Ποιος είναι ο «τρελός» στρατηγός που «απειλεί» την κυβέρνηση πως θα τον βρει μπροστά της αν υπαναχωρήσει στο Σκοπιανό κι αναστατώνει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα; Το μεγάλο ακροατήριο γνώρισε τον στρατηγό ε.α. Φραγκούλη Φράγκο από την ομιλία του στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το Σκοπιανό. Ομως ο στρατηγός είναι παλιός γνώριμος του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου. Διατηρεί άριστες σχέσεις με όλες τις «πατριωτικές» πτέρυγες των πολιτικών κομμάτων, από τις παρυφές της Αριστεράς μέχρι την Ακρα Δεξιά. Από τη Λιάνα Κανέλλη μέχρι τον Κάρολο Παπούλια, που εξέφραζε κάποτε το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, και τον Τάκη Μπαλτάκο, που βρισκόταν στα «δεξιά» του Αντώνη Σαμαρά.
Το εκστασιασμένο ετερόκλητο πλήθος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης αποθέωσε τον Φραγκούλη Φράγκο τραγουδώντας ρυθμικά «είναι τρελός, είναι τρελός ο στρατηγός» όταν εκείνος –στο πρότυπο στρατιωτικού παραγγέλματος –φώναζε γεμάτος έξαψη «ψηλά το κεφάλι, ωρέ, η Μακεδονία είναι ελληνική». Στην ηγετική του εμφάνιση και παραζαλισμένος από πατριωτικό πάθος, δεν δίστασε να αποκαλέσει «γυφτοσκοπιανούς» τους γείτονες. Αυτό βέβαια δεν είναι τίποτα αν αναλογιστεί κανείς πως λίγα χρόνια πριν, όταν ήταν ακόμα αρχηγός του ΓΕΣ, είχε πει στον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ «βούλωσ’ το, μωρή» προκαλώντας και πάλι ποικιλόμορφα τα συναισθήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο ίδιος είναι θυμωμένος με το κράτος των Αθηνών που δεν έχει στήσει ακόμα ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου έξω από τη Μητρόπολη, θυμωμένος με την «Ντίσνεϊλαντ των Σκοπίων», θυμωμένος με τους Τούρκους, με τους μετανάστες και, τελικά, θυμωμένος με την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα.
«Στο συλλαλητήριο της Αθήνας θα πάω, αλλά δεν θα μιλήσω» απαντά σε όσους τον ρωτούν για τις προθέσεις του. Ενώ η αντίδρασή του μπροστά σε όσους διερωτώνται για το ενδεχόμενο να ηγηθεί πολιτικού σχηματισμού θυμίζει έντονα τη ρητορική του Βύρωνα Πολύδωρα: «Δεν είμαι ρίψασπις», είναι ο δικός του χρησμός, ενώ δηλώνει «ετοιμοπόλεμος» για όλα. Βεβαίως στους διαδρόμους του «Πενταγώνου» είναι γνωστές από καιρό οι πολιτικές βλέψεις του, αν και ο ίδιος κρατάει ακόμα κλειστά τα χαρτιά του, δεδομένου ότι δεν διαβλέπει άμεσα το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Οι δηλώσεις του είναι λακωνικές και η τακτική του σπαρτιάτικη.
