Αυτή είναι η πολιτική; Ή απλώς αυτός είναι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης; Η ιστορία, με άλλα λόγια, αφορά μόνο το πρόσωπο, μια βαλκάνια και γκροτέσκα εκδοχή του Γκορμπατσόφ που ντύθηκε Ζορό για να διαφημίσει παιχνίδια όπως εκείνος είχε διαφημίσει κάποτε πίτσες ντυμένος ο εαυτός του; Ή αφορά μια πολιτική τάξη που παρήγαγε πολλούς, υπερβολικά πολλούς Ψωμιάδηδες;
Οπως πάντα, κοιτώντας το δέντρο χάνεις το δάσος. Σου διαφεύγει το γεγονός ότι ο Πανίκας δεν ήταν παρά το πρόδρομο φαινόμενο ενός ευρύτερου φαινομένου, ο προπάτορας μιας πολιτικής φυλής που είναι αυτό που είναι: πολιτικά απαίδευτη, περήφανα ημιμαθής, δυσφημιστικά λαϊκή γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα το «λαϊκό» και εσκεμμένα, σχεδόν επιμελημένα, κωμική επειδή διαισθάνεται ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίζει το τέταρτο της διασημότητας που της αναλογεί –τι θα ήταν ο Ψωμιάδης χωρίς τη μάσκα του και ο Μιχελογιαννάκης χωρίς το οικονομικό δόγμα «είναι κι αυτά λεφτουδάκια που μπαίνουν μέσα»;
Αυτό είναι το είδος της πολιτικής φυλής που για να επιβιώσει πολιτικά αυτοτρολάρεται χωρίς κανένα συνειδησιακό πρόβλημα, χωρίς καμία αισθητική ενοχή. Αλλά αν θάλλει ένα τέτοιο είδος στην πολιτική πανίδα, αν οι ψηφοφόροι του έδωσαν την ευκαιρία να μεταναστεύσει από το ιλαρό περιθώριο στο κέντρο του πολιτικού συστήματος, είναι επειδή το ίδιο το πολιτικό σύστημα έπαψε να πείθει για την αποτελεσματικότητά του. Το είδος, με άλλα λόγια, δεν άνθησε στο κενό. Είναι προϊόν μιας συστημικής απογοήτευσης, το αποτέλεσμα μιας ενδημικής πια δυσπιστίας. Οι Ψωμιάδηδες δεν είδαν φως και μπήκαν. Εκμεταλλεύτηκαν, απλώς, το σκοτάδι.
Τελευταία Νέα