Mπορεί να υπογραφεί συνθήκη που να μην επιτρέπει στον συνομιλητή σου, τον γείτονά σου, τον συγγενή σου να εκφράζει αγελαίες σκέψεις; Που να απαγορεύει την κατάθεση αποκλινουσών απόψεων; Που να μην κυριαρχείται πνευματικά από παλαβές ιδέες και ακαθόριστες προφητείες;
Το 1996, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, ταξίδεψα στην Ατλάντα μαζί με δεκάδες ακόμα Ελληνες που θα συμμετείχαν σε μια υποτυπώδη λαμπαδηδρομία. Οι Ερινύες επισκέπτονταν τότε συχνά τους Αμερικάνους για τον τρόπο που έκλεψαν τη διοργάνωση μέσα από τα χέρια της Αθήνας και προσπαθούσαν να τις εξευμενίσουν με παρόμοιες εκδηλώσεις.
Στην Πολιτεία της Τζόρτζια, πρωτεύουσα της οποίας είναι η Ατλάντα, υπάρχει μία πόλη που ονομάζεται Athens, δηλαδή Αθήνα. Οταν το διαπίστωσε με μεγάλη καθυστέρηση ένας εκ των συνταξιδιωτών μου, ξεσήκωσε τον κόσμο. «Ακούς εκεί, να τη λένε Αθήνα; Μας έκλεψαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τώρα μας κλέβουν και το όνομα της Αθήνας», ωρυόταν.
Ηταν προφανές πως το πρόβλημα που ενέσκηψε ήταν δισεπίλυτο και η πλειονότητα των συνταξιδιωτών προτίμησε να στρέψει αλλού την προσοχή της.
«Και πού να μάθει ο τύπος ότι υπάρχουν δεκάδες αμερικανικές πόλεις που λέγονται Αρης, Αργος, Απόλλων, Αττική, Καλυψώ, Κόρινθος, Δάφνη, Ερως, Ειρήνη, Μαραθώνας, Ορέστης, Πηνελόπη, Θήβα, Υψηλάντης», μου ψιθύρισε ένας Ελληνοαμερικανός.
Εναν χρόνο νωρίτερα στη Βιέννη, φίλος εξέφραζε την απορία πώς επέτρεψε η Ελλάδα στους Αυστριακούς να τοποθετήσουν το άγαλμα της θεάς Αθηνάς ενώπιον του Κοινοβουλίου τους. «Αυτοί έχουν βάλει στο μάτι την κληρονομιά μας και πάνε να την ξεπαστρέψουν» μονολογούσε.
Αντε να του πεις τώρα πως στην πρωτεύουσα του Τενεσί, το Νάσβιλ, που είναι γνωστή και ως «Αθήνα του Νότου», οι Αμερικάνοι έχουν δημιουργήσει ομοίωμα του Παρθενώνα.
Οι ταξιδιώτες ωστόσο συνεχίζουν να θαυμάζουν τον αυθεντικό Παρθενώνα και τα πεσμένα μάρμαρα, να απολαμβάνουν την ομορφιά της αυθεντικής Αθήνας και να ανατριχιάζουν στο αυθεντικό μουσείο των βασιλικών τάφων της Βεργίνας. Για όσους αδυνατούν να το αντιληφθούν, ο Δημιουργός ορατών τε πάντων και αοράτων να βάλει το χέρι Του…