Για τη ΝΔ αποτελεί «εχθρό», καθώς η συντηρητική πτέρυγα θεωρεί πως ο στρατηγός μπορεί να επιφέρει καίριο πλήγμα στα δεξιά πλευρά της. Κι ως γνωστόν, τον εχθρό σου, αν δεν μπορείς να τον νικήσεις, κάνε τον φίλο. Γι’ αυτό και κατά καιρούς τού πρότειναν λαμπερές θέσεις στα γαλάζια ψηφοδέλτια –από την περίοδο Σαμαρά μέχρι πρότινος. Αρκετοί στο επιτελείο τού πρώην πρωθυπουργού θεωρούσαν πως ο στρατηγός με τις ισχυρές γνωριμίες θα μπορούσε να αποτελέσει το «βαρύ πυροβολικό» της παράταξης. Και μπορεί με τον Σαμαρά να τους ενώνουν πολλά, με τον τότε συγκυβερνήτη του όμως, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τους χωρίζουν περισσότερα. Η προαιώνια κόντρα του με τον Βενιζέλο, όταν ήταν υπουργός Εθνικής Αμυνας, στάθηκε εμπόδιο στις μετέπειτα πολιτικές φιλοδοξίες του στρατηγού. Το επιτελείο Βενιζέλου τον θεωρούσε «χουντικό» κι «επικίνδυνο», υποστηρίζοντας –σε μια κομψή διατύπωση –ότι ο στρατηγός είχε αυτοβούλως εκπονήσει ακόμη και επιχειρησιακά σχέδια για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις αποσταθεροποίησης, ιδίως στην Αθήνα της πρώτης μνημονιακής φάσης. Κι ο Φράγκος όμως απαξίωνε την πολιτική ηγεσία του υπουργείου κι αρνιόταν πεισματικά να «συνεργαστεί». Αποτέλεσμα της κόντρας ήταν να ξηλωθεί εν μια νυκτί από αρχηγός του ΓΕΣ λίγο πριν καταρρεύσει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Οι όποιες πολιτικές του φιλοδοξίες ικανοποιήθηκαν μόνο για λίγο όταν, εξαργυρώνοντας την προσωπική του φιλία με τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και με τις «ευλογίες» Σαμαρά, διετέλεσε υπουργός Εθνικής Αμυνας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Παναγιώτη Πικραμμένου.
Στους διαδρόμους του «Πενταγώνου», την τεταμένη περίοδο του 2015, ακουγόταν έντονα ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε αφήσει κρυμμένο στο συρτάρι ένα plan B για να αντιμετωπιστεί ο εξ αριστερών κίνδυνος. Σε περίπτωση που ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μπούκαρε νύχτα στο Νομισματοκοπείο, ο Φράγκος θα επιχειρούσε να κινηθεί με προετοιμασμένες εφεδρείες. Οι φήμες παρέμειναν φήμες –με τη συνδρομή, έτσι κι αλλιώς, της μεγάλης ρήξης Τσίπρα – Λαφαζάνη. Αναμφισβήτητα το δόγμα που ασπάζεται ο στρατηγός είναι «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» και γι’ αυτό η στεντόρεια φωνή του λύγισε από συγκίνηση μόνον όταν αναφέρθηκε στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμο, με τον οποίο συνδέονται με μακρόχρονη προσωπική φιλία. Οσοι τον γνωρίζουν καλά λένε πως γι’ αυτόν δεν υπάρχει η διαχωριστική γραμμή των Μνημονίων, δεν ξεχωρίζει τις ιδεολογίες με βάση τα οικονομικά κριτήρια, σημείο αναφοράς είναι η πατρίδα. Ξεχωρίζει το πολιτικό σύστημα σε πατριώτες και μη πατριώτες, καθώς «το τιμιότερον όλων είναι η πατρίδα», όπως συνηθίζει να λέει στους συνομιλητές του.
Σε όσους τον κατηγορούν για «πατριδοκαπηλία», με αφορμή την ομιλία του στο συλλαλητήριο, απαντά με… Λεωνίδα Κύρκο, θυμίζοντας ότι στο μεγάλο συλλαλητήριο του 1992 στη Θεσσαλονίκη ο εμβληματικός ηγέτης της ανανεωτικής Αριστεράς κατηγορούσε τους «πλην Λακεδαιμονίων» κομμουνιστές συντρόφους του που δεν συμμετείχαν, ενώ ακόμη και το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» έγραφε τότε για ένα «εντυπωσιακό συλλαλητήριο με πατριωτικό παλμό και ωριμότητα».
