Αναζήτηση
Ποιο παιδί δεν ξέρει το παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν; Δύο πανούργοι ράφτες έπεισαν έναν αυτοκράτορα ότι του έραψαν ρούχα από ένα σπάνιο ύφασμα που μπορούν να δουν μόνο όσοι είναι πολύ έξυπνοι. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν υπάρχει τέτοιο ύφασμα. Ο αυτοκράτορας ήταν γυμνός!
Εκτεθειμένος φαίνεται και ο Μάρτιν Σουλτς στα μάτια κομματικών στελεχών και ψηφοφόρων. Χθες ξεκίνησαν επισήμως οι διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού, το πολιτικό μέλλον του, ωστόσο, είναι αβέβαιο καθώς εκ των συνθηκών καλείται να αθετήσει τη δέσμευσή του να μη συμμετάσχει σε υπουργικό συμβούλιο υπό την Ανγκελα Μέρκελ. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε ότι απορρίπτει και την ανάληψη της αντικαγκελαρίας και ότι θα συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση μόνο υπό την ιδιότητα του επικεφαλής του κόμματος.
Κάθε αθέτηση έχει κόστος. Ο Βόλφγκανγκ Τίφενζεε, στέλεχος του SPD και πρώην ομοσπονδιακός υπουργός Συγκοινωνιών, επεσήμανε: «Μία στροφή 180 μοιρών θα κλονίσει την αξιοπιστία του Μάρτιν Σουλτς».
Η «αξιοπιστία» φαίνεται να είναι η λέξη-κλειδί κυρίως για την αριστερή πτέρυγα του κόμματος, η οποία καλεί τον Μάρτιν Σουλτς να παραμείνει αμετακίνητος για να μη δώσει την εντύπωση ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η παραμονή του στην εξουσία.
«Ρεαλισμός» είναι η λέξη-κλειδί για τα στελέχη που πιστεύουν ότι ο Σουλτς πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Φοβούνται ότι εάν κρατήσει μόνο το αξίωμα του επικεφαλής του κόμματος, η θέση του στον μεγάλο συνασπισμό θα είναι εξαιρετικά αποδυναμωμένη. «Πώς είναι δυνατόν να οδηγήσει το κόμμα στην πολυπόθητη ανανέωσή του, όταν στην πράξη δεν θα έχει καμία απολύτως δύναμη; Οταν θα έχει μόνο διακοσμητικό ρόλο, καθώς τις αποφάσεις θα τις παίρνει όποιος θα έχει αναλάβει την αντικαγκελαρία;», διερωτάται ο Τομπίας Πέτερ στην «Berliner Zeitung». Θα είναι σαν αυτοκράτορας χωρίς χώρα ή χωρίς στρατό. Γυμνός.
Αυτό που λείπει από τον Μάρτιν Σουλτς και θα μπορούσε να αποκαταστήσει την επιρροή του εσωκομματικά και την κλονισμένη σχέση του με τους ψηφοφόρους, επισημαίνει η Λίζα Κασπάρι στην «Zeit», είναι να καταφέρει να επιβάλει στις διαπραγματεύσεις μία «αυθεντικά σοσιαλδημοκρατική θέση», ώστε ο μεγάλος συνασπισμός να πάψει να αντιμετωπίζεται με τόση καχυποψία. Ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ το πέτυχε αυτό το 2013 λίγο-πολύ με την εισαγωγή του κατώτατου μισθού.
Ο Πέτερ σημειώνει ότι όσοι συμβουλεύουν τον Μάρτιν Σουλτς να επιδείξει αδιαλλαξία θέτουν σε κίνδυνο την μακροημέρευσή του στην ηγεσία του κόμματος. Οι ικανότητές του να ανανεώσει ιδεολογικά το κόμμα αυτή τη στιγμή αμφισβητούνται από τους συντρόφους του. Τα μπρος-πίσω με τον μεγάλο συνασπισμό πλήττουν το κύρος του. Και πολλοί Σοσιαλδημοκράτες είναι εκ προοιμίου θυμωμένοι μαζί του, διότι πιστεύουν ότι τα κόμματα της Ενωσης θα «πουλήσουν» στους ψηφοφόρους τις επιτυχίες του SPD για δικές τους, όπως συνέβη και επί ηγεσίας Γκάμπριελ. Οποιος θέλει το καλό του Μάρτιν Σουλτς οφείλει μέσα σε αυτή την πολιτική βαρυχειμωνιά να του δώσει την εξής συμβουλή: «Ντύσου ζεστά. Τα αόρατα ρούχα δεν φτάνουν».
