Τρία χρόνια με κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο μνημονιακός σήμερα Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι αυταπατήθηκε. Ηταν λοιπόν αυταπάτη το σκίσιμο των Μνημονίων «με έναν νόμο και ένα άρθρο»; Η κατάργηση της λιτότητας; Ηταν αυταπάτη η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ; Ο κατώτερος μισθός 751 ευρώ; Το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ; Η «νέα σεισάχθεια» στα κόκκινα δάνεια; Η αποκατάσταση των χαμηλοσυνταξιούχων; Ολο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυταπάτη;
Ας υποθέσουμε ότι, όντως, όλοι αυτοί οι λαμπροί οικονομικοί εγκέφαλοι που σχεδίασαν την επόμενη μέρα, ο Βαρουφάκης, ο Δραγασάκης, ο Τσακαλώτος, ο Μηλιός, ο Λαπαβίτσας, ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, οδήγησαν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέσω μιας αυταπάτης. Οτι όσα ισχυρίζεται ο Βαρουφάκης πως του έλεγε ο Νίκος Παππάς, ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν το «πραγματικό» οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο ένα «κάλεσμα στον αγώνα», δεν ισχύουν –ότι δεν ήταν συνειδητή απάτη αλλά αυταπάτη.
Οταν αυτή η αυταπάτη διαλύθηκε, όταν ο Τσίπρας διαπίστωσε πως η πραγματικότητα ήταν όσα του επισήμαιναν οι απεχθείς Γερμανοτσολιάδες και όχι όσα ενδεχομένως είχε στον νου του, δεν ντράπηκε να πρωθυπουργεύει κάνοντας τα αντίθετα από ό,τι είχε υποσχεθεί; Δεν ντρέπεται να χαριεντίζεται με την κυρία Μέρκελ και την κυρία Λαγκάρντ, πρόσωπα που τα καλούσε να φύγουν από μπρος του; Δεν ντρέπεται να υπογράφει ό,τι υποσχόταν πως θα καταργήσει;
Οταν αυταπατάσαι, υποτίθεται ότι αναγνωρίζεις τις ευθύνες σου κι ότι σε έναν βαθμό αναλαμβάνεις το τίμημά τους. Αν παραμένεις στην εξουσία για να κάνεις τα αντίθετα απ’ όσα έταξες, ομολογείς πως ό,τι θεωρείς αυταπάτη ήταν μια συνειδητή στρατηγική πολιτικής ανάδειξης. Δηλαδή, απάτη. Μακροπρόθεσμα, αυτό έχει συνέπειες και στα πρόσωπα και στην ιδεολογία τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας πολιτεύτηκε, ακόμα πολιτεύεται, στο όνομα της Αριστεράς. Την οποία συχνά περιγράφει, και αντιλαμβάνεται, ως ηθικοπολιτικό υπόβαθρο απ’ όπου αντλεί παρακαταθήκες –ακόμα, άλλωστε, υπάρχουν συριζαίοι που επικαλούνται το περίφημο πλέον «ηθικό πλεονέκτημα», και δεν καταλαβαίνουν ότι ο όρος έχει γίνει ανέκδοτο.
Αρέσει-δεν αρέσει, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να μετατρέψει αυτό το αριστερό ηθικοπολιτικό υπόβαθρο σε κενό γράμμα. Σε ένα εφαλτήριο εκκίνησης ιδιοτελών εξουσιαστών.
Οι δήθεν αγωνιστές της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης έκλεψαν τις ύστατες ελπίδες τις οποίες στήριζαν οι ανιδιοτελείς αριστεροί στις αριστερές τελεολογίες –ελπίδες ήδη ηττημένες στο αιματηρό πείραμα του κομμουνισμού του 20ού αιώνα. Οι ανιδιοτελείς αριστεροί, χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ, κατανόησαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιο και δημοκρατικό καθεστώς στο όνομα της Αριστεράς. Η μόνη Αριστερά που μπορεί να υπάρξει είναι μία, εκείνη που υποτάσσει τους σκοπούς της στο δημοκρατικό παιχνίδι και τους κανόνες του. Που παραιτείται από τη θεμελιώδη επιδίωξη να αλλάξει τον κόσμο. Δεν χρειάζεται ο κόσμος τις υπηρεσίες της στη διαδικασία του όποιου μετασχηματισμού του. Ο κόσμος αλλάζει με την επιστημονική πρόοδο, τη δημοκρατία, την παιδεία, όχι με εξουσιαστικά πειράματα.
Το παραμύθι ενός άλλου κόσμου, που θα τον φτιάξει η Αριστερά, στην Ελλάδα το τελείωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Καιρός και η ελληνική κοινωνία να τελειώνει με τους κάλπικους ήρωές του.