Μπούλης δεν είναι, το είπε και ο Πρωθυπουργός. Αλλά δεν είναι και κάποιος που θα πάει κάπου αν δεν τον αφήσουν. Ακόμη κι αν αυτό το «κάπου» είναι ο ηρωικός τόπος που θέλει να τιμήσει. Κι ακόμη και αν αυτοί που δεν τον αφήνουν είναι οι προαιώνιοι, διακηρυγμένοι εχθροί του. Οι εχθροί που έχει κατασκευάσει για να δώσει νόημα στην πολιτική του ύπαρξη.
Μέχρι πού πάει ο Πάνος Καμμένος; Μέχρι εκεί που μπορεί να ποζάρει πετώντας ένα στεφάνι στη θάλασσα. Ο ορίζοντας του υπουργού Αμυνας είναι το photo opportunity, μια πόζα για να έχει να δείχνει. Ενα στήσιμο στον φακό που γίνεται εύκολα όταν για το σκηνικό δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από ένα κόκκινο χαλί κι ένα ξύλινο τελάρο στις ακτές της Σαλαμίνας για να τιμηθούν οι αρχαίοι σαλαμινομάχοι που κατατρόπωσαν τους Πέρσες.
Οταν όμως αλλάζει το κάδρο; Οταν το σκηνικό είναι το Αιγαίο, μια τουρκική ακταιωρός που τον εμποδίζουν να προχωρήσει; Ο Καμμένος δεν χάνει με τίποτε το photo opportunity. Ποζάρει με τα Ιμια να διακρίνονται κάπου μακριά στο βάθος. Κι ας μοιάζουν σαν μια χαμένη γη της πολιτικής του επαγγελίας. Κι ας τον εκθέτει ο λεονταρισμός του, ας μετατρέπεται σε προσβολή στη μνήμη των τριών νέων ανθρώπων που χάθηκαν στην κρίση του ’95.
Το στεφάνι για τον Καμμένο είναι ένα χονδροειδές πολιτικό χόμπι, μια αντιαισθητική σπέκουλα της ιστορικής μνήμης. Προχθές δεν έγινε περισσότερο επικίνδυνο –το αντίθετο. Γιατί δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν οι διακηρυγμένοι εχθροί του τον θεωρούν μπούλη. Το βέβαιο πάντως είναι ότι κατάφερε να τον θεωρούν εντελώς ακίνδυνο.
Τελευταία Νέα