Το παιδί και το σώμα του

Η αυτοεκτίμηση του μικρού παιδιού ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εικόνα που έχει για το σώμα του. Οταν κυριαρχείται από μια δυσαρμονία ανάμεσα σε αυτό που βλέπει και σε αυτό που θα ήθελε να βλέπει, τότε μπορεί να διακατέχεται από άγχος, θλίψη, ενοχές, θυμό και αισθήματα αναξιότητας. Το φαγητό μπορεί να λειτουργήσει μέσα του ως όχημα ρύθμισης, αποφόρτισης, συγκάλυψης, αποφυγής, όλων εκείνων των συναισθημάτων και βιωμάτων που το βαραίνουν μέσα του. Σύμφωνα με τις έρευνες, η δυσαρέσκεια του παιδιού με το σώμα του τεκμηριωμένα αποτελεί τον ισχυρότερο παράγοντα ευπάθειας στην ανάπτυξη διαταραχών πρόσληψης τροφής, όπως είναι η ψυχογενής ανορεξία και η βουλιμία. Στην αιτιοπαθογένεια της αρνητικής εικόνας σώματος συγκαταλέγονται παράγοντες όπως:

1) Η απόρριψη από τη συνομήλικη ομάδα και το γνωστό πείραγμα για το βάρος μπορεί να αποβεί μια ιδιαίτερα επώδυνη συναισθηματικά εμπειρία για το μικρό παιδί.

2) Το εκφρασμένο άγχος και ο έλεγχος των γονιών απέναντι στο παιδί να αδυνατίσει είναι ιδιαίτερα στρεσογόνα. Επιπλέον, εάν ο ίδιος ο γονιός έχει μια έντονη ενασχόλησημε τα κιλά του, τότε το άγχος αυτό εύκολα μεταφέρεται στο μικρό παιδί.

3) Το κοινωνικό άγχος και η εγγενής ευαισθησία του παιδιού στην κριτική και την απόρριψη τείνουν να ενισχύουν αντίστοιχα αισθήματα αναξιότητας αναφορικά με την εικόνα του σώματος.

4) Οσο πιο υψηλός είναι ο Δείκτης Μάζας Σώματος, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες το παιδί να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, να επιθυμεί να είναι αδύνατο, να νιώθει ανεπαρκές και να περιορίζει ή να καταναλώνει υπερβολικές ποσότητες φαγητού.

5) Η κοινωνία τείνει να διανθίζει μέσω των ΜΜΕ τα αψεγάδιαστα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς, δημιουργώντας έτσι μια απόστασηανάμεσα στο πραγματικό και το ιδανικό.

Οι γονείς είναι σημαντικόνα αποθαρρύνουν το παιδί από το να κάνει δίαιτα και να συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους. Αντίθετα είναι θεραπευτικό να τονίζουν και να επιβραβεύουν τιςικανότητες, την προσωπικότητα, τα ταλέντα και τις κλίσεις του.