Αναζήτηση
Οταν της τηλεφώνησα για να κλείσουμε το ραντεβού και τη ρώτησα το τυπικό «τι κάνεις;», μου απάντησε στην κυριολεξία: «Είμαι μια χαρωπή νοικοκυρά που ψωνίζει στο σουπερμάρκετ»!
Δυο μέρες αργότερα η χαρωπή νοικοκυρά, κατά κόσμον Αλεξάνδρα Ασημάκη, μεταμορφωνόταν σε… λιονταρίνα όπως το απαιτεί η περίσταση. Πάνω που κουβεντιάζαμε στα πέριξ του δουκάτου της στη Γλυφάδα, έμαθε ότι η κλήρωση της Ευρωλίγκας έφερε τον Ολυμπιακό αντίπαλο με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Κίνεφ Κίρισι και τότε άστραψε το βλέμμα της και αντί άλλου σχολίου, μούνταρε μονάχη της στη ζούγκλα…
«Δεν λένε πως για να γίνεις βασιλιάς στη ζούγκλα πρέπει να σκοτώσεις το λιοντάρι; Ε, αυτό θα κάνουμε»!
Μια λιονταρίνα που σε αντίθεση με ό,τι μαρτυρά η αποφασιστικότητά της στο παιχνίδι δεν είναι αντράκι. «Ούτε αντράκι είμαι ούτε γατούλα. Είμαι γλυκούλα και λίγο ναζιάρα, αλλά μέσα στο νερό, την ώρα του αγώνα, γίνομαι μέγαιρα και δαγκώνω καρωτίδες. Εκεί δίνω μαζί με τις συμπαίκτριές μου έναν αγώνα επιβίωσης και γι’ αυτό παίζω συνεχώς στα κόκκινα και μαύρο φίδι που την έφαγε όποια πειράξει εμένα ή κάποια συμπαίκτριά μου» σκιαγραφεί η (γυναίκα) Αλεξάνδρα το προφίλ της (αθλήτριας) Ασημάκη…
Αλήθεια λέει η κορυφαία πολίστρια του κόσμου το 2011 και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει, επιδεικνύοντας κιόλας ως τεκμήριον τους μώλωπές της η Αμερικανίδα Σάιτμαν, «με την οποία σκοτωνόμαστε, βριζόμαστε και η μία λατρεύει να μισεί την άλλη».
Το «τακ»
Γόνος πειραιώτη πατέρα και μητέρας από την Κωνσταντινούπολη, η φοιτήτρια του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου νιώθει πως γεννήθηκε μέσα στο νερό. «Οταν ήμουν τριών-τεσσάρων χρονών, πηγαίναμε με τη γιαγιά μου την Αλεξάνδρα και τη θεία μου τη Ρούλα για μπάνιο με το λεωφορείο στη Βάρκιζα και ενώ κάναμε στάση και έβγαζαν το ταπεράκι για να φάμε, με έχαναν. Είχα ήδη βουτήξει στη θάλασσα μόνη μου και για να μη με μαλώσουν τους έλεγα ψέματα ότι τάχα γλίστρησα. Ε, μια, δυο, τρεις, κατάλαβαν την απατεωνιά μου και έπαιρναν μαζί μια δεύτερη αλλαξιά»!
Από κολυμβητήρια στο Καλαμάκι και στη Βουλιαγμένη βρέθηκε με την κίτρινη μπάλα στο χέρι, αφού προηγουμένως έκανε μια στάση στη θάλασσα. «Α, ναι αυτό πού το βάζεις; Στα εφτά μου, με έγραψαν στην ιστιοπλοΐα και μια μέρα πήρα μόνη μου το σκάφος της προπόνησης και τράβηξα ντουγρού για τα βράχια. Ξαφνικά μου ‘ρθε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, έκανα ένα τακ, που λένε, το γύρισα και όχι μόνο σώθηκα, αλλά ο προπονητής μου έβγαλε το συμπέρασμα ότι είμαι μεγάλο ταλέντο…».
«Η γοητεία παραμένει»
Κάποια στιγμή γοητεύθηκε από τις αρτίστικες φιγούρες της συγχρονισμένης κολύμβησης, κατά βάθος πιστεύει ότι «θα μου ταίριαζε να γίνω καταδύτρια», αλλά εν τέλει… κατάντησε πολίστρια και όχι μόνο δεν το μετανιώνει, αλλά βαδίζοντας στα χνάρια της (πρωθιέρειας του φεμινισμού) Σιμόν ντε Μποβουάρ, στέκεται στον προμαχώνα της, κραδαίνει το λάβαρο και βροντοφωνάζει:
«Μια χαρά άθλημα για τις γυναίκες είναι το γουότερ πόλο. Ποιος είπε ότι ο δυναμισμός και το κλωτσίδι κάτω από το νερό αντίκειται στη γοητεία μας ή τη βλάπτει;».
«Πας καλά ρε κορίτσι μου;»
Η Αλεξάνδρα παίρνει συνέντευξη από την Ασημάκη
Πήγα από τη Βουλιαγμένη στον Ολυμπιακό όταν… μου είπαν σταράτα και αντρίκεια ότι με θέλουν για να κατακτήσουμε μαζί την Ευρωλίγκα, όπως κι έγινε. Ενιωσα ύψιστη τιμή, διότι μετράω πολύ το πώς μου μιλάει κάποιος, είτε για να με κατακτήσει είτε για να μη με χάσει.
