«Ο χορευτής χρειάζεται τεχνική, όχι μόνο ψυχή»

Με μια αλληλουχία από παχιές μαύρες γραμμές πάνω σε φόντο λευκού χαρτιού, το «Ιόν» μπήκε στην καθημερινότητα της πόλης. Οι αφίσες της νέας χορευτικής παραγωγής της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση με τη μινιμαλιστική τους ένταση προκάλεσαν την περιέργεια του βλέμματος. «Μου αρέσουν τα πράγματα που συμβαίνουν τυχαία μέσα στην πόλη. Οπως, για παράδειγμα, την ώρα που οδηγείς και βρίσκεσαι σταματημένος σε μια στροφή μαζί με άλλα αυτοκίνητα που έχουν βγάλει φλας, έρχεται η στιγμή που όλα φωτίζουν λίγο πιο δυνατά. Γιατί λοιπόν μας έλκει η λάμψη τους; Αυτή η σκέψη πάνω στον τυχαίο συντονισμό ήταν το ξεκίνημα για τη χορογραφία “Ιόν”» εξηγεί στο «Νσυν» για την τρίτη χορογραφία του ο δημιουργός Χρήστος Παπαδόπουλος, ο οποίος χρησιμοποιεί σ’ αυτήν τα μοτίβα των συντονισμένων κινήσεων.

Ο χορογράφος έπειτα από σπουδές στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου και τη συμμετοχή του στο θεατρικό τμήμα του πανεπιστημίου άλλαξε κατεύθυνση περνώντας τις εξετάσεις για τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συνέχισε με σπουδές χορού και χορογραφίας στο SNDO (School for New Dance Development) του Αμστερνταμ.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος καταθέτει με τη νέα του δημιουργία ένα «πολυαισθητηριακό» πείραμα. Αλήθεια, πώς προέκυψε στον τίτλο η μετοχή ουδετέρου του ρήματος «είμι» (θα πάω, θα πετάξω); «Είμαι συγκεντρωμένος στον φυσικό κόσμο και παρατηρώ πώς λειτουργούν οι ομάδες στη συμπεριφορά τους και αν αυτές συμπίπτουν με τις κοινωνικές μας ιδιότητες. Ας δούμε ένα σμήνος από αποδημητικά πτηνά. Πετάνε έχοντας συγκεκριμένο σκοπό: να αποφύγουν τον θηρευτή τους. Ή να μπερδέψουν κάποιον εξωτερικό παράγοντα. Ωστόσο, η μονάδα έχει επιλογή να ακολουθήσει ή όχι το σύνολο που εμείς, όντας έξω από αυτό, το αντιλαμβανόμαστε ως είδος συντονισμού. Και όμως, αυτά τα μεμονωμένα πετάγματα που βλέπουμε να ακολουθούν το σμήνος είναι η στιγμή της επιλογής του πτηνού να μπει ή να φύγει από το σμήνος. Είναι δηλαδή ένας σχηματισμός πολλών “ναι” και “όχι” που ορίζουν ένα είδος κοινωνικής συνθήκης».

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η γραφή του Χρήστου Παπαδόπουλου εστιάζει στην επαναληπτικότητα των κινητικών μοτίβων, στην καθαρότητα του σκηνικού χώρου που διαμορφώνεται μέσα από τους φωτισμούς και την ίδια τη δράση. Ο χορογράφος εμπιστεύεται τα πρωτογενή υλικά που συνθέτουν το έργο του: ρυθμό, κίνηση, χώρο και χρόνο. Ωστόσο, ο τρόπος που υφαίνει τις δράσεις μάς επιτρέπει να ανακαλύψουμε σταδιακά την αλληλεπίδραση της κίνησης με τα άλλα στοιχεία, την έμφαση του φωτός στα κινούμενα σώματα, την επίδραση της μουσικής στη δημιουργία ενός ηχητικού περιβάλλοντος που δεν καθοδηγεί απλώς, αλλά συνομιλεί με τη χορογραφία.

Η χορογραφία του είναι το άθροισμα της δουλειάς των δέκα χορευτών με τους οποίους δουλεύει πάνω σε ένα σύστημα «μικροκίνησης που σε επαναφέρει στη σημασία του σώματος. Σήμερα οι παραγωγές χορού δείχνουν όλο και πιο άρτιες αισθητικά. Τα φώτα, τα κοστούμια μιας χορευτικής παράστασης είναι όλο και καλύτερα. Ομως αυτό υποδηλώνει λιγότερη δουλειά με το σώμα. Δουλεύω λοιπόν προς την αντίθετη κατεύθυνση, οπότε δεν θα αναγνωρίσει κανείς κάποιες κινήσεις χορού, άλματα, σόλο. Με ενδιαφέρει να βρίσκω έναν πυρήνα κίνησης που είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθεί ώστε βάζω πολλούς σωματικούς περιορισμούς στους χορευτές μου έως ότου βρεθεί αυτή η ελάχιστη κίνηση. Οταν όμως το σώμα τους βρει αυτό το ζητούμενο και μπορεί να το “κατοικήσει”, τότε γίνεται κάτι βαθιά προσωπικό και γίνεται μέρος της αφήγησης. Φυσικά εκτιμώ πολύ την πειθαρχία ενός σώματος που έχει ακολουθήσει τη μέθοδο και την τεχνική του μπαλέτου. Το σώμα ενός χορευτή χρειάζεται να έχει τεχνική, διαφορετικά δεν μπορείς να δουλέψεις πολύ μόνο με την ψυχή σου».

Για όσους χρειάζονται παραπάνω συστάσεις, ο Χρήστος Παπαδόπουλος ήταν το 2004 ο Κένταυρος στην Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Εχει συμμετάσχει επίσης στα έργα του Δημήτρη Παπαϊωάννου «2», «Πουθενά», «ΜΕΣΑ», ενώ συνεργάστηκε με πολλούς σκηνοθέτες, χορογραφώντας θεατρικές τους παραστάσεις (Δημήτρης Καραντζάς, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Θωμάς Μοσχόπουλος, Γιάννης Κακλέας, Βασίλης Νικολαΐδης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Κώστας Γάκης). Από το 2003 συνεργάζεται με τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, διδάσκοντας κίνηση και αυτοσχεδιασμό.