Κάθε φορά που η κυβέρνηση προτείνει ή παίρνει κάποιο μέτρο για το οποίο η Εκκλησία έχει αντίθετη ή διαφορετική γνώμη, η κυβέρνηση πρέπει να εξηγήσει, να απολογηθεί και στο τέλος να υποχωρήσει αν η Εκκλησία επιμένει. Ακόμη και να αποπέμψει τον αρμόδιο υπουργό, όπως έγινε πρόσφατα με τον κ. Φίλη. Θα θυμόσαστε, ασφαλώς, την ανακατωσούρα που είχε δημιουργηθεί για το αν θα πρέπει το δελτίο ταυτότητας να αναγράφει το θρήσκευμα του πολίτη. Εχω την εντύπωση ότι η Εκκλησία ενδιαφέρεται περισσότερο για την κοσμική εξουσία παρά για τα θρησκευτικά της καθήκοντα.

Τώρα, για το θέμα που έχει προκύψει σχετικά με την ονομασία της γειτονικής χώρας, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε συζητήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό. Το ακριβές «δούναι και λαβείν» των συζητήσεων αυτών δεν έγινε γνωστό, αλλά το «δούναι» του κ. Ιερωνύμου προς τον κ. Τσίπρα περιλαμβάνει τη δήλωσή του ότι «αυτή την ώρα δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και φωνές» και ότι έχει εμπιστοσύνη προς τους, εκ του Συντάγματος, καθ’ ύλην αρμοδίους να χειρισθούν τα εθνικά ζητήματα με αίσθημα ευθύνης, δηλαδή προς την κυβέρνηση. Το «λαβείν» του κ. Ιερωνύμου από τον κ. Τσίπρα θα το μάθουμε αργότερα.

Με όλον τον σεβασμό προς τον κ. Ιερώνυμο, και ανεξάρτητα από το πρόσωπο που κατέχει τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, διατυπώνω την απορία: Είναι δουλειά της Εκκλησίας η πολιτική ζωή του τόπου; Συμφωνώ με τον κ. Ιερώνυμο ότι δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και φωνές, αλλά γιατί πρέπει η Εκκλησία να πάρει θέση επ’ αυτού; Γιατί είναι ανάγκη η Εκκλησία να εισέρχεται στη σφαίρα της κοσμικής εξουσίας; Η σωτηρία της ψυχής μας δεν είναι υπέρτερο χριστιανικό έργο;

Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η θέση για «πλήρη διακριτότητα Κράτους και Εκκλησίας». Παρά τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και αντίθετα προς αυτήν, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προωθεί τον ρόλο της Εκκλησίας ως πολιτειακού παράγοντα. Ξέχασε ο κ. Τσίπρας και οι άλλοι μαρξιστές της κυβέρνησης ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού ή μήπως, ακριβώς επειδή είναι όπιο, είναι καλή πολιτική να χρησιμοποιήσουν την Εκκλησία, τον εκφραστή της θρησκείας, ως μοχλό για την προώθηση των επιδιώξεών τους;

Είναι βέβαιον ότι στους κόλπους της Εκκλησίας, όπως και του κράτους, γίνονται πολλά που ο Ιησούς δεν θα ενέκρινε. Ενα από αυτά είναι η τάση αξιωματούχων της Εκκλησίας να αποκτήσουν και να επεκτείνουν την κοσμική τους εξουσία. Οσο αυτό συμβαίνει και η Πολιτεία δεν αντιδρά, τα άλλα κακά, όπως π.χ. η άμετρος φιλοδοξία, η φιλοχρηματία και η πολυτελής διαβίωση, θα δυναμώνουν. Ακόμη και σ’ αυτό το θέμα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μπόρεσε να πάρει προβιβάσιμο βαθμό.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μπορούσαμε να μάθουμε αν οι μητροπολίτες Ανθιμος και Αμβρόσιος θα πήγαιναν σε συλλαλητήρια και τι θα έλεγαν εκεί αν ο μισθός τους πληρωνόταν από τους πιστούς της ενορίας τους και όχι από τους φόρους πιστών και απίστων.

Ο Θεόδωρος Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Τελευταία Νέα