Εζησα ξανά χθες επίδειξη ισχύος και ανικανότητας της ελληνικής πολιτικής τάξης: η κυβέρνηση έκλεισε το κέντρο της Αθήνας προκειμένου να υποδεχθεί τον πρόεδρο του Ισραήλ Ρούβεν Ρίβλιν. Προφανώς ο υψηλός επισκέπτης έπρεπε να γίνει δεκτός με τις τιμές και τα μέτρα ασφαλείας που αρμόζουν στο πρόσωπό του αλλά η κυβέρνηση μπορεί να το πετύχει μόνο ταλαιπωρώντας τους υπηκόους της. Εκλεισε τον σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα αλλά και όσοι θα χρησιμοποιούσαν επίγεια δημόσια μέσα μεταφοράς περίμεναν άδικα να εμφανιστούν λεωφορεία ή τρόλεϊ –φυσικά, το ηλεκτρονικό σύστημα πληροφόρησης δεν ενημέρωνε τα πρόβατα που περίμεναν υπομονετικά για το τι συμβαίνει και τι θα έπρεπε να κάνουν. Πλήρης περιφρόνηση για τον «κυρίαρχο λαό».
Μεταξύ των ακροαριστερών που έχουν καταφύγει σε ακροδεξιά αναλυτικά εργαλεία για να βρουν θεωρητικό αποκούμπι, κυκλοφορούν πολύ οι θέσεις του Ναζί Καρλ Σμιτ, μεταξύ αυτών ότι «κυρίαρχος είναι αυτός που μπορεί να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης» –η κυβέρνηση είναι κυρίαρχη λοιπόν, αφού μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να λαμβάνει έκτακτα μέτρα στην Αθήνα για πράγματα τόσο απλά όσο η επίσκεψη αρχηγού ξένου κράτους. Η κ. Μπαζιάνα έχει άδικο: η κυβέρνηση έχει την εξουσία, δεν ξέρει όμως να κυβερνήσει.
Τα ίδια βεβαίως συνέβαιναν και με προηγούμενες κυβερνήσεις –όμως αυτή είναι η πρώτη που έχει ασχοληθεί τόσο πολύ με θέματα κυριαρχίας, εθνικής και λαϊκής, και τόσο λίγο με συγκεκριμένα προβλήματα (πέρα από αυτά που, ευτυχώς, επιλύουν οι νέες προστάτιδες δυνάμεις) –και κανένας πολιτικός αρχηγός δεν έχει μιλήσει με μεγαλύτερη περιφρόνηση για τους τεχνοκράτες από τον Πρωθυπουργό, για τον οποίο τα πάντα είναι πολιτική, δηλαδή ζητήματα σύγκρουσης, επιβολής και κυριαρχίας.
Την εθνική και λαϊκή κυριαρχία απέναντι στην τρόικα και στους ντόπιους κουίσλινγκ υποσχόταν να αποκαταστήσει ο Αλέξης Τσίπρας, αυτή θέλει να κερδίσει και με την «καθαρή έξοδο», έστω και αν μας κοστίσει μερικά δισεκατομμύρια παραπάνω. Αυτή θέλει να προστατεύσει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέναντι στους «αλυτρωτικούς» της ΠΓΔΜ συντασσόμενος με την Ακρα Δεξιά του κόμματός του. Ολοι οι πολιτικοί έχουν πρόταση για το πώς να ονομαστούν οι Ακατονόμαστοι –κανείς δεν έχει για το πώς θα οργανωθούν καλύτερα οι συγκοινωνίες της Αθήνας, το διαπιστώσαμε και με το χάος που συνοδεύει τη μετάβαση στο ψηφιακό εισιτήριο.
Οι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται πρωτίστως για την κυριαρχία, για την κατατρόπωση εχθρών εξωτερικών και εσωτερικών –βρίσκονται σε «προδημοκρατική» εποχή, αυτήν την κουλτούρα καλλιεργούν και διαχέουν. Ο Κώστας Σημίτης που ασχολήθηκε με τη διακυβέρνηση και τον εκσυγχρονισμό της χώρας χαρακτηρίστηκε «λογιστής». Και φθάσαμε να περισσεύουν οι «Μεγαλέξαντροι», ενώ εγώ χθες ένιωθα ότι χρειαζόμαστε επειγόντως «συγκοινωνιολόγους».