Γουστάρω τον Ολυμπιακό επειδή… εκφράζει τη μαζικότητα, παντρεύει όλες τις τάξεις, παίζουμε μπροστά σε γεμάτες εξέδρες, μοιραζόμαστε με πολύ κόσμο τη χαρά και τον πόνο κι όταν περνάω μπροστά από το γήπεδο Καραϊσκάκης εκστασιάζομαι και μονολογώ «να σε ποια ομάδα βρίσκεσαι»!
Η ζωή στα σπορ είναι… να νιώθεις συντροφικότητα, να είσαι καλή συμπαίκτρια και να μοιράζεσαι όλες τις στιγμές. Μικρή βρισκόμουν υπό το κράτος διαρκούς πανικού, ήμουν απότομη και τσατιζόμουν, αλλά δούλεψα πολύ για να γίνω καλή συμπαίκτρια. Δεν υπάρχει λόγος να παραμυθιαζόμαστε επειδή κερδίζουμε μια αποβολή και βάζουμε ένα γκολ…
Κόντεψα να τα παρατήσω… το 2008 που γύρισα από την Ισπανία (Αλκορκόν), ήμουν μουλαρωμένη επειδή δεν είχα καθιερωθεί στη Βουλιαγμένη, μου έκανε καψώνια με ατέλειωτα μέτρα πεταλούδας ο Κούλης Ιωσηφίδης, με έκοψε κιόλας από την Εθνική για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Μάλαγα, αλλά τελικά με πήρε επειδή λόγω τραυματισμού άδειασε η θέση της τρίτης φουνταριστής.
Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που έχω ακούσει είναι ότι… άλλαξα τα στερεότυπα της ογκώδους φουνταριστής και, όπως λένε οι προπονητές, έγινα η αιτία για να λανσάρει ο τωρινός προπονητής μου στον Ολυμπιακό Χάρης Παυλίδης την άμυνα «στο ανάμεσα»…
Οταν κερδίζω αποβολή… στέλνω φιλάκια και μπορεί να λέω και λογάκια στις αντίπαλες!
Χρωστάω πολλά… στην Αλεξία Καμμένου, διότι όταν με πήραν από κάτω τα υπαρξιακά μου ζητήματα, με στήριξε, με πίστεψε και χαίρομαι επειδή την έβγαλα ασπροπρόσωπη.
Εάν δεν ήμουν πολίστρια… θα γινόμουν δικηγόρος, γιατί έγραφα καλές εκθέσεις στο σχολείο και έχω πολύ μπλα μπλα!
Σε δέκα χρόνια από τώρα… ελπίζω να είμαι μαμά για να διαιωνισθεί κιόλας το είδος, προπονήτρια στο πόλο και να μην έχει χρειαστεί να κάνω μπότοξ!
Γελάω όταν θυμάμαι… την αρχή της καριέρας μου, που φοβόμουν να περάσω τη σέντρα και όταν με ρώτησε ο πατέρας μου γιατί συμβαίνει αυτό, τότε θίχτηκα, άρχισα να χώνομαι ως παρείσακτη στα δύο μέτρα και έκανα άνω κάτω το παιχνίδι.
Ανατριχιάζω όταν θυμάμαι… τη φάση που μου έδωσε την πάσα η Αντιγόνη Ρουμπέση και με ένα γυριστό σουτ έβαλα το πρώτο γκολ στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 2011 στη Σαγκάη κόντρα στην Κίνα. Ενιωσα ότι στον πανηγυρισμό μου πάγωσε ο χρόνος και όποτε το σκέπτομαι μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.
Εάν συμμετείχα στο «Survivor»… θα τα έκανα λίμπα, εφόσον έχανα. Το έβλεπα πάντως, όπως όλος ο κόσμος της υδατοσφαίρισης, λόγω της συμμετοχής του Κώστα Κοκκινάκη.
Εχω ψώνιο… με το τραγούδι και θα πήγαινα τρέχοντας να διαγωνιστώ στο «Voice»! Mάλιστα τις προάλλες που βγήκαμε με την Ελενα Κούβδου στο κέντρο όπου εμφανίζεται η Βίσση, είχα το θράσος να πω a cappella ένα τραγούδι της!
Το αριστούργημά μου στην κουζίνα είναι… μια τούρτα με μπισκότα Oreo που κάνει πάταγο.
Με σιχαίνομαι επειδή… είμαι πολύ αυστηρή και πιεστική με τον εαυτό μου. Αντί να απολαμβάνω το τώρα, αγωνιώ για το μετά και δεν κουλάρω ποτέ.
Με λατρεύω διότι… είμαι μεγάλη μαχήτρια και «die hard», δεν λουφάρω, τα δίνω όλα στη ζωή μου, κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι δεν μπορώ να πετύχω κάτι και δεν φοβάμαι το τσαλάκωμα.
Εάν έπαιρνα συνέντευξη από την Ασημάκη θα τη ρώταγα… «πας καλά ρε κορίτσι μου;».
