Το πολιτικό μας δόγμα ήταν πάντοτε το εξής: ακόμα κι όταν δεν έχουμε «εθνικά θέματα», καλό είναι να τα εφευρίσκουμε. Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν είναι όμως τα Φόκλαντ μας, η Ροδεσία μας, η Φορμόζα ή η Αλγερία μας, να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Γκέγκε; Είναι μια «πρώην» αλλουνού, που όπως συμβαίνει με όλες τις πρώην, ζητάει κι αυτή την κοινωνική της αυθυπαρξία. Το πολύ να το περάσεις στη στήλη με τα κοσμικά και τα γκόσιπ, κι όχι σκοινί γύρω από τον λαιμό σου. Κι όμως… Ο Τσίπρας, έδωσε – πήρε, τα κατάφερε τελικά να το περάσει θηλιά στον λαιμό του Μητσοτάκη. Και όχι μόνον αυτό. Τον έκανε να φέρει και το σαπούνι από το σπίτι του! Το σκαμνάκι άσ’ το. Θα το ταρακουνήσουν, όποτε κρίνουν σκόπιμο, οι δυνάμεις του σκότους, οι νίντζα, οι πιερότοι κι οι κολομπίνες του εθνικού μας Τριωδίου. Ανοιξε ή τζάμπα σιδερώνω και σιδερώνομαι; «Βάλε οδοντόκρεμα», μου λένε οι ιστορικά εμπειρότεροι, «μόνον αυτό κάνει για τα καψίματα». Αλλά εγώ, ξέρετε τώρα… Πέρα δώθε στη βρύση, σαν τη στάμνα που την τρώει ο πάτος της κάποια στιγμή να σπάσει. Μη σου πω ότι έσπασε κιόλας, αλλιώς τι είναι αυτά που πατάω και κόβομαι;
Πολυτραυματίες, νοσηλευτικό προσωπικό κι εσείς παιδιά κλεφτόπουλα, μωρέ παιδιά καημένα, αυτό που μας συμβαίνει εδώ πέρα μέσα, δεν είναι θαύμα, δεν είναι οργή Θεού μήτε Μαμωνά πείραξη. Δεν είναι καν αντικατοπτρισμός του 1992 με έναν κυνικό να πέφτει και έναν αριβίστα να αναδύεται. Μακάρι να τους είχαμε και σήμερα. Τουλάχιστον θα ξέραμε τα δεδομένα, ενώ τώρα είμαστε όλοι μας πεσμένοι στα τέσσερα, αλλά όχι όπως το υπαινίσσεται ο Πάνος Καμμένος. Ψάχνουμε, τι να κάνουμε; Κάνα σοβαρό άνθρωπο (ή πολιτικό σχηματισμό) ή ψύλλους στ’ άχυρα. Μετά από τόσες εθνικές και εσωκομματικές εκλογές, τόσες συγκολλήσεις, συγκοπές, αυτομολήσεις, κομματικές συστροφές, προσλήψεις, απολύσεις και καλειδοσκοπικές μεταμορφώσεις, το πολιτικό μας φάσμα παραμένει κατά βάθος ίδιο κι απαράλλαχτο. Ανέβηκα σ’ ενά βουνό/και είδα ένα γαϊδούρι/το κοίταζα με κοίταζε/και μου ‘μοιαζε στη μούρη. Αντε, ψάχτε τώρα.
