Δεν είναι εικόνες από μια άλλη εποχή ούτε από μια άλλη χώρα αυτές που περιγράφονται στο ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ». Είναι εικόνες από την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Και αποτυπώνουν εκπαιδευτικούς που κοιμούνται μέσα στα αυτοκίνητά τους ή τρέχουν από το ένα σχολείο στο άλλο διότι ο χρόνος τον οποίο έχουν στη διάθεσή τους για τη μετακίνησή τους δεν ξεπερνά τα δεκαπέντε λεπτά του σχολικού διαλείμματος.
Οι εικόνες αυτές δεν πιστοποιούν μόνο ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα νοσεί. Αποδεικνύουν επίσης ότι οι εκπαιδευτικοί, για τους οποίους όλοι συμφωνούμε ότι θα πρέπει να χαίρουν ιδιαίτερης προσοχής από το κράτος, έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους. Οτι οι συμπολίτες μας που έχουν αναλάβει το ύψιστο καθήκον της μόρφωσης των νεότερων γενεών υποχρεώνονται να ζουν περίπου σαν νομάδες επειδή κανένας, και πρωτίστως οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, δεν δείχνει να ενδιαφέρεται γι’ αυτούς.
Οι εικόνες αυτές ξεπερνούν δυστυχώς σε σκληρότητα την αρχετυπική εικόνα του φτωχού δασκαλάκου με το τριμμένο κοστούμι που χαρακτήρισε την Ελλάδα περασμένων δεκαετιών. Δεν είναι πισωγύρισμα, αλλά μια εντελώς νέα πραγματικότητα –η πραγματικότητα των άστεγων εκπαιδευτικών, εγκαταλειμμένων σε αντίξοες συνθήκες που το ίδιο το σύστημα προκαλεί με τον ανορθολογισμό του, τη χαοτική του οργάνωση και τον στρουθοκαμηλισμό του.
Οι εικόνες αυτές δεν μπορεί παρά να αλλάξουν. Η υποχρέωση αυτή για μια χώρα του 21ου αιώνα είναι αυτονόητη.
