Σταθερότητα

Στις αρχές Απριλίου του 2016, η Κύπρος ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Οι λόγοι που το κατάφερε σε τρία μόλις χρόνια έχουν σχέση με το μέγεθος της οικονομίας της και τη σοβαρότητα του πολιτικού της συστήματος. Το ίδιο το γεγονός όμως αποτέλεσε αφορμή να αναδειχθούν οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα στη χώρα αυτή και την Ελλάδα.

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών επιβεβαίωσαν αυτή την εικόνα. Την ώρα που η χώρα μας επιστρέφει στην εσωστρέφεια οργανώνοντας μαζικά συλλαλητήρια υπέρ της αποκλειστικής χρήσης της λέξης «Μακεδονία», η Κύπρος ενισχύει τον εξωστρεφή και ευρωπαϊκό της χαρακτήρα. «Παρέμεινε ζωντανή η ελπίδα για λύση», τιτλοφόρησε το χθεσινό του φύλλο ο «Πολίτης», επισημαίνοντας ότι τα 2/3 των ψηφοφόρων απέρριψαν τη «νέα στρατηγική» στο Κυπριακό.

Ο εμπνευστής αυτής της στρατηγικής και πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Νικόλας Παπαδόπουλος μπήκε δυναμικά στην προεκλογική εκστρατεία υποστηρίζοντας θέσεις ακόμη πιο σκληρές κι από εκείνες του πατέρα του: καμιά λύση που να περιλαμβάνει παραμονή του κατοχικού στρατού και των εποίκων, καμιά συζήτηση για εκ περιτροπής προεδρία. Το εγχειρίδιο των 37 σελίδων που παρουσίασε δεν περιλάμβανε καν αναφορά στη συμφωνία του Τάσσου Παπαδόπουλου με τον πρώην ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Μεχμέτ Αλί Ταλάτ για μια «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία». Και τα fake news έδιναν κι έπαιρναν.

Ο λόγος που απέτυχε να περάσει στον δεύτερο γύρο δεν ήταν βέβαια μόνο οι αδιάλλακτες θέσεις του για το Κυπριακό. Επαιξαν ρόλο κι άλλοι παράγοντες, όπως ο διχασμός του κόμματός του, η υψηλή αποχή και η διοχέτευση μέρους των ψήφων διαμαρτυρίας στον υποψήφιο της Ακροδεξιάς. Το βασικό συμπέρασμα όμως παραμένει: οι Κύπριοι δεν θέλουν περιπέτειες. Και οι περισσότεροι επιθυμούν να ξεκινήσει εκ νέου η διαδικασία της λύσης από εκεί που έμεινε στο Κραν Μοντανά, όχι να αλλάξει η βάση των συνομιλιών με την υποστήριξη μαξιμαλιστικών θέσεων από την κυβέρνησή τους.

Η επίδειξη ωριμότητας και ψυχραιμίας από τους Κύπριους φαίνεται να μπερδεύει τον ΣΥΡΙΖΑ. Η υποστήριξη του υποψηφίου του ΑΚΕΛ Σταύρου Μαλά, ο οποίος έγραφε το περασμένο Σάββατο στα «ΝΕΑ» ότι υποστηρίζει «έναν έντιμο συμβιβασμό με τους τούρκους συμπατριώτες μας προκειμένου να μη μας μείνει η κατοχή και η διχοτόμηση», δεν συνάδει με τη γραμμή που ακολούθησε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών τουλάχιστον στην πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων, όταν κατήγγελλε τον ειδικό σύμβουλο του Αϊντα ότι λειτουργεί υπέρ της τουρκικής πλευράς και πίεζε τον Αναστασιάδη να μην υποχωρήσει. Ο Νίκος Κοτζιάς ήταν τότε ο ήρωας του Παπαδόπουλου και των απορριπτικών.

Ισως ο «ιός του Μακεδονικού» να έχει θετικές παρενέργειες. Ισως ο ΣΥΡΙΖΑ να στρέφεται απλώς προς τον ιδεολογικό του σύμμαχο. Δεν αποκλείεται η εξήγηση να έχει σχέση με κάποιους ενδοκυβερνητικούς ανταγωνισμούς. Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό. Το κυπριακό, πάλι, είναι όλο και σταθερότερο.