Μόνος

Οι επισκέψεις των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου είχαν ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα: πιστοποίησαν τη μοναξιά του Πρωθυπουργού.

Κρίμα. Αλλά κατανοητό.

Ούτως Ή άλλως, ο Πρωθυπουργός έχει πάγιο πρόβλημα αξιοπιστίας, ειλικρίνειας και συνεννόησης με τους άλλους.

Στην προκειμένη περίπτωση, το επέτεινε δημιουργώντας την υποψία ότι χρησιμοποιεί το Σκοπιανό για να ενισχύσει την πολιτική θέση του.

Το κόλπο έγινε μπούμερανγκ. Αλλά το καλαμπούρι συνεχίζεται με τη βλακώδη επικοινωνιακή διαχείριση του Μαξίμου ότι (δήθεν) μόνο ο Μητσοτάκης είναι αρνητικός αλλά οι άλλοι μπαίνουν στην κουβέντα.

Ή ότι το θέμα δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα και ανακατατάξεις υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ (Βούτσης, Πιτσιόρλας, Φίλης, «Νέα Σελίδα»…). Στον ύπνο τους, ίσως.

Εως εδώ όμως μικρό το κακό. Στο μυαλό τους όλα είναι ένα κόλπο μήπως διατηρηθούν στην εξουσία. Κι ονειρεύονται χρήσιμα κορόιδα.

Τα πράγματα μπλέκονται επειδή ο Πρωθυπουργός δημιούργησε στους συνομιλητές του την εντύπωση ότι προτίθεται να προχωρήσει σε συμφωνία για το όνομα, η οποία δεν θα είναι συνολική και πάντως δεν θα περιλαμβάνει την απάλειψη του αλυτρωτισμού από το Σύνταγμα των γειτόνων.

Εύχομαι να μην το κάνει.

Διότι μια τέτοια συμφωνία θα είναι καταφανώς επονείδιστη. Θα δώσει, χωρίς να πάρει.

Κι απλώς θα επιτείνει τη μοναξιά του, αφού δύσκολα θα βρει κάποιον να τη στηρίξει πέρα από μερικούς περιστασιακούς αυτόχειρες κι αποστάτες, εξαγορασμένους ή μη.

Τελικά όμως ίσως κι αυτό το κακό να αποδειχθεί περιορισμένο.

Το πολύ, να οδηγήσει στην πτώση μιας κυβέρνησης που εύκολα θα χαρακτηριστεί από τους αντιπάλους της «κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας».

Το χειρότερο είναι η συνέχεια. Διότι μια τέτοια εξέλιξη θα ανοίξει τον ασκό του διχασμού.

Ενός διχασμού όχι κοινωνικού ή πολιτικού, όπως συνέβη με το Μνημόνιο. Αλλά ενός διχασμού εθνικού. Και όλοι ξέρουμε πώς τελειώνουν οι εθνικοί διχασμοί –αν και όταν τελειώσουν…

Μακάρι λοιπόν να μη φτάσουμε εκεί. Μακάρι ο Πρωθυπουργός να αναλογιστεί σοβαρά τι τον οδήγησε στην απόλυτη μοναξιά.

Ιδίως όταν οι πολιτικοί που έχει απέναντί του (από τον Μητσοτάκη και τη Φώφη έως τον Κουτσούμπα…) είναι στο σύνολό τους λογικοί και συνεννοήσιμοι άνθρωποι. Ποτέ άλλοτε ίσως η χώρα δεν είχε τόσο μετρημένη και συγκρατημένη αντιπολίτευση.

Αν λοιπόν ο Πρωθυπουργός βρέθηκε πάλι μόνος του, κάτι σημαίνει. Και οι άλλοι είναι πολλοί για να φταίνε.

Υπό αυτήν την έννοια θα ήταν ευτύχημα αν το πάθημα μιας κακοσχεδιασμένης κι επιπόλαιης πολιτικής κομπίνας τού γίνει μάθημα.

Δεν ξέρω αν έτσι λυθεί το Σκοπιανό. Αλλά το μάθημα θα του φανεί χρήσιμο για όσο μείνει ακόμα στο Μαξίμου.

Και κυρίως για όσα ακολουθήσουν μετά.