Στο εξαιρετικά εμπεριστατωμένο κείμενο της Νατάσας Μπαστέα για τον Μπαράκ Ομπάμα που δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» (21-22 Ιανουαρίου) διαβάζουμε ότι ο τέως αμερικανός πρόεδρος, δεκατέσσερις μήνες μετά την εκλογή και τη διακυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, είπε: «Σκέφτομαι πολύ ποια θα είναι η επόμενη ενασχόλησή μου. Υπάρχουν πολλά θέματα, όμως τα πιο σημαντικά είναι να βοηθήσω να προετοιμαστεί η επόμενη γενιά ηγετών που θα αλλάξουν τον κόσμο».

Οσο και αν μπορεί να χαρείς με μια ανάλογη απόφαση, αδυνατείς να μη σκεφτείς γιατί θα έπρεπε να μεσολαβήσει το διάστημα μιας καταστροφικής διακυβέρνησης, όπως αυτής του Τραμπ, ώστε ένας πρόεδρος των υψηλών πολιτικών και κοινωνικών διαγραφών, όπως υπήρξε ο Ομπάμα –άσχετα αν πολλές υποσχέσεις του παρέμειναν απραγματοποίητες –να μην αντιληφθεί κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα την εποχή της παντοδυναμίας του.

Είναι δυνατόν με μια ανάλογη απόφαση, να βοηθήσει δηλαδή να προετοιμαστεί η επόμενη γενιά ηγετών που θα αλλάξουν τον κόσμο, να εξισώνεται με οποιονδήποτε δεν έχει ιδέα των μηχανισμών εξουσίας ώστε να θεωρεί πως αρκεί μια επαινετή, σε προσωπικό επίπεδο, επιλογή προκειμένου να ξεριζωθούν νοοτροπίες τόσο ριζιμιές που για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να αλλάξει ένας ολόκληρος λαός, με πιο ακατάλληλη μέθοδο αυτήν που προϋποθέτει έναν ηγέτη για την αλλαγή.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τόσο ο Ομπάμα όσο και ο οποιοσδήποτε πρόεδρος εξουσία ασκεί. Μπορεί η δική του σε σχέση με τον τρόπο που την άσκησαν προκάτοχοί του ή θα την ασκήσουν οι διάδοχοί του να υπήρξε πιο ανθρώπινη και πιο φιλάνθρωπη, αλλά γιατί όταν τα χρόνια της θητείας του είχαν ως αποτέλεσμα τον Ντόναλντ Τραμπ –πράγμα που σημαίνει ότι αν άλλαξε κάτι ήταν προς το χειρότερο –να ελπίζει κανείς πως μια τόσο αόριστη και γενικόλογη απόφαση, όπως αυτή σε σχέση με την επόμενη γενιά των ηγετών, θα έχει το αναμενόμενο αντίκρισμα; Οταν δεν φαίνεται να σου χρεώνονται όσα δεν μπόρεσες να κάνεις ως πρόεδρος, γιατί θα αισθανθείς την ανάγκη να απολογηθείς για όσα στάθηκε αδύνατον να υλοποιήσεις ως τέως;

Μπορεί ο οποιοσδήποτε πρόεδρος –πόσω μάλλον ένας που υπήρξε πρόεδρος της Αμερικής –να μην μπορεί να καθήσει με τα χέρια σταυρωμένα μετά την αφυπηρέτησή του, και ενδεχομένως να είναι σωστό. Αλλά δεν τον δικαιολογεί το γεγονός αυτό να λέει πράγματα που ως έξυπνος ή πανέξυπνος άνθρωπος που είναι –διαφορετικά πώς θα γινόταν πρόεδρος; –θα τα αμφισβητεί, αν δεν θα τα θεωρεί ακατόρθωτα, ακόμη και ο ίδιος. Είναι δυνατόν να συνδυάζεις την αλλαγή, ολόκληρου του κόσμου μάλιστα, με την προετοιμασία ανθρώπων που για να προσανατολίζονται για ηγετικές θέσεις κάθε άλλο παρά με τον σταυρό στο χέρι θα αισθάνονται, και ότι η δυστυχέστερη για την ανθρωπότητα απόφαση θα έχει αναμφίβολα καταχωρηθεί στις αποσκευές τους προκειμένου να σταδιοδρομήσουν ως πρόεδροι. Και τι πρόεδροι μάλιστα; Των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τελευταία Νέα