ». Γιατί η Μάνταμ Μέρκελ είναι τώρα στο Νταβός.

Τελευταία Νέα