Με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη του 2015 η Ελλάδα είχε μια μεγάλη ιστορική δυνατότητα: Να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για να σπάσει την κακοδαιμονία μιας εξαρτημένης και έμφοβης χώρας και να προχωρήσει σε νέους δημοκρατικούς δρόμους παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης.

Δυστυχώς, όμως, ο Αλ. Τσίπρας και η τότε ομάδα του, Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Παπάς, Φλαμπουράρης κ.λπ., έδρασαν ως συνωμότες και ραδιούργοι εναντίον της λαϊκής εντολής για την υπονόμευση και τελικά ακύρωση του ριζοσπαστικού προγράμματος με το οποίο εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ιστορία της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία συμμετείχα, υπήρξε μια ιστορία συνεχών υποχωρήσεων από τις δεσμεύσεις μας και συνεχών πραξικοπημάτων από τον Τσίπρα και τους οπλαρχηγούς του, μέχρι να φθάσουμε στη μεγάλη προδοσία του Αυγούστου του 2015 με την εξευτελιστική ψήφιση του τρίτου καταστροφικού Μνημονίου, το οποίο, να σημειώσουμε, υπερψήφισαν και η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που τώρα διαμαρτύρονται.

Ολη η προσπάθεια της κυβερνητικής ομάδας και των κατεστημένων κέντρων στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν πώς να απομονώσουν το Αριστερό Ρεύμα και την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, που έδιναν μια μεγάλη μάχη για να κρατηθεί η κυβερνητική πορεία στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας.

Προσωπικά από την πρώτη στιγμή κατάγγελνα σε όλα τα κυβερνητικά όργανα την αδιέξοδη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης. Ειδικότερα κατηγορούσα πρόσωπο με πρόσωπο τους Τσίπρα – Βαρουφάκη – Δραγασάκη και Τσακαλώτο ότι έκαναν έναν αδιέξοδο “διαπραγματευτικό τουρισμό”, πράγμα που είχε οδηγήσει ορισμένες φορές και σε θορυβώδη διάλυση των συνεδριάσεών μας. Αυτός ο “διαπραγματευτικός τουρισμός”, τόνιζα, ζημίωνε φοβερά την Ελλάδα και έσφιγγε τη θηλιά στον λαιμό της, αφού η κυβέρνηση δεν ήθελε να ξεκαθαρίσει το τοπίο καταθέτοντας εναλλακτική πρόταση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που δεν με καλούσαν στο στενό κυβερνητικό όργανο οικονομικής πολιτικής παρ’ ότι είχαν υποχρέωση.

Η προδοσία της λαϊκής εντολής του Γενάρη του ‘15 και του δημοψηφίσματος δεν ήταν καθόλου μονόδρομος. Μέχρι την τελευταία στιγμή πρότεινα ρεαλιστική εναλλακτική λύση στο πρωτοφανούς βαρβαρότητας δίλημμα της ΕΚΤ: Συνθηκολογείτε είτε ο ελληνικός λαός καταδικάζεται σε αργό θάνατο.

Η πρότασή μου αφορούσε τη νόμιμη και επιβαλλόμενη αξιοποίηση μέρους των αποθεμάτων δισεκατομμυρίων της ΕΚΤ στη χώρα μας για το πέρασμα της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα προκειμένου να υποβοηθηθεί η εφαρμογή των ριζοσπαστικών μας δεσμεύσεων. Λύσσαξαν τότε Τσίπρας, Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Πρ. Παυλόπουλος με την πρότασή μου. Λειτούργησε ως βρώμικο παρακράτος και ο Στουρνάρας για να την αποτρέψει. Ολοι μαζί αυτοί οι κοινοί και άθλιοι πραξικοπηματίες και συκοφάντες, λέγοντας ψεύδη, βάπτισαν τη θέση μου “ριφιφί στο Νομισματοκοπείο”. Καμία σχέση. Αν η πρότασή μου είχε τότε γίνει δεκτή, η χώρα θα βρισκόταν σήμερα σε μια δυναμική ανορθωτική πορεία.

Από κει και πέρα με το τρίτο Μνημόνιο τα πράγματα πήραν τον καταστροφικό δρόμο τους. Σήμερα ακούγεται ξανά η άθλια γνωστή επί 10 χρόνια προπαγάνδα περί νέου “success story”. Διέξοδος για την Ελλάδα δεν υπάρχει με δεσμεύσεις κηδεμονίας ενός και πλέον αιώνα. Ποτέ “αποικία” δεν είδε φως με σχέδια των αποικιοκρατών της. Ο Αλ. Τσίπρας είναι ο μοιραίος άνθρωπος σε ένα μοιραίο κατεστημένο, που θέλει να καταστήσει μοιραία και τη χώρα. Θα το επιτρέψουμε;

Τελευταία Νέα