Η ανασφάλεια είναι πολύ κακός σύμβουλος για έναν πολιτικό. Μπορεί να τον οδηγήσει σε λάθη, σε σπασμωδικές κινήσεις, ακόμη και σε ιδεολογικές στροφές. Να τον υποχρεώσει να θυσιάσει τις αρχές του, να ανατρέψει τις συμμαχίες του, να αλλάξει τη φυσιογνωμία του. Να τον κάνει αγνώριστο.
Η Ντόρα Μπακογιάννη, ας πούμε, δεν υπήρξε ποτέ ανασφαλής. Ηξερε πάντα πού πατούσε και τι ήθελε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνει λάθη, ούτε βέβαια ότι δεν χάνει μάχες, ούτε καν ότι δικαιώνει αναγκαστικά τις προσδοκίες όσων τη βοηθούσαν να κερδίζει μάχες. Δεν είναι καμιά σουπεργούμαν, αλλά μια γυναίκα που υπερασπίστηκε και εξακολουθεί να υπερασπίζεται τις αρχές της σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Και που δεν διστάζει να δηλώσει κατηγορηματικά ότι στη συγκέντρωση της ερχόμενης Κυριακής δεν θα πάει, γιατί είναι έγκλημα να λένε όλοι τα Σκόπια «Μακεδονία» κι εμείς να τους λέμε «φούφουτους».
Η Φώφη Γεννηματά, πάλι, έμοιαζε για ένα διάστημα να διακατέχεται από έντονη ανασφάλεια. Ηταν αρχηγός, αλλά αισθανόταν να απειλείται και άνοιγε μέτωπα παντού. Η εδραίωση της ισχύος της είχε γι’ αυτήν μεγαλύτερη σημασία από τη διαφύλαξη μιας ιδεολογικής συνέπειας. Η απουσία της από τη Βουλή στην ψηφοφορία για το σύμφωνο συμβίωσης δεν ήταν από τις ευτυχέστερες στιγμές της.
Από τότε όμως που κέρδισε τη μάχη της ηγεσίας, μοιάζει να έχει αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που της έλειπε. Αφησε τους ελιγμούς και έπιασε την αληθινή πολιτική. Ανέβηκε πίστα –ίσως και κατηγορία. Επαψε να βλέπει τους ανθρώπους που την περιέβαλλαν ως δελφίνους και αποφάσισε να τους αξιοποιήσει ως συμμάχους. Στην απελευθέρωσή της βέβαια βοήθησε και το ξεκαθάρισμα των ιδεολογικών στρατοπέδων. Η επιβεβαίωση δηλαδή από τη νέα περιπέτεια του «Μακεδονικού» ότι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, η διάκριση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς δεν έχει πάψει να ισχύει.
Και στη μέση, βρίσκεται ο πιο παρεξηγημένος ίσως χώρος της ελληνικής πολιτικής ιστορίας: το Κέντρο. Αυτόν τον χώρο επιδιώκει να εκπροσωπεί πλέον το Κίνημα Αλλαγής. Μόνο που εκτός από παρεξηγημένο, το Κέντρο έχει και πολλές εκφάνσεις. Στη Γαλλία κυβερνά. Στη Γερμανία είναι συντηρητικό, στη Βρετανία προοδευτικό. Αλλιώς οραματίζεται το Κέντρο ο Σταύρος Θεοδωράκης, αλλιώς ο Γιώργος Καμίνης.
Οι αποφάσεις για τη φυσιογνωμία του κόμματος θα ληφθούν στο συνέδριο του Μαρτίου. Δεν χρειάζεται όμως συνέδριο για να καταλάβει κανείς ότι οι ψηφοφόροι εκτιμούν τα σταράτα λόγια. Οταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκφράζουν με αναίσχυντο τρόπο τη συνύπαρξη –και όχι σύνθεση –των δύο άκρων και η ΝΔ θυσιάζει τη φιλελεύθερη πλευρά της στον βωμό της εξουσίας, είναι ευκαιρία για το Κίνημα Αλλαγής να πάρει με σαφήνεια τις αποστάσεις του από τον τυχοδιωκτισμό και τον εθνικισμό. Και να συνταχθεί με την κοινή λογική και το ευρωπαϊκό πνεύμα.
Τελευταία Νέα