«Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει» λένε από παλιά, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η κλωστή είναι δίχρωμη και ντουμπλ φας: από τη μια πράσινη και από την άλλη κόκκινη για να πλέξει ένα παραμύθι που άρχισε τέτοιες μέρες πριν από 72 χρόνια, από έναν αγώνα ο οποίος δεν έγινε ποτέ!

Το καλαθοσφαιρικό νταλαβέρι των Αιωνίων, η επόμενη πράξη του οποίου θα ανέβει αύριο στη σκηνή του ΟΑΚΑ, επρόκειτο να εγκαινιασθεί στις 20 Ιανουαρίου του 1946, αλλά επέπρωτο να μπει σε τροχιά τρεις μήνες αργότερα: ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε νικητής με 2-0 στο ματς που δεν διεξήχθη, επειδή όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού υπηρετούσαν τη στρατιωτική θητεία τους (!), ενώ το χρονικό των αγώνων άρχισε να γράφεται στις 22 Απριλίου του 1946. Τότε, σε μια ημερομηνία η οποία αποτελεί πλέον ορόσημο, οι Πράσινοι επικράτησαν των Κόκκινων με 38-31 στο πρώτο κανονικό συναπάντημά τους, που διεξήχθη στο παλιό ανοικτό γήπεδο του Παναθηναϊκού που βρισκόταν επί της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας απέναντι από το Ιπποκράτειο νοσοκομείο.

Στην πραγματικότητα επρόκειτο για το… χωράφι που δώρισε ένας Εβραίος εν τη απουσία του από την Αθήνα και όταν επέστρεψε το πήρε πίσω και το έδωσε ως αντιπαροχή για να κτισθεί πολυκατοικία. Από το 1960 και μετά ο Παναθηναϊκός μεταστεγάστηκε στο νεότευκτο κλειστό γυμναστήριο κάτω από τις θύρες 6 και 7 του ποδοσφαιρικού γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, το οποίο ο συχωρεμένος Τάσσος Στεφάνου βάπτισε «Τάφο του Ινδού».

Το παρθενικό ντέρμπι των Αιωνίων διεξήχθη στο πλαίσιο του Πρωταθλήματος Κέντρου, καθώς το Πανελλήνιο, υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ, έμελλε να θεσπισθεί τον επόμενο χρόνο. Μέσα στα ερείπια, στους ανοικτούς τάφους, στη φτώχεια και στην πείνα που άφησαν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Κατοχή και ενώ η Ελλάδα από τον Μάρτιο του 1946 στροβιλιζόταν στη δίνη του Εμφυλίου, ο κόσμος δεν νοιαζόταν πολύ για τον αθλητισμό, οι αγώνες διεξάγονταν περισσότερο μεταξύ συγγενών και φίλων και το παρθενικό ντέρμπι του μπάσκετ δεν αποτέλεσε την εξαίρεση στον κανόνα.

Κοσμοπλημμύρα

Παρεμπιπτόντως, η μεγάλη έκρηξη του ενδιαφέροντος έμελλε να συντελεστεί έπειτα από δέκα χρόνια, με σημείο αναφοράς ένα ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός χάριν του οποίου πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας: ήταν πρωί Κυριακής, 19 Απριλίου του 1956, όταν οι Πειραιώτες επιβλήθηκαν με 53-47 στο γήπεδο του Εθνικού Αθηνών, στο Ζάππειο, υπό το ανυπόμονο, αγωνιώδες και εκστασιασμένο βλέμμα του απροσμέτρητου φιλοθεάμονος κοινού!

«Οι εξέδρες χωρούσαν το πολύ 500 νοματαίους και εκείνο το πρωί πρέπει να βρέθηκαν εκεί πάνω από 6.000» θυμάται ο τότε δωδεκάχρονος, μετέπειτα παίκτης και νυν πρόεδρος του Συλλόγου Παλαιμάχων Καλαθοσφαιριστών του Παναθηναϊκού Μανώλης Λεκάκης. «Θυμάμαι μάλιστα ότι είχα πάρει μαζί μου και τη μικρή αδερφή μου, που μέσα σε τόση κοσμοχαλασιά φοβήθηκα ότι θα τη χάσω και θα με σκότωναν οι γονείς μου»!

Σε εκείνη την ομάδα του Παναθηναϊκού η οποία στέφθηκε πρωταθλήτρια αγωνίζονταν ο Μίσσας Πανταζόπουλος (ο οποίος ασκούσε και χρέη προπονητή), ο Γιάννης Λάμπρου, ο (ανιψιός του Απόστολου Νικολαΐδη) Τζακ Νικολαΐδης, ο Γιώργος Νικολαΐδης, ο Στέλιος Αρβανίτης και ο Θύμιος Καραδήμος. Το ρόστερ των Πειραιωτών με προπονητή και γενικό αρχηγό τον Γιάννη Κουτσουλέντη απάρτιζαν ο Πέτρος Δημητρόπουλος, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος «διπλός πράκτωρ» (κολυμβητής, πολίστας και μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού και εν συνεχεία μπασκετμπολίστας στον Παναθηναϊκό), ο Ξενοφών Νικολαΐδης, ο Αλέξανδρος Κουτσούκος, ο Γιώργος Ανδρεάδης, ο Σπύρος Ανδρεάδης, ο Αναγνωστόπουλος και ο Μιχόπουλος.