«Από τον ΠΑΣ Γιάννινα, στην Αρσεναλ; Αυτό το παιδί ζει ένα παραμύθι». Γράφτηκε και ακούστηκε κατά κόρον για τη μεταγραφή του Κωνσταντίνου Μαυροπάνου, σίγουρα με καλή πρόθεση και αντανακλώντας ίσως πραγματικά συναισθήματα. Ομως σε αυτές τις περιπτώσεις το εύκολο είναι να καταφεύγεις σε δημοσιογραφικά κλισέ και το δύσκολο να αναλογιστείς πόσο τιμάς έναν αθλητή δίνοντας στους αναγνώστες σου την αίσθηση ότι όλα τού ήρθαν τόσο εύκολα και βολικά. Σε κανέναν Μαυροπάνο δεν χαρίστηκε ούτε θα χαριστεί ποτέ τίποτα. Οπως τίποτα δεν χαρίστηκε στον Ρέτσο, στον Σωκράτη, στον Αντετοκούνμπο. Τίποτα! Ακόμα και το πιο πηγαίο ταλέντο μπορεί να βοηθήσει στο 30% ή το 35% των συνολικών δυνατοτήτων που έχει ένας αθλητής να διαπρέψει. Αυτό λέει η επιστήμη. Το πόσο μακριά θα φτάσει αυτός ο αθλητής στην καριέρα του εξαρτάται από το υπόλοιπο. Και το υπόλοιπο είναι μόνο σκληρή δουλειά. Αυτοπειθαρχία. Φιλοδοξία. Και ξανά σκληρή δουλειά. Αυτό είναι το «παραμύθι» που ζει ο Μαυροπάνος. Και δεν έχει ούτε νεράιδες ούτε ξωτικά. Εχει μόνο πόνο, προσπάθεια, αγωνία, άγχος και πολύ, μα πολύ ιδρώτα. Αυτή ήταν η ζωή του μέχρι σήμερα και αυτή θα συνεχίσει να είναι από εδώ και πέρα, ανάλογα με τη δική του φιλοδοξία και το πόσο ψηλά έχει βάλει τον δικό του πήχη. Το βέβαιο είναι ότι έχει μπροστά του μια τεράστια ευκαιρία. Αυτό όμως από το παραμύθι απέχει όσο ένας σταρ από ένα ταλέντο που διηγείται στο καφενείο όσα είχαν γράψει για αυτόν χρόνια πριν.

Τελευταία Νέα